Ο ρόλος της αυτοανοσίας στις απορρίψεις νεφρικών μοσχευμάτων

Abstract

The influence of antibodies against angiotensin II type-1 receptor on the outcome of kidney transplantation: a single-center retrospective study. Background: Allo- and autoimmune mechanisms are involved in kidney allograft rejection and loss. This study investigates the impact of anti-angiotensin II type-1 receptor antibodies (anti-AT1RAbs) detected alone or in association with HLA donor specific antibodies (HLA-DSAs) on the outcome of kidney transplantation (KTx).Patients and Methods: Anti-AT1RAbs and HLA-DSAs were detected in 71 kidney transplant (KT) recipients who developed biopsy-proven acute or chronic active T-cell rejection (TCMR) (n = 51) or antibody-mediated rejection (ABMR) (n = 20), forming the rejection group (RG). The control group (CG) included 71 KTx recipients with comparable characteristics without rejection. All patients had been transplanted with negative T/B flow crossmatch (T/BFCXM). The median follow- up period was 3.7 (2.9-5.2) years. Antibodies were determined pre- and periodically post-KTx by Luminex method for HLA-DSAs and enzyme-linked immunosorbent assay for anti-AT1RAbs. Results: Before KTx, 23 (32.4%) patients in the RG, 16 with TCMR and 7 with ABMR, were found anti-AT1RAbs positive versus 11 (15.5%) patients in the CG (p=0.031). Preformed HLA-DSAs, not detected with T/BFCXM, were found in 19 (26.7%) patients in the RG as compared to 6 (8.4%) in the CG (p=0.010). Simultaneous detection of preformed anti-AT1RAbs and HLA-DSAs was found in 5 patients of RG versus 2 of CG (p=0.355). At the time of transplant biopsy, 15 (21.1%) patients, 4 with ABMR and 11 with TCMR, were positive for anti-AT1RAbs. Anti-AT1RAbs and HLA-DSAs were detected simultaneously in 7/15 (46.7%) cases, 3 with ABMR and 4 with TCMR. During the follow-up, 13 (18.3%) patients in the RG, 8 with ABMR and 5 with TCMR, lost their graft as compared to 1 patient (1.4%) in the CG (p=0.001). Six out of 13 (46.2%) RG patients who lost the graft, were found positive for anti-AT1RAbs pretransplant. Patient survival with functioning graft did not differ significantly between anti-AT1RAbs-positive and -negative KT recipients (log-rank p=0.88). Simultaneous detection of anti-ATR1Abs and HLA-DSAs did not have a significant influence on patient survival with functioning graft (log-rank p=0.96). Graft function at the end of follow-up was better, but not significantly, in anti-AT1RAbs-negative patients, with serum creatinine 1.48 [1.20-1.98] mg/dL and eGFR (CKD-EPI) 48.5 [33.5-59.0] ml/min/1.73m2, as compared to anti-AT1RAbs-positive ones who had serum creatinine 1.65 [1.24-2.02] mg/dL (p=0.394) and eGFR (CKD-EPI) 47.0 [34.8-60.3] ml/min/1.73m2 (p=0.966). Conclusions: Αnti-AT1RAbs detection pretransplant characterizes KT recipients at increased risk of cellular or antibody-mediated rejection. Furthermore, anti-AT1RAbs, detected alone or simultaneously with HLA-DSAs, appear to be associated with impaired graft function, but their role in graft survival has not been documented in this study. Screening for these antibodies appears to complement pretransplant immunological risk assessment.

