Εισαγωγή στην αναισθησία με σεβοφλουράνιο και διατήρηση της αυτόματης αναπνοής: επίδραση στο κυκλοφορικό και αναπνευστικό σύστημα

Abstract

Introduction: Anesthesia induction and airway instrumentation are critical parts of anesthesia administration. Intravenous induction is time convenient but necessitates immediate commencement of ventilation. Inhalational sevoflurane induction takes longer but preserves spontaneous respiration. The primary aim of this study is to evaluate the intubation quality features achieved by sevoflurane as the sole induction agent compared with the standard intravenous induction, involving the use of muscle relaxants. Methods: Sixty patients were randomly allocated into two groups: the Inhalational Vital Capacity Induction with Sevoflurane (IVCIS) group (n = 30) in which patients were intubated after sevoflurane inhalational anesthesia with the vital capacity technique and the Standard Intravenous Induction with Propofol, Fentanyl, and Rocuronium (SIPFR) group (n = 30) after propofol 1.5 mg/kg, fentanyl 2 μg/kg, and rocuronium 0.5 mg/kg administration intravenously. Group IVCIS patients were intubated when bispectral index (BIS) < 60 and end-expiratory sevoflurane ≥ 2 minimum alveolar concentration for > eight minutes. Scoring systems were used to evaluate induction and intubation conditions. The Statistical Package for the Social Sciences (SPSS) software version 25.0 (IBM Corp., Armonk, NY) was used for data analysis. Results: Intubating and induction conditions were of equal quality in both groups. Sevoflurane induction duration was markedly prolonged. Heart rate was higher in IVCIS group patients throughout the induction, especially during laryngoscopy. Less blood pressure fluctuations were recorded in IVCIS group patients. Conclusions: Inhalational vital capacity induction with sevoflurane provided acceptable intubating conditions and exhibited a safe hemodynamic profile, albeit the duration was more than 12 minutes.

Σκοπός: Η εισαγωγή στην αναισθησία και η διαχείριση του αεραγωγού αποτελούν κρίσιμες φάσεις της χορήγησης αναισθησίας. Η ενδοφλέβια εισαγωγή είναι σύντομη, αλλά απαιτεί άμεση εφαρμογή μηχανικού αερισμού και επιτάσσει την εξασφάλιση του αεραγωγού. Η εισπνευστική εισαγωγή είναι χρονοβόρα, αλλά διατηρεί την αυτόματη αναπνοή. Ο κύριος σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η εκτίμηση των συνθηκών διασωλήνωσης που επιτυγχάνονται μετά από εισπνευστική εισαγωγή στην αναισθησία με σεβοφλουράνιο, σε σύγκριση με τις συνθήκες μετά από κλασσική ενδοφλέβια εισαγωγή, που περιλαμβάνει τη χρήση νευρομυϊκών αποκλειστών. Μέθοδος: Εξήντα ασθενείς καταχωρήθηκαν τυχαία σε δύο ομάδες: την ομάδα εισπνευστικής εισαγωγής στην αναισθησία με την τεχνική της ζωτικής χωρητικότητας (Inhalational Vital Capacity Induction With Sevoflurane, IVCIS, n=30) και την ομάδα της κλασσικής ενδοφλέβιας εισαγωγής με προποφόλη 1.5mg/kg, φεντανύλη 2μg/kg και ροκουρόνιο 0.5mg/kg (Standard Intravenous Induction With Propofol, Fentanyl, and Rocuronium, SIPFR, n=30). Οι ασθενείς της ομάδας IVCIS διασωληνώθηκαν όταν εμφάνιζαν BIS<60 και συγκέντρωση τελοεκπνευστικού σεβοφλουρανίου 4% αδιαλείπτως για 8 λεπτά. Κλίμακες αξιολόγησης χρησιμοποιήθηκαν για τη βαθμολόγηση των ποιοτικών χαρακτηριστικών εισαγωγής και διασωλήνωσης. Η στατιστική επεξεργασία των δεδομένων έγινε με το πακέτο SPSS έκδοσης 25.0 (IBM Corp., Armonk, NY). Αποτελέσματα: Οι συνθήκες διασωλήνωσης και εισαγωγής στην αναισθησία ήταν ισότιμες ως προς τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά. Η διάρκεια εισαγωγής στην αναισθησία ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα IVCIS. Στην ομάδα IVCIS καταγράφηκε μεγαλύτερη αύξηση της καρδιακής συχνότητας κατά τη διασωλήνωση και στην ομάδα SIPFR καταγράφηκε μεγαλύτερη μείωση της μέσης αρτηριακής πίεσης πριν τη λαρυγγοσκόπηση. Συμπεράσματα: Η εισπνευστική εισαγωγή στην αναισθησία με την τεχνική της ζωτικής χωρητικότητας παρέχει ικανοποιητικές συνθήκες διασωλήνωσης και εμφανίζει ασφαλές αιμοδυναμικό προφίλ, παρά το γεγονός πως η διάρκειά της ήταν πάνω από 12 λεπτά.