Μελέτη ενδοδιαφυγής τύπου ΙΙ μετά από ενδαγγειακή αποκατάσταση ανευρυσμάτων κοιλιακής αορτής

Abstract

Introduction: Type 2 endoleak (T2EL) consists the main complication after the endovascular repair of an abdominal aortic aneurysm (EVAR). In standard EVARs this may be found in about 1/5 of patients. Although it is considered a benign condition, aortic sac expansion is possible, and this is the reason to keep these patients under close surveillance. Various attempts to identify predictors of T2EL have been made but there is not robust evidence until now. Aim of the study was to identify these parameters and create a risk-scoring model. Patients and Methods: A prospective clinical study was made. All patients who underwent an EVAR throughout a 12-month period in two large hospitals in Athens, were included. The patients were followed for another 12 months following a prespecified protocol. Various clinical, anatomical and device specific parameters were examined as potential factors of T2EL using univariable and multivariable analysis.Results: Overall, 73 patients were included. Three patients were excluded due to the development of type 1 endoleak. From the rest 70 patients, 17 (24.3%) developed a T2EL this group consisting the Endoleak group. These patients were compared to those who did not develop T2EL (N=53). The univariable and multivariable analysis demonstrated that three parameters were related with the development of T2EL: the preoperative anticoagulant treatment, the number of patent lumbar arteries in the preoperative CT scan, and the nitinol skeleton of the endograft. Based on the multivariate analysis, the ABS_10 risk scoring system for the preoperative prediction of a T2EL was created as following: 4 points for prior chronic use of Anticoagulants, 1 point for each patent arterial Branch from the aneurysm sac, and 5 points for a nitinol endograft Skeleton, a score higher than 7 presented sensitivity 88%, specificity 62%, positive predictive value 43%, and negative predictive value 94%. Conclusions: A prediction risk scoring system for the prediction of T2EL after a standard EVAR was created. A score of 7 or less practically excludes the possibility of T2EL. External validation in larger scale populations is needed.

Εισαγωγή: Η ενδαγγειακή αποκατάσταση των ανευρυσμάτων κοιλιακής αορτής (EVAR) αποτελεί την πρώτη επεμβατική μέθοδο αντιμετώπισης της νόσου σήμερα καθώς προσφέρει αντιμετώπιση του προβλήματος με μικρή περιεπεμβατική θνητότητα και νοσηρότητα. Αχίλλειος πτέρνα της μεθόδου αποτελεί το φαινόμενο της ενδοδιαφυγής, λόγος για τον οποίο απαιτείται παρακολούθηση του ασθενή δια βίου. Από τους 4 βασικούς τύπους της ενδοδιαφυγής, ο τύπος ΙΙ είναι εκείνος που δεν μπορεί να επηρεαστεί από το χρήστη ούτε μέχρι στιγμής υπάρχει τρόπος για να προβλεφθεί. Σκοπός: Ο σκοπός της μελέτης αυτής ήταν η δημιουργία ενός μοντέλου πρόβλεψης της ενδοδιαφυγής τύπου ΙΙ. Μεθοδολογία: Σχεδιάστηκε μία προοπτική κλινική μελέτη. Όλοι οι ασθενείς που υπεβλήθησαν σε ενδαγγειακή αποκατάσταση ανευρύσματος υπονεφρικής κοιλιακής αορτής κατά τη διάρκεια 12 μηνών συμπεριλήφθησαν στη μελέτη. Στους ασθενείς καταγράφηκαν δημογραφικά και κλινικά στοιχεία, και στοιχεία που αφορούσαν το ανεύρυσμα καθώς και την ενδαγγειακή θεραπεία που εφαρμόστηκε. Καθένα από τα στοιχεία αυτά ελέγχθηκε ως πιθανός προδιαθεσικός παράγοντας για την εμφάνιση ενδοδιαφυγής τύπου ΙΙ. Τα στοιχεία εκείνα που βρέθηκαν να εμφανίζουν στατιστικά σημαντική σχέση με το αποτέλεσμα μπήκαν σε ένα μοντέλο πολυπαραγοντικής ανάλυσης ώστε να παραμείνουν εκείνα τα οποία είχαν στατιστικά σημαντική συσχέτιση με την ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ. Αποτελέσματα: Συνολικά μελετήθηκαν 73 διαδοχικοί ασθενείς με ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής που υποβλήθηκαν σε ενδαγγειακή αποκατάσταση του ανευρύσματος. Από αυτούς 3 εμφάνισαν μετεγχειρητικά ενδοδιαφυγή τύπου Ι και εξαιρέθηκαν από τη μελέτη. Από τους 70 ασθενείς οι 53 δεν εμφάνισαν μετεγχειρητικά ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ (Ομάδα μη ενδοδιαφυγής), ενώ οι 17 εμφάνισαν (Ομάδα ενδοδιαφυγής). Από το σύνολο των παραγόντων που μελετήθηκαν, μετά και την πολυπαραγοντική ανάλυση παρέμειναν 3 οι οποίοι φάνηκαν να συσχετίζονται στατιστικά με την εμφάνιση τύπου ΙΙ ενδοδιαφυγής: η χρόνια λήψη αντιπηκτικής θεραπείας, ο αριθμός των βατών οσφυικών αρτηριών και ο σκελετός του μοσχεύματος από νιτινόλη στην προεγχειρητική αξονική τομογραφία. Με βάση την πολυπαραγοντική ανάλυση δημιουργήθηκε ένα σύστημα βαθμολόγησης ρίσκου / κινδύνου για την πρόβλεψη ενδοδιαφυγής τύπου II (ABS score Anticoagulants Branch Skeleton). Βάση αυτού, κάθε μία από τις παραμέτρους βαθμολογείται ως εξής: Χρόνια χρήση αντιπηκτικών: 4 βαθμοί. Ύπαρξη βατών αορτικών κλάδων σε προεγχειρητική αξονική τομογραφία: 1 βαθμός / κάθε αρτηρία. Υλικό κατασκευής μεταλλικού νάρθηκα (Nitinol) του μοσχεύματος: 5 βαθμοί. Το μοντέλο αυτό εμφάνισε ευαισθησία 88%, ειδικότητα 62%, θετική διαγνωστική αξία 43% και αρνητική προγνωστική αξία 94%, με συνολική ακρίβεια 61%. Συμπεράσματα: Δημιουργήθηκε ένα μοντέλο πρόβλεψης εμφάνισης ενδοδιαφυγής τύπου ΙΙ μετά από ενδαγγειακή αποκατάσταση υπονεφρικού ανευρύσματος κοιλιακής αορτής. Απαιτούνται μελέτες για την επικύρωση του μοντέλου προκειμένου να αποκτήσει κλινική σημασία.