The role of inflection in the structure of english as a second language: a developmental study of adult speakers of greek

Abstract

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη της κατάκτησης δομών της αγγλικής γλώσσας με Α`-εξαρτήσεις αντικειμένου με (κενό) αναφορικό τελεστή από Έλληνες ομιλητές. Το θεωρητικό πλαίσιο ανάλυσης ήταν η Υπόθεση της Ερμηνευσιμότητας (Τσιμπλή 2003), η οποία διακρίνει τα χαρακτηριστικά της γραμματικής σε ερμηνεύσιμα και μη ερμηνεύσιμα. Η υπόθεση εργασίας ήταν ότι τα μη ερμηνεύσιμα χαρακτηριστικά της συμφωνίας υποκειμένου και αντικειμένου, οι τιμές των οποίων διαφέρουν στην ελληνική (Γ1) και την αγγλική (Γ2), ευθύνονται για τις αποκλίσεις που παρατηρούνται κατά την κατάκτηση της δεύτερης γλώσσας σε στρατηγικές που αφορούν την παρουσία κενού και ανακλητικής αντωνυμίας στις εν λόγω εξαρτήσεις. Η υπόθεση εξετάστηκε μέσω δύο δοκιμασιών σε δύο πειραματικές ομάδες Ελλήνων που μαθαίνουν αγγλικά, ενδιάμεσου και προχωρημένου επιπέδου, τις οποίες συγκρίναμε με μια ομάδα ελέγχου αποτελούμενη από φυσικούς ομιλητές της αγγλικής. Τα ευρήματα της μελέτης έδειξαν ότι η χρήση της ανακλητικής αντωνυμίας μειώνεται σημαντικά σε πιό προχωρημένα επίπεδα χωρίς όμως να εγαταλείπεται πλήρως, με αποτέλεσμα η ομάδα του προχωρημένου επιπέδου να διαφέρει σημαντικά από τους φυσικούς ομιλητές. Διαπιστώθηκε επίσης ότι η προτίμηση της (μη γραμματικής) ανακλητικής αντωνυμίας εξαρτάται από σημασιολογικούς παράγοντες (το έμψυχο/άψυχο της αντωνυμίας) και την (α)διαφάνεια της δομής. Η μελέτη εξέτασε επίσης την αποδοχή/παραγωγή παθητικής ανάγνωσης συμπληρωμάτων επιθέτων του τύπου δύσκολος. Τα υψηλά ποσοστά παθητικής ανάγνωσης και στα δύο επίπεδα, σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα από τις ανακλητικές αντωνυμίες μας οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η επαναρύθμιση των παραμέτρων που αφορούν στα μη ερμηνεύσιμα χαρακτηριστικά της συμφωνίας δεν είναι εφικτή ούτε στο προχωρημένο στάδιο εκμάθησης της Γ2.