Πειραματική μελέτη των μεταβολών του πληθυσμού των λεμφοκυττάρων μετά την επίδραση φλεγμονώδους ερεθίσματος κατά τη διάρκεια της κύησης

Abstract

The study was designed to investigate the effect of dexamethasone (DEX) on the latency period to delivery in a murine model of preterm labor. To this purpose, pregnant mice were randomly assigned in groups: the control group received water for injection (n=20), the preterm labor group was injected with lipopolysaccharide (LPS) (n=22), while the glucocorticoids group was administered DEX either one h before (n=17) or after (n=7) lipopolysaccharide. In a first set of experiments animals were monitored to record perinatal outcomes. In another set of experiments, the remaining animals were sacrificed eight h after interventions. Fetuses were homogenized to measure tumor necrosis alpha in supernatants. Maternal splenocytes were isolated and stimulated for cytokine production. Serum of mice was incubated with donor cells from healthy pregnant and non-pregnant animals to induce apoptosis. LPS induced preterm labor but treatment or pretreatment with DEX delayed parturition exerting a favorable impact on survival of delivered fetuses. DEX inverted the increase of fetoplacental tumor necrosis alpha levels. Serum of LPS-stimulated mice induced apoptosis of splenocytes of either pregnant or non-pregnant healthy mice; this was reversed after incubation of splenocytes with serum coming from DEX pre-treated mice. The presented findings suggest that DEX administered either as pre-treatment or treatment prolonged gestation and promoted neonatal survival in a sterile murine model of preterm labor. These favorable outcomes were closely linked to alterations in both immune and apoptotic responses of animals.

Η παρούσα μελέτη σχεδιάστηκε για να διερευνήσει την επίδραση της δεξαμεθαζόνης στη λανθάνουσα περίοδο μέχρι τον τοκετό χρησιμοποιώντας ένα μοντέλο πρόωρου τοκετού σε επίμυες. Για το σκοπό αυτό, έγκυοι επίμυες που διένυαν την 14η ημέρα της κύησης χωρίστηκαν τυχαία σε ομάδες: η ομάδα των μαρτύρων έλαβε δύο ενδοπεριτοναϊκές ενέσεις ορού σε μεσοδιάστημα μιας ώρας (n=20), στη δεύτερη ομάδα προκλήθηκε πρόωρος τοκετός με ενδοπεριτοναϊκή έγχυση λιποπολυσακχαρίδης (LPS) μια ώρα μετά (n=16) ή πριν (n=6) τον ορό, ενώ στην ομάδα των γλυκοκορτικοειδών χορηγήθηκε ενδοπεριτοναϊκά δεξαμεθαζόνη είτε μια ώρα πριν (n=17) ή μια ώρα μετά (n=7) την λιποπολυσακχαρίδη. Σε μια πρώτη σειρά πειραμάτων τα ζώα παρέμειναν σε στενή παρακολούθηση, καθ’ όλη τη διάρκεια της κύησης, και καταγράφηκαν τα περιγενετικά αποτελέσματα. Σε μια επόμενη σειρά πειραμάτων, τα υπόλοιπα ζώα θυσιάστηκαν οκτώ (8) ώρες μετά τις παρεμβάσεις. Οι εμβρυοπλακουντιακές μονάδες διαχωρίζονταν και ομογενοποιούνταν προς μέτρηση του παράγοντα νέκρωσης των όγκων στα υπερκείμενα. Τα μητρικά σπληνοκύτταρα απομονώνονταν και διεγείρονταν προς παραγωγή κυτταροκινών. Ο ορός των επίμυων επωαζόταν με υγιή κύτταρα από εγκύους και μη- εγκύους δότες προς επαγωγή απόπτωσης. Η LPS προκάλεσε πρόωρο τοκετό, αλλά τόσο η θεραπεία όσο και η προθεραπεία με δεξαμεθαζόνη καθυστέρησε τον τοκετό, ασκώντας ευνοϊκή επίδραση στην επιβίωση των νεογνών. Η LPS αύξησε τα επίπεδα του παράγοντα νέκρωσης των όγκων στην εμβρυοπλακουντιακή μονάδα, όμως η προθεραπεία με δεξαμεθαζόνη επανέφερε τις μετρήσεις σε επίπεδα συγκρίσιμα με αυτά της ομάδας των μαρτύρων. Ο ορός των ζώων της ομάδας του πρόωρου τοκετού παρουσίαζε αυξημένη αποπτωτική ικανότητα; το φαινόμενο αντιστράφηκε όταν τα σπληνοκύτταρα καλλιεργήθηκαν με ορό ζώων που προθεραπεύτηκαν με το κορτικοειδές. Τα ανωτέρω ευρήματα καταδεικνύουν ότι η δεξαμεθαζόνη, χορηγούμενη είτε ως θεραπεία ή ως προθεραπεία σε ένα άσηπτο ζωϊκό μοντέλο πρόωρου τοκετού, παρέτεινε την κύηση και μείωσε τη θνητότητα των νεογνών. Αυτά τα αποτελέσματα βρέθηκε να συσχετίζονται στενά με αλλαγές τόσο στις ανοσολογικές όσο και στις αποπτωτικές απαντήσεις των επίμυων.