Longitudinal associations between emotional and interpersonal difficulties in school-aged children

Abstract

Early adolescence represents a critical period in human development that marks the emergence of a dramatic increase in both emotional and interpersonal difficulties. The bulk of studies exploring relations between depressive symptoms, rumination tendencies, and peer victimization experiences in young individuals have predominately focused on assessing rumination in the context of sad mood. Despite of evidence showing anger coping deficits to be common in both depressed-prone individuals and victims of peer mistreatment, potential relationships between depressive symptoms, anger rumination tendencies and peer victimization are less clarified. The goal of the present research was threefold: (1) to investigate the factorial structure and psychometric properties of the Greek version of the Children’s Anger Rumination Scale (CARS) (Study 1), (2) to explore the longitudinal bidirectional association between anger rumination and depressive symptoms in early adolescence, and to examine whether this relation differs by gender (Study 2), and (3) to extend Study 2 by assessing whether peer victimization mediates the prospective relationship from depressive symptoms to anger rumination, and to examine whether this relation differs by gender (Study 3). In Study 1, CARS’s factorial structure and psychometric properties were examined using a convenience sample of 552 Greek children and early adolescents (Mage = 11.50 years; 53.6% girls). Factorial structure was explored by contrasting alternative representations of the instrument (one-factor and four-factor independent cluster models – confirmatory factor analysis [ICM–CFA], exploratory structural equation modelling [ESEM], bifactor-CFA and bifactor-ESEM). The hypothesized bifactor-ESEM solution, comprised by a general anger rumination factor and four specific factors showed the best fit to the data and revealed the unidimensionality of the CARS. Measurement invariance across gender and age (children vs. preadolescents) in the level of latent means showed no significant differences in anger rumination tendencies. CARS’s internal consistency, one-month test-retest reliability as well as expected patterns of convergent and discriminant validity were also established. The predictive power of the instrument was also supported, as participants’ rumination tendencies towards anger were found to explain both depressive symptoms and engagement in bullying behaviors. In Study 2, the bidirectional relationship between depressive symptoms and anger rumination was examined using a convenience longitudinal sample of 304 early adolescents (Mage = 10.80 years; 44.7% boys). A two-wave latent cross-lagged panel model (CLPM) indicated that depressive symptoms predicted increases in anger rumination one year later but not vice versa. These relations were consistent across both genders. In Study 3 a two-wave latent “half-longitudinal mediation” model showed that peer victimization mediated the longitudinal relation from depressive symptoms to anger rumination one year later. No significant gender differences were supported. However, boys with higher depressive symptoms were found to be more at risk than girls for endorsing anger rumination over time through peer victimization. Suggestions for future research and implications for counselling treatments are also provided.

