Μελέτη του πάχους του ενδοθηλιακού γλυκοκάλυκα και δεικτών αγγειακής λειτουργίας σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και λευκωματινουρία μετά απο χορήγηση ντουλαγλουτίδης και δαπαγλιφοζίνης έναντι DPP-4 αναστολέων

Abstract

BACKGROUND: The association between diabetes mellitus and diabetic nephropathy with vascular and endothelial properties is well established. In this study, we compared the effect of combined treatment with dulaglutide and dapagliflozin versus DPP-4 inhibitors on endothelial glycocalyx, arterial stiffness, myocardial function and albuminuria in patients with type 2 diabetes mellitus and albuminuria. METHODS: A total of 60 patients with type 2 diabetes mellitus and albuminuria were randomized to combined dulaglutide and dapagliflozin treatment (n=30) or DPP-4 inhibitors (DPP-4is, n=30). We measured at baseline and 4 and 12 months posttreatment: (a) perfused boundary region of the sublingual arterial micro vessels (marker of endothelial glycocalyx thickness), (b) pulse wave velocity (PWV) and central systolic blood pressure(cSBP), (c) global left ventricular longitudinal strain (GLS) (d) urine albumin-to creatinine ratio (UACR).RESULTS: Twelve months posttreatment, the combination of dulaglutide and dapagliflozin showed a greater improvement in all indices compared to DPP-4is, despite a similar reduction in glycosylated hemoglobin. Specifically, dual therapy showed greater improvements vs DPP-4is in PBR (2,10±0,31 to 1,93±0,23 μm vs 2,11±0,31 to 2,08±0,28 μm, p(326±61 to 142±47 mg/g vs 345±48 to 306±60 mg/g, p(11,77±2,37 to 10,7±2,29 m/s vs 10,64±2,44 to 10,54±2,84 m/s, p only dual therapy showed improvement in cSBP (130,21±17,23 to 123,36±18,42 mmHg). Regarding GLS, both treatments were effective, but dual therapy showed a significantly higher percentage improvement compared to DPP-4is (18,19% vs 6,01%, respectively). CONCLUSIONS: Twelve-month treatment with dulaglutide and dapagliflozin showed a greater improvement in vascular markers an albuminuria than DPP-4is in patients with type 2 diabetes mellitus and albuminuria. Early initiation of combined therapy as add-on to metformin should be considered in these patients.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η σχέση μεταξύ του Σακχαρώδη Διαβήτη και της διαβητικής νεφροπάθειας με αγγειακές και ενδοθηλιακές παραμέτρους είναι γνωστή. Σε αυτή τη μελέτη, συγκρίναμε την επίδραση της θεραπείας με το συνδυασμό ντουλαγλουτίδης και δαπαγλιφλοζίνης έναντι των DPP-4 αναστολέων στον ενδοθηλιακό γλυκοκάλυκα, την αρτηριακή σκληρία, τη μυοκαρδιακή λειτουργία και την αλβουμινουρία σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 και λευκωματουρία. ΜΕΘΟΔΟΙ: Συνολικά 60 ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 και λευκωματουρία εντάχθηκαν στη μελέτη και έλαβαν είτε συνδυαστική θεραπεία με ντουλαγλουτίδη και δαπαγλιφλοζίνη (n=30) ή DPP-4 αναστολείς (DPP-4is, n=30). Κατά την έναρξη, καθώς και στους 4 και 12 μήνες θεραπείας μετρήθηκαν τα εξής: (α) το perfused boundary region των υπογλώσσιων αγγείων (δείκτης του πάχους του ενδοθηλιακού γλυκοκάλυκα), (β) η ταχύτητα σφυγμικού κύματος (PWV) και η κεντρική συστολική αρτηριακή πίεση (cSBP), (γ) η ολική επιμήκης μυοκαρδιακή παραμόρφωση (GLS), (δ) ο λόγος αλβουμίνη/κρεατινίνη στα ούρα (UACR). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Στους 12 μήνες θεραπείας, ο συνδυασμός ντουλαγλουτίδης και δαπαγλιφλοζίνης έδειξε πολύ μεγαλύτερη βελτίωση σε όλους τους μετρούμενους δείκτες συγκριτικά με τους DPP-4is, παρά την παρόμοια μείωση στη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη. Συγκεκριμένα, η διπλήθεραπεία έδειξε μεγαλύτερες μειώσεις συγκριτικά με τους DPP-4is στο PBR (από 2,10±0,31 σε 1,93±0,23 μm έναντι 2,11±0,31 σε 2,08±0,28 μm, pστο UACR (από 326±61 σε 142±47 mg/g έναντι 345±48 σε 306±60 mg/g, σε 10,54±2,84 m/s, pcSBP (από 130,21±17,23 σε 123,36±18,42 mmHg). Αναφορικά με το GLS, και τα 2 σκέλη θεραπείας ήταν αποτελεσματικά, αλλά η διπλή θεραπεία έδειξε πολύ μεγαλύτερη ποσοστιαία βελτίωση συγκριτικά με τους DPP-4is (18,19% έναντι 6,01%, αντίστοιχα). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η θεραπεία για 12 μήνες με το συνδυασμό ντουλαγλουτίδης και δαπαγλιφλοζίνης έδειξε μεγαλύτερη βελτίωση στους αγγειακούς δείκτες και την αλβουμινουρία συγκριτικά με τους DPP-4 αναστολείς σε ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 και λευκωματουρία. Η πρώιμη έναρξη της συνδυαστικής αγωγής ως επιπρόσθετη αγωγή στη μετφορμίνη θα πρέπει να εξετάζεται σοβαρά σε αυτούς τους ασθενείς.