Συγκριτική μελέτη της επίδρασης της τελμισαρτάνης και της νεμπιβολόλης στην 24ωρη καταγραφή της αρτηριακής πίεσης και στη σκληρία των αρτηριών σε υπερτασικούς ασθενείς

Abstract

Essential hypertension represents a major health problem concerning a large part of the population and regarding significant morbidity and mortality. In the natural course of the disease, lesions in the wall of arteries occur in response to increased pressure it receives. Vascular remodelling corresponding to increased blood pressure is called concentric and is characterized by increasing thickness of the vascular wall due to hypertrophy of the tunica media and fibrous thickening of the tunica intima.The vascular endothelium plays a crucial role in the process of vascular remodelling in the presence of hypertension. The basic endothelial vasoactive product that is of interest in the present study is nitric oxide (NO), a vasodilating molecule.The main objective of our study was to observe and compare changes in arterial stiffness due to long-term treatment with two antihypertensive drugs of different mechanisms of action. Changes in average pulse wave velocity of two study groups were studied: a group of hypertensive patients receiving telmisartan, a contemporary angiotensin receptor-blocker (ARB) and a group of hypertensive patients receiving nebivolol, a newer beta-blocker with an additive vasodilating action. The aim of the study was to observe and compare changes in pulse wave velocity during one year of treatment in both groups, independently of the corresponding BP fall.In our study, 129 consecutive patients who attended the Outpatient Hypertension-ABPM Clinic of the 3rd department of Internal Medicine were examined. Patients complained about random measurements of elevated BP. All cases regarded first diagnosis of hypertensive BP values, for which patients did not receive at the time of examination and had not previously received any antihypertensive medication.The final sample of the study comprised of 69 patients aged 20-73 years old, diagnosed with hypertension stage I (24h ambulatory SBP/DBP>130/80 mmHg), eligible for antihypertensive treatment. Patients whose ABP values were normalized after the three-month interval were excluded from randomization. Patients with “white-coat hypertension”, defined as elevated office BP values (SBP/DBP>140/90 mmHg) combined with normal ABP values (ambulatory SBP/DBP<130/80 mmHg) were also excluded from randomization.All participants in the study were randomized to receive either telmisartan 40 mg starting dose or nebivolol 5 mg starting dose. Patients of both groups received the above antihypertensive medication for 12 months’ time, during which they were re-examined with the use of ABPM and pulse wave velocity measurement at the end of the 1st, 6th and 12th month of treatment.After analysis and statistical processing of our sample, the results of our study are summarized as follows: Both telmisartan and nebivolol achieved comparable antihypertensive effects in terms of mean 24h-ABP and 24h daytime and nighttime BP, during 12 months of treatment. Telmisartan achieved in eliminating pulse wave velocity at a statistically significant level during the 12-month treatment period (p=0,006). This effect was independent of age, gender and mean 24h ABP values.Therefore it is concluded that administration of telmisartan in hypertensive patients who have not received any antihypertensive medication results in significant reductions in pulse wave velocity, independently of the beneficial effects in BP of patients.

Η ιδιοπαθής υπέρταση αποτελεί σύγχρονο πρόβλημα υγείας που αφορά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και σχετίζεται με σημαντική νοσηρότητα και θνησιμότητα. Κατά τη φυσική πορεία της νόσου, εμφανίζονται αλλοιώσεις στο τοίχωμα των αρτηριών ως απάντηση στην αυξημένη πίεση που αυτό δέχεται. Η αναδιαμόρφωση που αντιστοιχεί σε συνθήκες αυξημένης πίεσης καλείται συγκεντρική και χαρακτηρίζεται από αύξηση του πάχους του αγγειακού τοιχώματος λόγω υπερτροφίας του μέσου μυϊκού χιτώνα και ινώδoυς πάχυνσης του έσω χιτώνα.Καίριος κρίνεται ο ρόλος του ενδοθηλίου στη διαδικασία της αγγειακής αναδιαμόρφωσης. Η βασική παράγωγη ουσία του ενδοθηλίου που μας απασχολεί στην παρούσα διατριβή είναι το μονοξείδιο του αζώτου (ΝΟ), με αγγειοδιασταλτική δράση. Στη μελέτη μας ειδικό αντικείμενο αποτέλεσε η ταχύτητα ροής του σφυγμικού κύματος. Μελετήθηκαν οι μεταβολές στη μέση ταχύτητα σφυγμικού κύματος σε δύο ομάδες θεραπείας: μία ομάδα υπερτασικών που έλαβαν τελμισαρτάνη, ένα σύγχρονο αποκλειστή του υποδοχέα ΑΤ1 της ΑΤ-ΙΙ και μία ομάδα υπερτασικών που έλαβαν νεμπιβολόλη, ένα νεότερο β-αποκλειστή με εγγενείς αγγειοδιασταλτικές ιδιότητες. Στόχος της μελέτης ήταν η παρακολούθηση και η σύγκριση της πορείας των τιμών της ταχύτητας σφυγμικού κύματος κατά το χρονικό διάστημα ενός έτους από την έναρξη χορήγησης της φαρμακευτικής αγωγής στις δύο ομάδες θεραπείας, κατά τρόπο ανεξάρτητο από τη βελτίωση της αρτηριακής πίεσης στο ίδιο διάστημα.Στη μελέτη μας εξετάσθηκαν 129 ασθενείς που προσήλθαν στα εξωτερικά ιατρεία Υπέρτασης-24ωρης καταγραφής της ΑΠ της Γ’ Παθολογικής Κλινικής του ΓΝΘ “Γ. Παπαγεωργίου”, αιτιώμενοι αυξημένες τιμές ΑΠ σε τυχαίες μετρήσεις. Τα περιστατικά αφορούσαν την πρώτη διάγνωση αρτηριακής υπέρτασης, για την οποία οι ασθενείς δεν ελάμβαναν κατά το χρόνο της προσέλευσης και δεν είχαν λάβει κατά το παρελθόν οποιαδήποτε αντιϋπερτασική αγωγή.Το τελικό δείγμα της μελέτης απαρτιζόταν από 69 εθελοντές ηλικίας 20-73 ετών, με αρτηριακή υπέρταση σταδίου Ι (ΣΑΠ/ΔΑΠ 24ωρης καταγραφής>130/80 mmHg), επιλέξιμους για αντιϋπερτασική φαρμακευτική θεραπεία. Από την τυχαιοποίηση αποκλείσθηκαν ασθενείς με “υπέρταση λευκής μπλούζας”, η οποία ορίζεται ως ο συνδυασμός αυξημένων τιμών ΑΠ ιατρείου (ΣΑΠ/ΔΑΠ >140/90 mmHg) και φυσιολογικής ΑΠ 24ωρης καταγραφής (24ωρη ΣΑΠ/ΔΑΠ <130/80 mmHg). Οι ασθενείς της μελέτης τυχαιοποιήθηκαν σε τρόπο ώστε: οι ασθενείς της πρώτης ομάδας έλαβαν τελμισαρτάνη σε δόση έναρξης 40 mg και οι ασθενείς της δεύτερης ομάδας έλαβαν νεμπιβολόλη σε δόση έναρξης 5 mg. Οι ασθενείς των δύο ομάδων έλαβαν αγωγή για 12 μήνες, ενώ κατά το διάστημα αυτό εξετάσθηκαν με 24ωρη περιπατητική καταγραφή της ΑΠ και μέτρηση ταχύτητας σφυγμκού κύματος στο τέλος του 1ου, 6ου και 12ου μήνα από την έναρξη της φαρμακευτικής αγωγής. Η τελμισαρτάνη και η νεμπιβολόλη προκάλεσαν συγκρίσιμο αντιϋπερτασικό αποτέλεσμα σε όρους μέσης ΑΠ 24ωρης καταγραφής. Μόνο η τελμισαρτάνη κατόρθωσε να επιτύχει σημαντική ελάττωση της ταχύτητας σφυγμικού κύματος κατά το 12μηνο διάστημα της θεραπείας των ασθενών (p=0,006), που ήταν ανεξάρτητη από την ηλικία, το φύλο και την ΑΠ 24ωρης καταγραφής. Συμπεραίνεται ότι η χορήγηση τελμισαρτάνης σε υπερτασικούς ασθενείς που δεν έχουν λάβει στο παρελθόν αντιϋπερτασική αγωγή επιτυγχάνει σημαντική ελάττωση της ταχύτητας σφυγμικού κύματος, ανεξάρτητη από το ευνοϊκό αποτέλεσμα στην ΑΠ των ασθενών.