Η πρώιμη εφηβεία συνιστά μια κρίσιμη αναπτυξιακή περίοδο κατά την οποία αυξάνονται ραγδαία τόσο οι συναισθηματικές όσο και οι διαπροσωπικές δυσκολίες των ατόμων. Παρά το γεγονός ότι τα προβλήματα διαχείρισης θυμού αποτελούν κοινό σύμπτωμα τόσο των εφήβων με συμπτώματα κατάθλιψης, όσο και αυτών που βιώνουν συμπεριφορές εκφοβισμού από τους συνομηλίκους, το ερευνητικό ενδιαφέρον παραμένει εστιασμένο στον μηρυκασμό της λύπης ως πιθανό παράγοντα συσχέτισης με τα καταθλιπτικά συμπτώματα και τη θυματοποίηση αντίστοιχα. Ο στόχος της παρούσας έρευνας ήταν ο εξής: (1) να ερευνήσει την παραγοντική δομή και την ψυχομετρική καταλληλότητα της ελληνικής εκδοχής της κλίμακας του Μηρυκασμού του Θυμού για Παιδιά (Children’s Anger Rumination Scale, CARS) (Έρευνα 1), (2) να μελετήσει τη διαχρονική αμφίδρομη σχέση μεταξύ του μηρυκασμού του θυμού και των καταθλιπτικών συμπτωμάτων στην πρώιμη εφηβεία, και να εξετάσει πιθανές διαφορές φύλου στην παραπάνω σχέση (Έρευνα 2), και (3) να επεκτείνει την Έρευνα 2 εξετάζοντας τη θυματοποίηση από τους συνομηλίκους ως πιθανό διαμεσολαβητικό παράγοντα στη διαχρονική σχέση μεταξύ των καταθλιπτικών συμπτωμάτων και του μηρυκασμού του θυμού, και να μελετήσει πιθανές διαφορές φύλου (Έρευνα 3). Στην Έρευνα 1, η παραγοντική δομή και η ψυχομετρική καταλληλότητα της κλίμακας CARS εξετάστηκαν σε ευκαιριακό δείγμα 552 Ελλήνων παιδιών και νεαρών εφήβων (Mηλικία = 11.50 χρόνια, 53.6% κορίτσια). Η παραγοντική δομή της κλίμακας διερευνήθηκε μέσω της σύγκρισης εναλλακτικών παραγοντικών μοντέλων. Το αμφιπαραγοντικό διερευνητικό μοντέλο δομικών εξισώσεων αποτελούμενο από έναν γενικό παράγοντα μηρυκασμού του θυμού και τέσσερις ειδικούς παράγοντες έδειξε την καλύτερη προσαρμογή στα δεδομένα και επιβεβαίωσε τη μονοδιάστατη παραγοντική δομή της κλίμακας CARS. Η ισοδυναμία μέτρησης κατά φύλο και ηλικία δεν έδειξε σημαντικές διαφορές σε επίπεδο λανθανόντων παραγόντων. Επιβεβαιώθηκαν επίσης η εσωτερική συνοχή του CARS, η αξιοπιστία του έναν μήνα μετά καθώς και η συγκλίνουσα και διακρίνουσα εγκυρότητά του. Ο μηρυκασμός του θυμού βρέθηκε να ερμηνεύει ποσοστό της διακύμανσης τόσο των καταθλιπτικών συμπτωμάτων όσο και των συμπεριφορών εκφοβισμού, επιβεβαιώνοντας την προβλεπτική αξία της κλίμακας. Στην Έρευνα 2, η αμφίδρομη διαχρονική σχέση ανάμεσα στα καταθλιπτικά συμπτώματα και στον μηρυκασμό του θυμού εξετάστηκε σε ευκαιριακό διαχρονικό δείγμα 304 πρώιμων εφήβων (Mηλικία = 10.80 χρόνια, 44.7% αγόρια). Η εφαρμογή ενός μοντέλου παλινδρόμησης υστέρησης δύο χρονικών στιγμών με λανθάνουσες μεταβλητές έδειξε πως τα καταθλιπτικά συμπτώματα σχετίζονταν θετικά με τον μηρυκασμό του θυμού έναν χρόνο μετά κι όχι το αντίστροφο. Διαφορές φύλου στην παραπάνω σχέση δε βρέθηκαν. Τέλος, για τις ανάγκες της Έρευνας 3 η εφαρμογή ενός ημι-διαχρονικού μοντέλου διαμεσολάβησης δύο χρονικών στιγμών με λανθάνουσες μεταβλητές επιβεβαίωσε τον διαμεσολαβητικό ρόλο της θυματοποίησης από τους συνομηλίκους στη σχέση των καταθλιπτικών συμπτωμάτων και του μηρυκασμού του θυμού. Διαφορές φύλου στην παραπάνω σχέση δε βρέθηκαν. Παρόλα αυτά τα αγόρια με υψηλότερα επίπεδα καταθλιπτικών συμπτωμάτων φάνηκαν να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο συγκριτικά με τα κορίτσια για μηρυκασμό του θυμού μέσω της θυματοποίησης από τους συνομηλίκους έναν χρόνο μετά. Παρέχονται επίσης κατευθύνσεις για μελλοντική έρευνα και προτάσεις για συμβουλευτική παρέμβαση.