Η επίδραση της αντισυμφυτικής μεμβράνης στην αποκατάσταση τραυματικών ελλειμμάτων καμπτήρων τενόντων στη ζώνη ΙΙ στο χέρι

Abstract

The effects of an anti-adhesive membrane on a cut tendon site have been adequately studied in animal models up to now. What has not been studied enough is the effect of the same membrane on a tendon deficit that is reconstructed with a tendon autograft.Purpose: The purpose of this study is to check the hypothesis that the application of an anti-adhesive membrane over a tendon autograft used to treat a zone II flexor tendon deficit in a rabbit model, will have a histologic and biomechanic influence. Methods: Thirty New Zealand rabbits were operated on. In each we created an approximately 3 cm long traumatic deficit of the deep flexor tendon of the first and fourth or the second and third fingers of its right rear leg, in zone II. The deficit was bridged with a tendon autograft, which was covered with an anti-adhesive membrane in one finger, but not in the other. Three weeks post- operatively, we operated on 23 of the animals and took 23 pairs of tendon grafts that were macroscopically and microscopically studied. On completion of six post-operative weeks, we operated on the rest animals and received 14 (7 pairs) more tendons, which were put to biomechanical testing in the Institute of Technology of AUTH.Results: In all cases we detected a foreign body type reaction around the membrane and a high presence of collagen type III at 3 weeks post-operatively. In cases with anti-adhesive membrane there was relatively less collagen type III and less macroscopic adhesions at 3weeks post-op when compared to cases without the membrane. At the same time, there was a mild to moderate increase of expression of Matrix Metalloproteinase-1(MMP1) and a mild increase of MMP2. No differentiation was observed in the expression and presence of collagen type I between cases with the membrane and cases without it. At 6 weeks post-operatively, no statistically significant difference was detected in mechanical strength (maximum load before rupture) between tendon grafts with the membrane and grafts without it (p=0,511>0,05). On the contrary, grafts coated with the anti-adhesive membrane, at six weeks, showed significantly greater flexibility (greater maximum elongation before rupture, p=0,029<0,05)Conclusions: Application of the anti-adhesive membrane (Johson-Johnson) over a tendon autograft bridging a zone II deficit in a rabbit model reduces the presence of collagen type III and macroscopic adhesions, may prosper the remodeling of extracellular matrix and increases the flexibility of the tendon graft. On the other hand, it does not affect the expression of collagen type I nor the mechanical strength of the graft itself.Clinical relevance: Every day clinical practice may be oriented with greater confidence towards the use of anti-adhesive membranes in the reconstruction of zone II flexor tendons deficits in human hand, serving the purpose of minimizing the chance of postoperative adhesions.

Η επίδραση αντισυμφυτικών μεμβρανών στην επούλωση διατομής καμπτήρων σε πειραματόζωα έχει ως σήμερα μελετηθεί αρκετά. Αντιθέτως δεν έχει μελετηθεί η επίδραση τους σε περιπτώσεις που έχουμε τενόντιο έλλειμμα στη ζώνη ΙΙ το οποίο αποκαθίσταται με τενόντιο αυτομόσχευμα. Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η διερεύνηση της επίδρασης της αντισυμφυτικής μεμβράνης της Johnson-Johnson στην αποκατάσταση τενοντίου ελλείμματος καμπτήρα στη ζώνη ΙΙ σε κόνικλο.Υλικό-Μέθοδος: Χειρουργήθηκαν συνολικά 30 κόνικλοι Νέας Ζηλανδίας . Σε κάθε πειραματόζωο δημιουργήθηκε τραυματικό έλλειμμα περίπου 3cm στον εν τω βάθει καμπτήρα τένοντα του 1ου και 4ου ή του 2ου και 3ου δακτύλου του δεξιού κάτω άκρου στην Ζώνη ΙΙ. Το έλλειμμα γεφυρώθηκε με ενδοϋμενικό αυτομόσχευμα και στο ένα δάκτυλο τοποθετήθηκε αντισυμφυτική μεμβράνη ενώ στο άλλο όχι. Στις 3 εβδομάδες μετεγχειρητικά χειρουργήθηκαν εκ νεόυ τα 23 πειραματόζωα και ελήφθησαν 23 ζεύγη τενοντίων μοσχευμάτων, τα οποία υπεβλήθησαν σε μελέτη μακροσκοπική και μικροσκοπική-ιστολογική. Στις 6 μετεγχειρητικές εβδομάδες χειρουργήθηκαν για 2η φορά τα υπόλοιπα 7 πειραματόζωα κι ελήφθησαν 14 τενόντια μοσχεύματα (7 ζεύγη) που υπεβλήθησαν σε εμβιομηχανική μελέτη στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ. Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκε αντίδραση τύπου ξένου σώματος πέριξ της μεμβράνης και αυξημένη ιστολογικά παρουσία κολλαγόνου τύπου ΙΙΙ στις 3 εβδομάδες μετεγχειρητικά σε όλες τις περιπτώσεις. Στα μοσχεύματα με αντισυμφυτική μεμβράνη στις 3 εβδομάδες μετεγχειρητικά παρατηρήθηκε ιστολογικά σχετική μείωση του κολλαγόνου τύπου ΙΙΙ ως προς αυτά χωρίς μεμβράνη, και μακροσκοπικά της παρουσίας συμφύσεων. Επίσης κατεγράφη ήπια ώς μέτρια αύξηση της έκφρασης της μεταλλοπρωτεινάσης MMP1 και ήπια αύξηση της MMP2. Δεν παρατηρήθηκε διαφοροποίηση στην έκφραση και παρουσία του κολλαγόνου τύπου Ι με ή χωρίς μεμβράνη. Εμβιομηχανικά, στις 6 εβδομάδες μετεγχειρητικά, δε διεπιστώθη στατιστικώς σημαντική διαφορά στη μηχανική αντοχή (μέγιστο φορτίο προ θραύσης) των τενοντίων μοσχευμάτων με ή χωρίς χρήση μεμβράνης (p=0,511>0,05), αλλά είχαμε στατιστικώς σημαντικά μεγαλύτερη ελαστικότητα (μέγιστη επιμήκυνση προ θραύσεως) των μοσχευμάτων που επικαλύφθηκαν με αντισυμφυτική μεμβράνη (p=0,029<0,05).Συμπεράσματα: Με τη χρήση της αντισυμφυτικής μεμβράνης σε αποκατάσταση ελλείμματος με τενόντιο μόσχευμα μειώνεται η παρουσία συμφύσεων και κολλαγόνου τύπου ΙΙΙ, ευοδώνεται το remodeling του εξωκυττάριου στρώματος και αυξάνεται η ελαστικότητα του μοσχεύματος, ενώ δεν επηρεάζεται η έκφραση του κολλαγόνου τύπου Ι και η μηχανική αντοχή του ίδιου του μοσχεύματος.Κλινική εφαρμογή: Με τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης, είναι λογικό να σκεφτούμε ότι η κλινική πράξη, σε περιπτώσεις που καλούμεθα να αποκαταστήσουμε σε πρώτο χρόνο τενόντια ελλέιμματα στη ζώνη ΙΙ στο ανθρώπινο χέρι, μπορεί να κατευθυνθεί προς την επιλογή της επικάλυψης του αυτομοσχεύματος με αντισυμφυτική μεμβράνη, ώστε να μειωθούν κατά το δυνατό οι πιθανότητες ανάπτυξης μετεγχειρητικών συμφύσεων.