Συμβουλευτική παρέμβαση μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας από εξειδικευμένο νοσηλευτή σε ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια και επίδρασή της στον αριθμό των επανεισαγωγών, και στην καρδιακή θνητότητα

Abstract

Introduction Hospital readmission in chronic heart failure (HF) is often due to preventable factors, such as failure to seek prompt medical attention when symptoms worsen. A telephone intervention program by trained nurses has been found to reduce the admissions for worsening HF. We assessed the effectiveness of nurse telephone calls for patients discharged with a HF diagnosis. Primary endpoints included all cause mortality and admission to hospital for worsening HF. Method We prospectively studied 100 randomized outpatients with stable chronic HF (NYHA III and IV) and optimal drug treatment. The 50 patients (Team A), average age 63.8±13.8 (mean ±SD) received the telephone intervention and the other 50 patients (Team B), average age 63.4±12.0 (mean±SD) received the usual care. A liaison nurse telephoned to the Team A within seven days of hospital discharge and then at least weekly for one year. Results The patients in the Team B, the usual care group, were more likely to be admitted for worsening heart failure than the patients in the Team A (logrank test, p=0.01). There were no significant differences in mortality, (5 patients) in Team A and (6 patients) in Team B with (log-rank test, p=0.804). Conclusion The telephone intervention program by trained nurses was effective in reducing the one of the two primary endpoints through a significant reduction in admissions to hospital for heart failure and can decrease costs and improve quality of life.

Η εισαγωγή στο νοσοκομείο λόγω επιδείνωσης της καρδιακής ανεπάρκειας θα μπορούσε στις περισσότερες περιπτώσεις να προβλεφθεί και να αποφευχθεί. Σύμφωνα με μελέτες φαίνεται, ότι για τους περισσότερους ασθενείς , υπάρχει ένα χρονικό περιθώριο μιας εβδομάδας ή και περισσότερο μεταξύ της επιδείνωσης των συμπτωμάτων και της εισαγωγής στο νοσοκομείο, κατά τη διάρκεια της οποίας η έγκαιρη αναζήτηση βοήθειας και παρέμβασης ίσως μπορεί να προλάβει την εισαγωγή. Παρ' όλα αυτά, λίγοι ασθενείς προσπάθησαν και ακόμη λιγότεροι τα κατάφεραν να επικοινωνήσουν με τον γιατρό τους ή την κλινική, μέχρι ως ότου η επιδείνωση των συμπτωμάτων, τους αναγκάσει να απευθυνθούν στο τμήμα επειγόντων περιστατικών και στη συνέχεια να εισαχθούν στο νοσοκομείο. Μέθοδος Μελετήθηκαν προοπτικά 100 τυχαιοποιημένοι εξωτερικοί ασθενείς με διαγνωσμένη σταθερή καρδιακή ανεπάρκεια (NYHA III και IV) και κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Στους 50 ασθενείς της ομάδας Α' (ομάδα παρέμβασης) μέσος όρος ηλικίας 63.8±13.8 (mean ±SD) υπήρξε συστηματική τηλεφωνική επικοινωνία, ενώ στους 50 ασθενείς της ομάδας Β’ (ομάδα ελέγχου) μέσος όρος ηλικίας 63.4±12.0 δόθηκε η συνήθης φροντίδα. Η νοσηλεύτρια επικοινωνίας της κλινικής έκανε την πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία στους ασθενείς της ομάδας Α’ επτά ημέρες μετά την έξοδο τους και εν συνεχεία κάθε εβδομάδα για ένα χρόνο. Αποτελέσματα Οι ασθενείς της ομάδας Β’ (ομάδα ελέγχου) είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να εισαχθούν στο νοσοκομείο λόγω επιδείνωσης της νόσου σε σχέση με τους ασθενείς της ομάδας Α’ (ομάδα παρέμβασης), (logrank test, p=0.01). Δεν βρέθηκε σημαντική στατιστική διαφορά στη θνητότητα των δύο ομάδων. Συγκεκριμένα πέθαναν 5 ασθενείς στην ομάδα Α’ και 6 ασθενείς στην ομάδα Β’, (log-rank test, p=0.804). Συμπέρασμα Η τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ εξειδικευμένου νοσηλευτή και ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια ήταν αποτελεσματική στη μείωση των επανεισαγωγών λόγω επιδείνωσης της νόσου, όχι όμως και στη θνητότητα. Η μείωση των επανεισαγωγών θα μπορούσε να βοηθήσει στη μείωση του κόστους και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια.