Η επίδραση της λεβοσιμεντάνης στη λειτουργικότητα της αριστερής κοιλίας στα οξέα στεφανιαία σύνδρομα

Abstract

Aim. To evaluate left ventricular function based on biochemical parameters after administration of levosimendan in patients with acute coronary syndromes (ACS).Material and Methods. The study population, consisted of 46 patients with ACS, were randomly distributed into 2 groups, A and B. In group A (31 patients) levosimendan was administered for 24 hours at maximum tolerated dose whilst B group (15 patients), was the control group. Biomarkers such IL-6, IL-10, V-CAM-1, hs-CRP, BNP and troponin I were measured among admission and discharge. Mortality rate and drug side effects were also reported. P <0.05 was considered statistically significant.Results. 30/46 patients were males aged 70 years (min 44, max 85 years) and 16/46 females aged 69.54 ± 11.04 years, staying at hospital about 7 days. Ηalf patients were STEMI and half ones were NSTEMI. No aggravation of liver and renal function in group A was observed. In group A, IL6 was higher at discharge when compared to admission (4.29 ± 0.85 vs 4.8, min 3.9 and max 8.8, p <0.05), IL10 was also higher (7.28 ± 1.97 vs 8.7 ± 3.6, p> 0.05). TNFa was lower at discharge compared to admission (22.4 ± 4.91 vs 17.4 ± 8.29, p> 0.05) and so was CRP (0.6, min 0.08 and max 1.8 vs 0.49 ± 0.33, p> 0.05), while VCAM-1 and BNP were increased (4.8, min 3.2, max 10 & 68, min 5, max 630 at admission vs 6.01 ± 2.35 & 106, min 6.2, max 927 at discharge, respectively, p> 0.05). Moreover, in STEMI patients with initial BNP values <100 pg/ml, BNP retained normal (21.9, min 5 max 89.3, at admission vs 56.45, min 6.20 max 927, at discharge, respectively, p=0.04<0.05). Troponin was decreased at discharge compared to admission (1.27, min 0.01, max> 10 vs 0.66, min 0.01, max 7.66, p <0.05). In group B, IL6 was higher at discharge (4.04 ± 0.56 vs 5.6 ± 1.95, p <0.05) while IL10 was lower, respectively (7.27 ± 2.9 vs 4.2, min 2,8 and max 18, p > 0.05), as well as TNF-a (24.07 ± 0.82 vs 20.39 ± 8.48, p> 0.05) and CRP (0.8, min 0.08 and max 0.9 vs 0.58 ± 0.29 respectively, p> 0.05). VCAM-1 and BNP were increased (5.26 ± 2.09 & 89.4, min 5, max 580 at admission vs 7.08 ± 2.36 & 149, min 5, max 904 at discharge, respectively, p> 0.05). Troponin was decreased at discharge compared to admission (1.8, min 0.03, max> 10 vs 0.79 ± 0.73, respectively, p <0.05). The drug was well tolerated by patients in group A, no mortality rate was observed and few incidents of hypotension were reported.Conclusions. The administration of levosimendan does not seem to improve left ventricular function in patients with ACS based on the above identified biomarkers. Moreover, it seems that the drug has a positive impact on left ventricular function mainly in STEMI patients with initial normal BNP values. The significant decrease of troponin I during hospital discharge compared to admission in both two groups apparently reflects the natural evolution of the disease. Generally, levosimendan is a well-tolerated drug that did not impair kidney and liver function causing hypotension rarely.

