Εφαρμογή συμβουλευτικού προγράμματος με βάση την προσωποκεντρική παιγνιοθεραπεία και την αφηγηματική συμβουλευτική για την ενίσχυση της ευζωίας παιδιών δημοτικού σχολείου με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην εξωτερική τους εμφάνιση

Abstract

This PhD thesis examined the effectiveness of a counseling programme for children with unusual physical traits with an ultimate goal the rein forcement of their well – being. Specifically, applied a six weeks intervention programme based on the principals of person – centered therapy and narrative intervention, which was addressed to three (3) different categories of participants: a)Children who wear eyeglasses due to various eye diseases b)Children who have braces due to dental problems (orthodontics) c)Obese children. The survey involved 237 (N = 237) siblings aged 9-12 years (Μ.Ο. = 10.51, Τ.Α. = 0.99), of which139 (n = 139) formed the experimental group (Μ.Ο. = 10.37, Τ.Α. = 0.96) and 98 (n = 98), the control group (Μ.Ο. = 10.71, Τ.Α. = 1.00). The children of each category were divided into six (6) groups. Both at the beginning of the program and after its completion the participants were provided with the following scales: Social Anxiety Scale for Children revised (La Greca & Stone, 1993), Loneliness & Social Dissatisfaction Questionnaire (Cassidy & Asher, 1992), PATEM ΙΙ (Μakri-Botsari, 2001), The Other As Shamer Scale (Goss, Gilbert, & Allan, 1994), Social Physique Anxiety Scale (Hart, Leary, & Rejeski, 1989) and Shyness Negative Affect Scale (Banerjee & Smith, 1999). The results showed statistically significant changes in all the above scales between pre test and post test measurements and provide support to the hypothesis that the implementation of such interventions could be beneficial in the case of children who share the same external traits, especially in areas that are emotionally and psychologically related to their mood.

Η έρευνα που παρουσιάζεται στην παρούσα διατριβή είχε ως αντικείμενο τον σχεδιασμό και την εφαρμογή ενός συμβουλευτικού προγράμματος για παιδιά σχολικής ηλικίας που διακρίνονται από κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην εξωτερική τους εμφάνιση, με απώτερο στόχο την ενίσχυση της ευζωίας τους. Συγκεκριμένα, υλοποιήθηκε ένα πρόγραμμα παρέμβασης έξι (6) συναντήσεων βασισμένο στις αρχές της προσωποκεντρικής παιγνιοθεραπείας και της αφηγηματικής συμβουλευτικής, το οποίο απευθυνόταν σε τρεις (3) κατηγορίες συμμετεχόντων: α) παιδιά που φέρουν γυαλιά οράσεως, λόγω οφθαλμολογικών παθήσεων, β) παιδιά με ορθοδοντικό μηχανισμό, λόγω ορθοδοντικών προβλημάτων και γ) παιδιά με υπερβάλλον βάρος (παχύσαρκα ή/και υπέρβαρα).Στην έρευνα συμμετείχαν συνολικά διακόσια τριάντα επτά (N = 237) παιδιά ηλικίας 9-12 ετών (Μ.Ο. = 10.51, Τ.Α. = 0.99). Από αυτά, τα εκατόν τριάντα εννιά (n = 139) συγκρότησαν την ομάδα παρέμβασης (Μ.Ο. = 10.37, Τ.Α. = 0.96) και τα ενενήντα οκτώ (n = 98), την ομάδα ελέγχου (Μ.Ο. = 10.71, Τ.Α. = 1.00). Τα παιδιά κάθε κατηγορίας χωρίστηκαν σε έξι (6) ομάδες. Πριν από την έναρξη του προγράμματος αλλά και μετά την ολοκλήρωσή του χορηγήθηκαν σε αυτά -υπό μορφή ερωτηματολογίων- οι ακόλουθες κλίμακες: Κλίμακα Κοινωνικού Άγχους για παιδιά (La Greca & Stone, 1993), Κλίμακα Μοναξιάς και Έλλειψης Κοινωνικοποίησης (Cassidy & Asher, 1992), ΠΑΤΕΜ ΙΙ (Μακρή-Μπότσαρη, 2001), Κλίμακα Εξωτερικής Ντροπής (Goss, Gilbert, & Allan, 1994), Κλίμακα Κοινωνικού Σωματικού Άγχους (Hart, Leary, & Rejeski, 1989) και Κλίμακα Ντροπαλότητας (Banerjee & Smith, 1999). Ανάλογα δε με τη θεματολογία της κάθε συνάντησης, το πρόγραμμα περιλάμβανε ατομικές ή/και ομαδικές δραστηριότητες. Τα αποτελέσματα της έρευνας καταδεικνύουν στατιστικά σημαντικές μεταβολές σε όλες τις ανωτέρω κλίμακες ανάμεσα στις πριν (pre test) και μετά μετρήσεις (post test) ενισχύοντας έτσι την υπόθεση ότι η εφαρμογή ανάλογων παρεμβάσεων θα μπορούσε να είναι επωφελής στις περιπτώσεις παιδιών με όμοια ή συναφή εξωτερικά γνωρίσματα, κυρίως σε τομείς που άπτονται της συναισθηματικής και, κατ’ επέκταση, της ψυχολογικής τους διάθεσης.