Ο χρόνος και οι χρονικές προτάσεις: η περίπτωση της νέας ελληνικής

Abstract

The subject of this dissertation is the compositionality of Linguistic Time, namely its composition of four components: Tense, Grammatical Aspect, Lexical Aspect and Temporal Adverbials. These components interact with each other according to specified rules for the formation and interpretation of Linguistic Time. The compositionality of Linguistic Time was investigated in complex structures with temporal clauses. My goal was to prove that the four temporal components are not independent of each other, but that they constitute the unique phenomenon of Linguistic Time. I used as methodological tools Klein’s semantic theory (1994), Demirdache’s & Uribe-Etxebarria’s syntactic theory (2000), the classification of Lexical Aspect proposed by Vendler (1967) and Enc’s theory (1986). I examined the complex structures containing clauses introduced by the temporal connectives όταν “when”, αφού “after” and πριν “before”. It was observed that in the structures containing όταν all temporal components participate in the production of temporal interpretation by interacting with each other. I have not come to the same conclusions as far as the structures with the temporal connectives πριν and αφού are concerned. In these cases, the temporal interpretation depends exclusively upon the connective, while all the other components of Linguistic Time participate in the production of well-formed structures. In the end, my preliminary statement was proved: Linguistic Time is compositional.

Αντικείμενο της διατριβής ήταν η συνθετικότητα (compositionality) του Γλωσσικού Χρόνου, δηλαδή η συγκρότησή του από τέσσερεις συνιστώσες, το Γραμματικό Χρόνο, τη Γραμματική Άποψη, τη Λεξική Άποψη και τα Χρονικά Επιρρηματικά, συνιστώσες που συμπλέκονται μεταξύ τους βάσει προδιαγεγραμμένων κανόνων και όχι αθροιστικά για το σχηματισμό και την ερμηνεία του. H συνθετικότητα του Γλωσσικού Χρόνου ανιχνεύτηκε στις σύνθετες δομές με χρονικές προτάσεις. Στόχος ήταν να αποδειχθεί ότι οι τέσσερεις χρονικές συνιστώσες δε λειτουργούν αυτόνομα και ανεξάρτητα η μία από την άλλη, αλλά συνιστούν το ενιαίο φαινόμενο του Γλωσσικού Χρόνου. Χρησιμοποιήθηκε το σημασιολογικό πρότυπο του Klein (1994), το συντακτικό πρότυπο των Demirdache & Uribe-Etxebarria (2000), η κατηγοριοποίηση της Λεξικής Άποψης από τον Vendler (1967) και η θεωρία της Enc (1986). Επιλέχτηκαν για εξέταση οι προτάσεις που εισάγονται με το όταν, το αφού και το πριν. Παρατηρήθηκε ότι στις δομές με το όταν και οι τέσσερεις χρονικές συνιστώσες συμμετέχουν αλληλοδιαπλεκόμενες στην παραγωγή της χρονικής ερμηνείας, κάτι που δεν παρατηρείται στις δομές με το αφού και το πριν, όπου η χρονική ερμηνεία εξαρτάται αποκλειστικά από τον εισαγωγικό σύνδεσμο, ενώ οι υπόλοιπες συνιστώσες του Γλωσσικού Χρόνου συμμετέχουν στην παραγωγή ορθά σχηματισμένων προτάσεων. Τελικά επιβεβαιώθηκε ο αρχικός μας ισχυρισμός: ότι ο Γλωσσικός Χρόνος είναι συνθετικός.