Σκοπός. Η αξιολόγηση της λειτουργικότητας της αριστεράς κοιλίας με βιοχημικές παραμέτρους μετά τη χορήγηση λεβοσιμεντάνης, σε ασθενείς με οξέα στεφανιαία σύνδρομα (ΟΣΣ).Υλικό-Μέθοδοι. Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν 46 ασθενείς με ΟΣΣ οι οποίοι χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες, Α και Β. Στην Α ομάδα (31 άτομα) χορηγήθηκε λεβοσιμεντάνη για 24 ώρες στη μέγιστη ανεχόμενη δόση ενώ η Β ομάδα (15 άτομα) αποτέλεσε την ομάδα ελέγχου. Έγινε μέτρηση των δεικτών IL-6, IL-10, V-CAM-1, hs-CRP, BNP και της τροπονίνης Ι την πρώτη και τελευταία. ημέρα νοσηλείας. Επιπρόσθετα, καταγράφηκαν οι παρενέργειες του φαρμάκου. Στατιστικά σημαντική θεωρήθηκε η πιθανότητα λάθους 0.5% (p<0.05).Αποτελέσματα. Από τα 46 άτομα, 30 ήταν άντρες ηλικίας 70 ετών (min 44 max 85 έτη) και 16 γυναίκες ηλικίας 69.54±11.04 ετών αντίστοιχα, με μέσο χρόνο νοσηλείας 7 ημέρες. Ποσοστό 50 % του δείγματος ήταν STEMI και 50% ΝSTEMI. Δεν παρατηρήθηκε επιδείνωση της ηπατικής και νεφρικής λειτουργίας των ασθενών που πήραν το φάρμακο. Στην ομάδα Α η IL6 ήταν υψηλότερη την τελευταία ημέρα νοσηλείας (4.29±0.85 vs 4.8, min 3.9 και max 8.8, p<0.05) , όπως και η ΙL10 (7.28±1.97 vs 8.7±3.6, p>0.05), ο ΤΝFα παρουσίασε ελάττωση την τελευταία ημέρα νοσηλείας (22.4 ±4.91 vs 17.4 ±8.29, p>0.05), όπως και η CRP (0.6, min 0.08 και max 1.8 vs 0.49±0.33 , p>0.05) ενώ τα VCAM-1 και ΒΝP παρουσίασαν αύξηση (4.8, min 3.2, max 10 και 68, min 5, max 630 την πρώτη ημέρα νοσηλείας vs 6.01±2.35 & 106, min 6.2, max 927 την τελευταία ημέρα νοσηλείας αντίστοιχα, p>0.05). Στους STEMI ασθενείς με BNP την πρώτη ημέρα νοσηλείας <100 pg/ml,το BNP διατηρήθηκε σε φυσιολογικά επίπεδα (21.9, min 5 max 89.3, την πρώτη ημέρα νοσηλείας vs 56.45, min 6.20 max 927, την τελευταία ημέρα νοσηλείας αντίστοιχα, p=0.04). Η τροπονίνη ελαττώθηκε την τελευταία ημέρα νοσηλείας (1.27, min 0.01, max >10 vs 0.66, min 0.01, max 7.66, p<0.05). Στην ομάδα Β, η IL6 ήταν υψηλότερη την τελευταία ημέρα νοσηλείας (4.04±0.56 vs 5.6± 1.95, p<0.05), η IL10 μικρότερη (7.27±2.9 vs 4.2, min 2,8 και max 18, p>0.05), ο ΤΝFα παρουσίασε ελάττωση την τελευταία ημέρα νοσηλείας (24.07 ±0.82 vs 20.39 ±8.48, p>0.05) όπως και η CRP (0.8, min 0.08 και max 0.9 vs 0.58±0.29 αντίστοιχα, p>0.05). Τα VCAM-1 και ΒΝP παρουσίασαν αύξηση (5.26±2.09 & 89.4, min 5, max 580 την πρώτη ημέρα νοσηλείας vs 7.08±2.36 & 149, min 5, max 904 την τελευταία ημέρα νοσηλείας αντίστοιχα, p>0.05). H τροπονίνη ελαττώθηκε κατά την έξοδο των ασθενών από το νοσοκομείο (1.8, min 0.03- max >10 vs 0.79±0.73, αντίστοιχα, p<0.05). Το φάρμακο ήταν καλά ανεκτό από τους ασθενείς με μηδενική θνησιμότητα. Αναφέρθηκαν λίγα περιστατικά υπότασης.Συμπεράσματα. Η χορήγηση της λεβοσιμεντάνης δε φαίνεται να βελτιώνει τη λειτουργικότητα της αριστεράς κοιλίας σε ΟΣΣ με βάση τους προσδιοριζόμενους βιοχημικούς δείκτες. Ωστόσο, φαίνεται πως το φάρμακο επιδρά θετικά στη λειτουργικότητα της αριστεράς κοιλίας κυρίως στους STEMI ασθενείς με αρχικές φυσιολογικές τιμές BNP. Η σημαντική ελάττωση της τροπονίνης Ι και στις δύο ομάδες αντικατοπτρίζει τη φυσική πορεία εξέλιξης της νόσου. Η λεβοσιμεντάνη δεν επιβαρύνει τη νεφρική και ηπατική λειτουργία, αποτελεί καλά ανεκτό φάρμακο με συχνότερη παρενέργεια την υπόταση.