Exercise: Les Noces: translation as a mode of performative postproduction and the historical dialogue between dance and visual art

Abstract

This research proposes ‘translation,’ as opposed to other appropriating strategies, as a theory and practice which invites the possibility of performative postproduction throughout the making, performing and attending of dance.Translation theory is proposed as a model for reading dance works as well as a choreographing tool for making postproduction works which use historical citation and/ or are hybrid choreographic projects between forms and mediums. In this thesis, translation theory is used to discuss Bronislava Nijinska’s Les Noces (1923) as a modernist choreographic work which renews notions of dance and movement through consideration of the project of the Russian avant-garde. Subsequently, translation theory forms the choreographic method through which I am able to translate Les Noces into Exercise: Les Noces (2017).Exercise: Les Noces is not just a historical project, and thus, it is not a reconstruction, revival or reworking of the original ballet. Exercise: Les Noces is not a gallery installation either which adapts a ballet work to a visual art platform. This thesis proposes Exercise: Les Noces as a ‘choreographic site’; as the site where different authorial voices, different temporalities, different mediums and texts are invited to co-exist in the tension between two extremes: their total presence and total absence and as such to negotiate and possibly change their form and meaning. Thus, translation is proposed as a transhistorical and interdisciplinary choreographic theory, method and practice which works towards the expansion of the mediums involved with a view to engaging them in a new cultural and historical milieu.

Αυτή η έρευνα προτείνει τη «μετάφραση», σε αντίθεση με άλλες στρατηγικές οικειοποίησης, ως μια θεωρία και πρακτική που προσκαλεί τη δυνατότητα της επιτελεστικής μεταπαραγωγής κατά τη διάρκεια της παραγωγής, της εκτέλεσης και της παρακολούθησης ενός χορευτικού έργου. Η θεωρία της μετάφρασης προτείνεται ως μοντέλο για την ανάγνωση χορευτικών έργων καθώς και ως εργαλείο χορογραφίας για τη δημιουργία έργων μεταπαραγωγής που χρησιμοποιούν ιστορικές παραπομπές ή/και είναι υβριδικά χορογραφικά έργα μεταξύ μορφών και μέσων. Σε αυτή τη διατριβή, η θεωρία της μετάφρασης χρησιμοποιείται για να συζητήσει το Les Noces (1923) της Bronislava Nijinska ως ένα χορογραφικό έργο του μοντερνισμού που ανανεώνει τις έννοιες του χορού και της κίνησης μέσα από την εξέταση του έργου της ρωσικής πρωτοπορίας. Στη συνέχεια, η θεωρία της μετάφρασης διαμορφώνει τη χορογραφική μέθοδο μέσω της οποίας μπορώ να μεταφράσω το Les Noces στο Άσκηση: Les Noces (2017). Το έργο Άσκηση: Το Les Noces δεν μία απλώς μία ιστορική έρευνα, και επομένως, δεν είναι μια ανακατασκευή, αναβίωση ή διασκευή του αρχικού μπαλέτου. Το Άσκηση: Το Les Noces δεν είναι ούτε μία εγκατάσταση σε γκαλερί που προσαρμόζει ένα έργο μπαλέτου σε μια πλατφόρμα εικαστικών τεχνών. Αυτή η διατριβή προτείνει την Άσκηση: Les Noces ωςμία «χορογραφική τοποθεσία». Ως τον τόπο όπου διαφορετικές συγγραφικές φωνές, διαφορετικές χρονικότητες, διαφορετικά μέσα και κείμενα καλούνται να συνυπάρξουν στην ένταση μεταξύ δύο άκρων: την πλήρη παρουσία και την πλήρη απουσία τους και ως εκ τούτου να διαπραγματευτούν και ενδεχομένως να αλλάξουν τη μορφή και το νόημά τους. Έτσι, η μετάφραση προτείνεται ως μια διιστορική και διεπιστημονική χορογραφική θεωρία, μέθοδος και πρακτική που εργάζεται προς την επέκταση των μέσων που εμπλέκονται με σκοπό την εμπλοκή τους σε ένα νέο πολιτιστικό και ιστορικό περιβάλλον.