Συσχέτιση των επιπέδων της γλυκοσυλιωμένης αιμοσφαιρίνης με την εμφάνιση και την πρόγνωση πνευμονίας από αναπνευστήρα σε ασθενείς που νοσηλεύονται σε μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ)

Abstract

Ventilator associated pneumonia (VAP) is an infection that complicates often the clinical course of the critically ill patient and it may be associated with considerable crude and attributable mortality. Οn the other side, hyperglycemia and diabetes mellitus (DM) are conditions, which have been linked to alterations of immune response and predispose to infections. However, it is not known whether DM patients with a history of less optimum diabetic control, such as those with abnormal hemoglobin A1c (HbA1c) could be at a higher risk for ICU infections and most specifically for VAP, compared to diabetics with a history of well controlled DM prior to ICU admission. Previous studies have examined the correlation between HbA1c and the outcome in diabetic patients with sepsis but not the association between HbA1c and VAP. In the present prospective study has been investigated whether diabetes and HbA1c are risk factors for VAP and worse outcome in critically ill patients. According to the findings of this study, there was no significant relationship between DM or HbA1c and VAP. Also, DM and ΗbA1c were not related to poor outcome of VAP cases. Nevertheless, patients with increased HbA1c were at significant risk for repeated bacteremia and a cut off level of ≥8.1% presented significant diagnostic performance in diagnosing repeated bacteremia. Moreover, diabetic patients presented increased mortality compared to non-diabetics. In conclusion, our study suggests that DM and glucose regulation before ICU admission might be not related with VAP. However, our data also showed that increased HbA1c levels might be predictive of increased risk of repeated bloodstream infections in the ICU. In this respect, HbA1c might be useful as a diagnostic biomarker in critical care patients.

Η VAP είναι μια λοίμωξη που επιπλέκει συχνά την κλινική πορεία των ασθενών με οξεία νόσο και συνδέεται με σημαντική αδρή και αποδιδόμενη θνησιμότητα. Ο ΣΔ και η υπεργλυκαιμία από την άλλη, έχει βρεθεί ότι προδιαθέτουν στην ανάπτυξη λοιμώξεων εξαιτίας των μεταβολών που προκαλούν στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Παρόλα αυτά, μέχρι σήμερα παρέμενε άγνωστο το κατά πόσο οι διαβητικοί ασθενείς με πτωχή ρύθμιση του διαβήτη όπως αυτή εκφράζεται με την HbA1c, διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο για λοιμώξεις κατά τη νοσηλεία τους στη ΜΕΘ και ιδιαίτερα για VAP σε σχέση με τους διαβητικούς με ικανοποιητική ρύθμιση του διαβήτη. Η σχέση μεταξύ της HbA1c και της έκβασης των διαβητικών ασθενών με οξεία νόσο, εξετάσθηκε από δύο προηγούμενες μελέτες που όμως αφορούσαν μόνο σε περιπτώσεις ασθενών με σήψη. Επιπλέον, στις μελέτες αυτές δεν εξετάσθηκε η σχέση μεταξύ της HbA1c και της VAP. Στην παρούσα μελέτη επομένως, ερευνήθηκε αν ο ΣΔ και η HbA1c αποτελούν παράγοντες κινδύνου για VAP και πτωχή έκβαση. Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, η HbA1c και ο ΣΔ δε βρέθηκε να σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο για την εμφάνιση, αλλά ούτε και με δυσμενή έκβαση των ασθενών με VAP. Παρόλα αυτά, διαπιστώθηκε μια σημαντική συσχέτιση μεταξύ της HbA1c και της εμφάνισης βακτηριαιμίας σε ανεπαρκώς ρυθμισμένους διαβητικούς ασθενείς, αφού επίπεδα της HbA1c≥8.1% στους ασθενείς αυτούς, βρέθηκε να συνδέονται με επαναλαμβανόμενα επεισόδια βακτηριαιμίας. Επιπλέον, στη μελέτη αυτή οι διαβητικοί ασθενείς εμφάνισαν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη θνησιμότητα σε σχέση με τους μη διαβητικούς. Επομένως, η παρούσα μελέτη υποδεικνύει ότι ο ΣΔ και η προηγούμενη γλυκαιμική ρύθμιση των ασθενών με οξεία νόσο δε σχετίζονται με την εμφάνιση και την πρόγνωση της VAP, αλλά ότι τα αυξημένα επίπεδα της HbA1c σε ασθενείς με ΣΔ και οξεία νόσο σχετίζονται με επαναλαμβανόμενα επεισόδια βακτηριαιμίας. Υπό το πρίσμα αυτό, η HbA1c θα μπορούσε να θεωρηθεί μια χρήσιμη εργαστηριακή παράμετρος για τους ασθενείς με οξεία νόσο που νοσηλεύονται σε ΜΕΘ.