Η επίδραση των αντισωμάτων έναντι του υποδοχέα τύπου 1 της αγγειοτενσίνης ΙΙ στην έκβαση της νεφρικής μεταμόσχευσης. Εισαγωγή/Σκοπός: Μηχανισμοί αλλο- και αυτοανοσίας ενέχονται στην απόρριψη και στην απώλεια του νεφρικού μοσχεύματος. Σκοπός της μελέτης είναι η διερεύνηση της επίδρασης των αντισωμάτων έναντι του υποδοχέα τύπου 1 της αγγειοτενσίνης II (anti-AT1RAbs) τα οποία ανιχνεύονται ανεξάρτητα ή συγχρόνως με ειδικά στο δότη αντί-HLA αντισώματα (HLA-DSAs) στην έκβαση της νεφρικής μεταμόσχευσης. Υλικό & Μέθοδος: Anti-AT1RAb και HLA-DSAs αναζητήθηκαν σε 71 λήπτες νεφρικού μοσχεύματος που εκδήλωσαν αποδεδειγμένη με βιοψία οξεία ή χρόνια απόρριψη, κυτταρική (TCMR) (n=51) ή μεσολαβούμενη από αντισώματα (ABMR) (n=20) οι οποίοι αποτέλεσαν την ομάδα απόρριψης (RG). Η ομάδα ελέγχου (CG) συμπεριέλαβε 71 ασθενείς με συγκρίσιμα χαρακτηριστικά χωρίς επεισόδιο απόρριψης. Η διάμεση περίοδος παρακολούθησης ήταν 3.7 (2.9-5.2) έτη. Τα αντισώματα μετρήθηκαν πριν και περιοδικά μετά τη μεταμόσχευση με μεθοδολογία Luminex (HLA-DSAs θετικά όταν MFI>1000) και ανοσοενζυμική μέθοδο (anti-AT1RAbs θετικά όταν τίτλος ≥10U/mL). Αποτελέσματα: Πριν τη μεταμόσχευση, 23 (32.4%) ασθενείς στο RG, 16 με TCMR και 7 με ABMR, βρέθηκαν θετικοί στα anti-AT1RAbs έναντι 11 (15.5%) ασθενών στο CG (p=0.031). προσχηματισμένα HLA-DSAs ανιχνεύθηκαν σε 19 (26.7%) ασθενείς στο RG έναντι 6 (8.4%) στο CG (p=0.010). Ταυτόχρονη ανίχνευση anti-AT1RAbs και HLA-DSAs πριν τη μεταμόσχευση διαπιστώθηκε σε 5 patients στο RG έναντι 2 στο CG (p=0.355). Τη χρονική στιγμή της βιοψίας, 15 (21.1%) ασθενείς, 4 με ABMR και 11 με TCMR, ήταν θετικοί στα anti-AT1RAbs. Anti-AT1RAbs και HLA-DSAs ανιχνεύτηκαν ταυτόχρονα σε 7/15 (46.7%) περιπτώσεις, 3 με ABMR and 4 με TCMR. Στη διάρκεια της παρακολούθησης, 13 (18.3%) ασθενείς στο RG, 8 με ABMR και 5 με TCMR, έχασαν το μόσχευμα έναντι 1 ασθενούς (1.4%) στο CG (p=0.001). Έξι από τους 13 (46.2%) ασθενείς στο RG που έχασαν το μόσχευμα βρέθηκαν θετικοί στα anti-AT1RAbs πριν τη μεταμόσχευση. Η επιβίωση ασθενών με λειτουργούν μόσχευμα δεν διέφερε σημαντικά μεταξύ anti-AT1RAbs-θετικών and -αρνητικών ληπτών νεφρικού μοσχεύματος (log-rank p=0.88). Η ταυτόχρονη ανίχνευση anti-ATR1Abs και HLA-DSAs δεν είχε σημαντική επίδραση στην επιβίωση ασθενών με λειτουργούν μόσχευμα (log-rank p=0.96). Η λειτουργία του νεφρικού μοσχεύματος στο τέλος της περιόδου παρακολούθησης ήταν καλύτερη, αλλά όχι σημαντικά, σε anti-AT1RAbs-αρνητικούς ασθενείς, με κρεατινίνη ορού 1.48 [1.20-1.98] mg/dL και eGFR (CKD-EPI) 48.5 [33.5-59.0] ml/min/1.73m2, έναντι των anti-AT1RAbs-θετικών που είχαν κρεατινίνη ορού 1.65 [1.24-2.02] mg/dL (p=0.394) και eGFR (CKD-EPI) 47.0 [34.8-60.3] ml/min/1.73m2 (p=0.966). Συμπεράσματα: Η ανίχνευση anti-ATR1Abs πριν τη μεταμόσχευση χαρακτηρίζει λήπτες νεφρικού μοσχεύματος με αυξημένο κίνδυνο απόρριψης, κυτταρικής ή μεσολαβούμενης από αντισώματα. Επιπλέον, τα anti-AT1RAbs, που ανιχνεύονται μόνα τους ή ταυτόχρονα με HLA-DSAs, φαίνεται να σχετίζονται με μειωμένη λειτουργία μοσχεύματος, αλλά ο ρόλος τους στην επιβίωση του μοσχεύματος δεν μπορεί να τεκμηριωθεί στην παρούσα μελέτη. Ο έλεγχος για αυτά τα αντισώματα φαίνεται να συμβάλλει στην εκτίμηση του ανοσολογικού κινδύνου πριν τη νεφρική μεταμόσχευση.