Ο ρόλος των αυτόματων ερεθισμάτων δράσης στην αντιμετώπιση της στερεοτυπικής λεκτικής συμπεριφοράς σε παιδιά εντός και εκτός του αυτιστικού φάσματος

Abstract

Interventions in the behavioral invariance characterizing autism by the differential reinforcement of topographical variation (DRV) have not reliably produced clinically significant levels of response-form diversity. Consistent with the prevailing account that the discrimination of recent and current behavioral topographies is not necessary (and indeed, is likely to impede) the effectiveness of DRV, ‘lag’ schedule and related interventions often lack visual, auditory and instructional prompts indicating the relation between current and recently-reinforced topographic variants. Moreover, such prompting of self-discrimination would further complicate labor-intensive lag-schedule interventions. Accordingly, best practice recommendations for the use of ‘lag’ contingencies have discouraged the use of stimulus control technology except in cases in which a simple two-term DRV contingency has failed—this despite multiple comparative reviews indicating that prompts might facilitate DRV intervention in behavioral stereotypy. The utility of such best-practice recommendations was tested within subjects. In the first experiment, high-functioning autistic and neurotypical children were initially exposed to unassisted DRV of the serial pattern of vocal naming of static object images. Consistent with the literature, modest increases in topographic variance plateaued at non-adaptive stereotypic levels (Mean = ‘lag’ 1.7); performance subsequently tended to deteriorate. Significant increases (mean = ‘lag’ 9.6) in response-form diversity ensued with the temporary, performance-titrated provision of contingency-specifying instructions coupled with synchronized audio-visual event patterns uniquely associated with each vocal pattern variant, increasing the probability of discrimination of topographical repetition and the evocation of disparate patterning. Adaptive levels of vocal diversity generalized to novel stimuli without further prompting. Digital automatization freed practitioners from otherwise unmanageable procedural demands. In the second experiment, five boys, four with high-functioning Autism Spectrum Disorder (ASD) and one with neurotypical development, were exposed to a differential reinforcement of variability (DRV) program for the sequence of verbal social sentences. An automated program of temporary provision of supplementary discriminative stimuli (visual/verbal prompts) was implemented within the context of social interaction. The visual/verbal prompts were implemented based on the subjects' performance: they gradually faded out with success, while gradually faded in with failure. The study's results demonstrated that the implementation of the prompts significantly increased the variability in the sequence of social sentences for all five subjects, generalizing their behavior across different social contexts without the provision of prompts. This suggests that the discrimination between auto-parity and auto-disparity stimuli facilitates the increase of differential variability.

Οι παρεμβάσεις διαφορικής ενίσχυσης της μεταβλητότητας (ΔΕΜ) δεν έχουν παράγει κλινικά αξιοσημείωτα επίπεδα μεταβλητότητας στη μορφή των δράσεων για την αντιμετώπιση της στερεοτυπικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει τα άτομα με ΔΑΦ. Συνεπής με την επικρατούσα άποψη ότι η διάκριση μεταξύ της τρέχουσας και των πρόσφατα ενισχυμένων δράσεων δεν είναι απαραίτητη (και είναι πιθανό να εμποδίζει την αποτελεσματικότητα της ΔΕΜ συνάρτησης), τα ΔΕΜ προγράμματα και οι σχετικές παρεμβάσεις συχνά δεν χρησιμοποιούν οπτικές και ακουστικές υποβολές ή οδηγίες, δείχνοντας τη σχέση μεταξύ της τρέχουσας και των πρόσφατα ενισχυμένων μορφών δράσεων. Επιπλέον, τέτοιες υποβολές αυτοδιάκρισης θα καθιστούσαν περισσότερο πολύπλοκες τις εντατικές παρεμβάσεις ΔΕΜ εντός εργαστηρίου. Ανάλογα, οι καλύτερες συστάσεις για τη χρήση των ΔΕΜ συναρτήσεων, έχουν αποθαρρύνει τη χρήση της τεχνολογίας του διακριτικού ελέγχου, εκτός από την περίπτωση που η απλή δύο όρων ΔΕΜ συνάρτηση αποτύχει – παρά το γεγονός ότι πολλές συγκριτικές αναθεωρήσεις δείχνουν ότι οι υποβολές μπορεί να διευκολύνουν τις ΔΕΜ παρεμβάσεις στην αντιμετώπιση της στερεοτυπίας. Η χρησιμότητα αυτών των συστάσεων ελέγχθηκε εντός των υποκειμένων. Στο πρώτο πείραμα, παιδιά με ΔΑΦ υψηλής λειτουργικότητας και τυπικά παιδιά, αρχικά εξετίθεντο σε συνθήκες δύο όρων ΔΕΜ συνάρτησης για την παραγωγή λεκτικών μοτίβων στη σειρά στατικών εικόνων με αντικείμενα. Συνεπής με τη βιβλιογραφία, μέτριες αυξήσεις τοπογραφικής διαφοροποίησης οριακά άλλαξαν τα στερεοτυπικά επίπεδα (Μ.Ο= ΔΕΜ 1,7): η επίδοση στη συνέχεια είχε την τάση να χειροτερεύει. Ακολούθησαν αξιοσημείωτες αυξήσεις (Μ.Ο = ΔΕΜ 9,6) στην τοπογραφική διαφοροποίηση με την προσωρινή χορήγηση οδηγιών, συνδυαστικά με τις ταυτόχρονες οπτικοακουστικές υποβολές που συσχετίσθηκαν μοναδικά με κάθε λεκτικό μοτίβο διαφοροποίησης, αυξάνοντας την πιθανότητα διάκρισης της τοπογραφικής στερεοτυπίας και την παραγωγή διαφοροποιημένων λεκτικών μοτίβων. Τα επίπεδα της λεκτικής διαφοροποίησης γενικεύτηκαν στα νέα ερεθίσματα, χωρίς την παροχή υποβολών. Η ψηφιακή αυτοματοποίηση απελευθερώνει τους θεραπευτές από τις ούτως ή άλλως μη διαχειρίσιμες απαιτήσεις της διαδικασίας. Στο δεύτερο πείραμα, πέντε αγόρια, τέσσερα με ΔΑΦ υψηλής λειτουργικότητας και ένα τυπικής ανάπτυξης, εξετίθεντο σε πρόγραμμα ΔΕΜ για τη σειρά εκφώνησης λεκτικών κοινωνικών προτάσεων, εφαρμόζοντας ένα αυτοματοποιημένο πρόγραμμα προσωρινής χορήγησης συμπληρωματικών διακριτικών ερεθισμάτων (οπτικών/λεκτικών υποβολών) σε πλαίσια κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Υπήρχε αυξομείωση των οπτικών/λεκτικών υποβολών, ανάλογα με την επίδοση των υποκειμένων: στην επιτυχία οι υποβολές σταδιακά εξαφανίζονταν ενώ στην αποτυχία σταδιακά εμφανίζονταν. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι η εφαρμογή των υποβολών αύξησε σημαντικά τη μεταβλητότητα στη σειρά κοινωνικών προτάσεων και στα πέντε υποκείμενα, γενικεύοντας τη συμπεριφορά τους σε διαφορετικά κοινωνικά πλαίσια, χωρίς τη χορήγησή τους, υποστηρίζοντας την άποψη ότι η διάκριση αυτοπαραγόμενων ερεθισμάτων επανάληψης και αυτοδιαφοροποίησης διευκολύνει την αύξηση της διαφορικής μεταβλητότητας.