Αναζήτηση του ιού BK σε λήπτες νεφρικών μοσχευμάτων και η επίδρασή του στη χρόνια δυσλειτουργία του μοσχεύματος

Abstract

Purpose: BK virus associated nephropathy (BKVAN) can be diagnosed only with renal graft biopsy. Definitive diagnosis of BKVAN requires demonstration of BKV replication in renal allograft tissues. Non-invasive analysis of urine and blood is considered essential in screening renal transplant recipients. Patients and methods: This study evaluated prospectively the replication of BKV in plasma and urine with qualitative and quantitative real-time polymerase chain reaction (PCR) in 32 de novo (group A) and 34 chronic (group B) renal transplant recipients and the long-term impact on graft function. Further the cytology method was evaluated in diagnosis of BKV replication in renal graft recipients and cytology results were correlated with polymerase chain reaction (PCR) in urine and plasma. Thin-prep methodology was used to prepare cytology slides. Results: In group A, 456 samples (228 plasma - 228 urine) were examined and BK virus was detected in 31 (31/228, 13.6%) samples of plasma and 57 (57/228, 25%) samples of urine in 20 (20/32, 62,5%) and 23 (23/32, 72%) recipients respectively. Incidence of viremia and viruria increased during the first six months presenting a peak the third post-operative month (viremia: 28% and viruria: 31%). Immune suppressive treatment with tacrolimus showed significant relation with viremia. Renal graft function in de novo renal transplant recipients remained stable throughout the follow-up period without influence of BK replication. In group B, incidence of viremia and viruria were 3% (1/34) and 9% (3/34) correspondingly, indicating that after the first post-transplant year the risk of BK virus re-activation is diminished. 190 urine samples were examined with cytology method. Decoy cells, indicative of BKV infection, were detected in 14 samples (14/190, 7.3%) which were derived from eleven recipients. In three cases with positive decoy cells, BK viremia and viruria were simultaneously identified. In a further three cases BKV active replication was confirmed in urine both with cytology and PCR. Conclusions: The highest incidence of BK viremia and viruria is observed the third post-transplantation month, confirming previously published studies in Europe and USA, and long-term follow up shows that BKV replication decreases significantly after the third post-transplant month and even transient viremia or viruria does not have an impact on renal function. Urine cytology is an easy and rapid method of detecting decoy cells in cases where renal biopsy is not possible. However, the low incidence of detection of decoy cells in the present study together with poor correlation with PCR results questions its sensitivity and specificity in diagnosing BKV reactivation.

Σκοπός: Ο polyoma ιός ΒΚ έχει ενοχοποιηθεί για την πρόκληση διάμεσης νεφρίτιδας στο νεφρικό μόσχευμα που δυνητικά οδηγεί σε έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας και απώλεια του μοσχεύματος. Ασθενείς - Μεθοδολογία: Στην παρούσα προοπτική μελετήθηκε ο ιός ΒΚ σε 32 νέους λήπτες νεφρικού μοσχεύματος, από την πρώτη μετεγχειρητική ημέρα μέχρι και 18 μήνες μετά τη μεταμόσχευση, 34 χρόνιους λήπτες νεφρικού μοσχεύματος και 30 υγιείς ενήλικες. Χρησιμοποιήθηκε η μεθοδολογία της αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης πραγματικού χρόνου (real-time polymerase chain reaction) για την ανίχνευση του ιού ΒΚ και την ποσοτικοποίηση του ιικού φορτίου σε δείγματα πλάσματος και ούρων καθώς και η μέθοδος της κυτταρολογίας για τον εντοπισμό χαρακτηριστικών κυττάρων «εν είδη δολώματος» (decoy cells) σε δείγματα ούρων. Αποτελέσματα: Στην ομάδα των νέων ληπτών νεφρικού μοσχεύματος με τη μέθοδο της PCR εξετάσθηκαν συνολικά 456 δείγματα (228 δείγματα αίματος και 228 δείγματα ούρων) και ανιχνεύθηκαν 31 θετικά δείγματα για τον ιό ΒΚ στο πλάσμα, ποσοστό 13,6% επί του συνόλου των δειγμάτων (31/228, 13,6%) και 57 θετικά δείγματα για τον ιό ΒΚ στα ούρα, που αντιστοιχούν σε ποσοστό 25% των εξετασθέντων δειγμάτων (57/228, 25%). Σημειώθηκε αύξηση τόσο της ιαιμίας όσο και της ιουρίας κατά τη διάρκεια των πρώτων έξι μηνών μετά τη μεταμόσχευση νεφρού με χαρακτηριστική κορυφή τον τρίτο μετεγχειρητικό μήνα. Η λειτουργία του νεφρικού μοσχεύματος παρέμεινε σταθερή κατά την περίοδο παρακολούθησης χωρίς να παρατηρηθεί ότι ο πολλαπλασιασμός του ιού επηρεάζει τη νεφρική λειτουργία. Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων διαπιστώθηκε ότι οι λήπτες νεφρικού μοσχεύματος που ελάμβαναν ανοσοκαταστολή με tacrolimus είχαν υψηλότερο ποσοστό επίπτωσης ΒΚ ιαιμίας και ιουρίας συγκριτικά με αυτούς που ελάμβαναν σχήμα με κύριο ανοσοκατασταλτικό την κυκλοσπορίνη. Στην ομάδα των παλαιών μεταμοσχευμένων ασθενών η επίπτωση της ιαιμίας και της ιουρία ήταν αντιστοίχως 3% (1/34) and 9% (3/34), γεγονός που υποδηλώνει ότι μεγαλύτερος κίνδυνος ενεργοποίησης του ιού παρατηρείται κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους. Από τον έλεγχο των υγιών ενηλίκων δεν παρατηρήθηκαν θετικά δείγματα για τον ιό ΒΚ. Με τη μέθοδο της κυτταρολογίας εξετάσθηκαν 190 δείγματα ούρων που ελήφθησαν από νέους λήπτες νεφρικού μοσχεύματος. Χαρακτηριστικά κύτταρα decoy εντοπίσθηκαν σε 14 δείγματα ούρων (14/190, 7,3%), τα οποία προέρχονταν από 11 λήπτες. Συμπέρασμα: Συμπερασματικά, τα υψηλά ποσοστά πολλαπλασιασμού του ιού ΒΚ μετά από μεταμόσχευση νεφρού υποδηλώνουν ότι ο ιός ενεργοποιείται χωρίς απαραίτητα να επηρεάζεται η νεφρική λειτουργία. Η χαμηλή επίπτωση ανίχνευσης κυττάρων decoy στα ούρα συγκρινόμενη με τη μέθοδο της PCR συντείνουν ότι μοριακή μέθοδος είναι πιο ευαίσθητη μέθοδος για την ανίχνευση του ιικού γενετικού υλικού συγκριτικά με τον εντοπισμό προσβεβλημένων κυττάρων στο απλό μικροσκόπιο.