Προγνωστική εκτίμηση γονοτυπικών και φαινοτυπικών παραμέτρων του υποδοχέα του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα στον τριπλά αρνητικό καρκίνο του μαστού

Abstract

Epidermal growth factor receptor (EGFR) aberrations have been implicated in the pathogenesis of triple-negative breast cancer (TNBC) but their impact on prognosis and, therefore, druggability, remain controversial. Herein, we studied EGFR aberrations at different molecular levels and assessed their prognostic impact in patients with operable TNBC treated with adjuvant anthracycline-based chemotherapy. We evaluated the prognostic impact of EGFR gene status by fluorescent in situ hybridization (FISH), EGFR coding mutations by Sanger and next-generation sequencing, relative EGFR messenger RNA (mRNA) levels by qPCR (upper quartile) and EGFR and p53 protein expression by immunohistochemistry (IHC), in 352 centrally-assessed tumors from an equal number of TNBC patients. Approximately 53.5% of the tumors expressed EGFR, 59.3% p53 and 35.9% both EGFR and p53 proteins; 4.1% showed EGFR gene amplification and 4.4% carried EGFR mutations. The latter were located outside the druggable kinase domain region and presented at low frequencies. Amplification and mutations overlapped only in one case of glycogen-rich clear cell breast carcinoma. EGFR and CEN7 copies were higher in tumors from older patients (p=0.002 and p=0.003, respectively). Patients with amplified tumors (n=11) had excellent prognosis (0 relapses and deaths). Upon multivariate analysis, high EGFR copies conferred significantly favorable disease-free survival (HR=0.57, 95% CI 0.36-0.90, Wald's p=0.017) and high CEN7 copies favorable overall survival (HR=0.49, 95% CI=0.29-0.83, Wald's p=0.008). Patients with EGFR-/p53+ and EGFR+/p53- tumors had significantly higher risk for relapse than those with EGFR-/p53- and EGFR+/p53+ tumors (HR=1.73, 95% CI=1.12-2.67, Wald's p=0.013). EGFR gene amplification and mutations are rare in TNBC, the latter of no apparent clinical relevance. Surrogate markers of EGFR-related chromosomal aberrations and combined EGFR/p53 IHC phenotypes appear to be associated with favorable prognosis in patients with operable TNBC receiving conventional adjuvant chemotherapy.

Οι αλλαγές του υποδοχέα του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα (EGFR) έχουν εμπλακεί στην παθογένεια του τριπλά αρνητικού καρκίνου του μαστού (ΤΑΚΜ) αλλά η επίπτωσή τους στην πρόγνωση και ως εκ τούτου, η δυνατότητα να αποτελέσουν στόχο φαρμάκων, παραμένει διφορούμενη. Στην παρούσα μελέτη, διερευνήθηκαν οι αλλαγές του EGFR σε διαφορετικά μοριακά επίπεδα και εκτιμήθηκε η προγνωστική τους επίπτωση σε ασθενείς με εγχειρήσιμο ΤΑΚΜ οι οποίες θεραπεύτηκαν με συμπληρωματική χημειοθεραπεία που βασίστηκε στην ανθρακυκλίνη. Πιο αναλυτικά, εκτιμήθηκε η προγνωστική επίπτωση της κατάστασης του γονιδίου του EGFR με τη μέθοδο του φθορίζοντα in situ υβριδισμού (FISH), οι μεταλλάξεις κωδικοποίησης στο γονίδιο του EGFR με αλληλούχιση του γονιδίου χρησιμοποιώντας την τεχνολογία Sanger και την αλληλούχιση της νέας γενιάς (NGS), τα σχετικά επίπεδα του αγγελιοφόρου RNA (mRNA) του EGFR με τη μέθοδο της qPCR (άνω τεταρτημόριο) και η ανοσοϊστοχημική έκφραση της πρωτεΐνης του EGFR και της p53, σε 352 κεντρικά επιβεβαιωμένα καρκινώματα από ίσο αριθμό ασθενών με ΤΑΚΜ. Περίπου 53.5% των καρκινωμάτων εξέφραζαν την πρωτεΐνη EGFR, 59.3% την p53 και 35.9% και τις δυο πρωτεΐνες, ενώ 4.1% εμφάνιζε γονιδιακή ενίσχυση του EGFR και 4.4% έφερε μεταλλάξεις στο γονίδιο του. Οι μεταλλάξεις εντοπίζονταν εκτός της περιοχής του τμήματος της κινάσης που αποτελεί στόχο φαρμάκων και παρουσιάζονταν σε χαμηλές συχνότητες. Η ενίσχυση και οι μεταλλάξεις συνυπήρχαν σε μια μόνον περίπτωση ενός διαυγοκυτταρικού καρκινώματος του μαστού πλούσιου σε γλυκογόνο (glycogen-rich clear cell breast carcinoma). Τα αντίγραφα του EGFR και του CEN7 ήταν περισσότερα στους όγκους μεγαλύτερης ηλικίας ασθενών (p = 0.002 και p = 0.003, αντίστοιχα). Οι ασθενείς με όγκους που εμφάνιζαν ενίσχυση (n = 11) παρουσίαζαν εξαιρετικά καλή πρόγνωση (0 υποτροπές και θάνατοι). Από την πολυπαραγοντική ανάλυση διαπιστώθηκε ότι τα υψηλά αντίγραφα του EGFR προσέδιδαν σημαντικά καλύτερο διάστημα ελεύθερο νόσου (DFS) (HR = 0.57, 95% CI 0.36-0.90, Wald's p = 0.017) και τα υψηλά αντίγραφα του CEN7 σημαντικά ευνοϊκότερη συνολική επιβίωση (HR = 0.49, 95% CI=0.29-0.83, Wald's p = 0.008). Οι ασθενείς με EGFR- / p53+ και EGFR+ / p53- καρκινώματα παρουσίαζαν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης υποτροπής από τις ασθενείς με EGFR- / p53- και EGFR+ / p53+ καρκινώματα (HR = 1.73, 95% CI=1.12-2.67, Wald's p = 0.013). Οι μεταλλάξεις και η ενίσχυση του γονιδίου του EGFR είναι σπάνιες στον ΤΑΚΜ, με τις πρώτες χωρίς εμφανή κλινική σημασία. Οι "υποκατάστατοι" δείκτες των χρωμοσωμικών αλλαγών που σχετίζονται με τον EGFR και ο συνδυασμός του ανοσοφαινότυπου EGFR / p53 φαίνεται να σχετίζονται με ευνοϊκότερη πρόγνωση στις ασθενείς με εγχειρήσιμο ΤΑΚΜ οι οποίες έλαβαν την καθιερωμένη συμπληρωματική χημειοθεραπεία.