Ταφικές πρακτικές της γεωμετρικής εποχής στο Άργος

Abstract

The subject of this thesis are mortuary practices of Geometric Argos, which are regarded as a powerful social strategy which does not pathetically reflect social processes but takes part in social negotiation, in the inclusion and exclusion of social groups, in shaping individual and collective identities thus having a role in reproduction, strengthening but also change of social structure. The goal is to understand social change and the reconstruction of the social order that led to the rise of the polis of Argos, both as a spatial and as an ideological – political entity. The analysis is based on a total of about three hundred graves, most of them unpublished, which have come to light since the 1950’, mainly during rescue excavations. The conclusions emphasize that the emergence of the Argive city-state is not attested as a spatial unification of loosely dispersed farmsteads, the so called ‘synoecism’ but as a new ideological – political entity, in which collective identity seems to have been based on ancestry, kinship and their bonds with the land they lived.

Αντικείμενο της παρούσας διατριβής είναι η μελέτη των ταφικών πρακτικών του Άργους της Γεωμετρικής εποχής, μιας περιοχής της κοινωνικής δράσης που δεν αντανακλά παθητικά τις κοινωνικές εξελίξεις, αλλά παίρνει μέρος στην κοινωνική διαπραγμάτευση, την ένταξη και τον αποκλεισμό κοινωνικών ομάδων, τη διαμόρφωση ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων και με τον τρόπο αυτό συμβάλει στη διαμόρφωση, αναπαραγωγή, ισχυροποίηση αλλά και αλλαγή της κοινωνικής δομής. Στόχος είναι η κατανόηση της αλλαγής και η ανασύνθεση των κοινωνικών δομών που οδήγησαν στη δημιουργία της πόλης του Άργους, τόσο σε επίπεδο χωροταξικό όσο και ιδεολογικοπολιτικό. Η ανάλυση περιλαμβάνει ένα σύνολο τριακοσίων περίπου τάφων, στην πλειονότητά τους αδημοσίευτων, που έχουν έρθει στο φως από το 1950 ως σήμερα, κυρίως στο πλαίσιο σωστικών ανασκαφών. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα, η εμφάνιση της πόλης του Άργους δεν φαίνεται να εγγράφεται στο χώρο με τη μορφή μιας οικιστικής συνένωσης, ενός «συνοικισμού», αλλά αποτελεί έναν νέο ιδεολογικοπολιτικό σχηματισμό, στον οποίο η συλλογική ταυτότητα θεμελιώθηκε στη συγγένεια, τους προγόνους και τη σύνδεσή τους με τη γη που κατοικούσαν.