Ανοσοθεραπεία ενάντια στον καρκίνο του παγκρέατος

Abstract

The most common type of pancreatic cancer is pancreatic adenocarcinoma. Pancreatic adenocarcinoma is the 4th leading cause of death worldwide. About 60-80% of patients have advanced cancer at the time of diagnosis because it invades the surrounding tissues outside the pancreas (locally advanced), or has metastasized outside the pancreas (metastatic). As the disease has a very high mortality rate, it is imperative to find new and more effective treatments. With the development of a molecular and biological understanding of oncogenetic evolution, new strategies have been implemented in the treatment of cancer and, consequently, in the treatment of cancer immunotherapy. Understanding the molecular mechanisms that govern tumor immunodeficiency, as well as the interaction of cancer cells with immune system cells, has given a huge boost to cancer immunotherapy in the last decade. The cells of the human body are under constant immune surveillance. The immune system is a deterrent to neoplastic transformation and neoplasms. A clinical point that confirms the theory of immunoassay is the presence of CD8+ T-lymphocytes in the tumors (Tumor-Infiltrating Lymphocytes - TILs). The result is treatments based on the suppression of the immune system's control points (Immune Checkpoint Inhibitors). It is known that drugs with antifungal properties help to strengthen the immune system. A typical example is cyclopiroxamine (Ciclopirox Olamine, CPX), given to people suffering from fungal infections. According to current thesis, this treatment can drastically reduce the rate of progression of cancerous tumors, since the substances it reduces the volume but at the same time enhance the action of the chemicals in anti-cancer drugs that have been administered to the patient. Tinzaparin (Heparin Low Molecular Weight) is also used to prevent and treat venous thromboembolism, but the results of this thesis show that may play a role in the treatment of the tumor. The mechanisms by which the important in vivo results are due are the increase in IFN-γ, the increase in CD8+ cells, the decrease in Tregs cells, the decrease in the expression of VEGFR-2 and the increase in the apoptosis in cancer cells. In the present thesis, it is suggested that combination therapy with the involvement of immunotherapy has a significant anti-tumor effect. This synergistic strategy may represent new avenues for the treatment of patients with pancreatic cancer.

Το πιο συχνό είδος καρκίνου του παγκρέατος είναι το αδενοκαρκίνωμα του παγκρέατος. Το παγκρεατικό αδενοκαρκίνωμα είναι η 4η κύρια αιτία των θανάτων από καρκίνο παγκοσμίως. Περίπου 60-80% των ασθενών έχουν τη στιγμή της διάγνωσης προχωρημένη νόσο, επειδή ο καρκίνος εισβάλλει στους περιβάλλοντες ιστούς έξω από το πάγκρεας (τοπικά προχωρημένος), ή έχει δώσει μεταστάσεις έξω από το πάγκρεας (μεταστατικός). Καθώς η νόσος παρουσιάζει πολύ υψηλό ποσοστό θνητότητας, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη ανεύρεσης νέων αποτελεσματικότερων θεραπειών. Με τη ανάπτυξη της μοριακής και βιολογικής κατανόησης της ογκογενετικής εξέλιξης, εφαρμόστηκαν νέες στρατηγικές στην αντιμετώπιση του καρκίνου και κατ’ επέκταση σε αυτόν της ανοσοθεραπείας του καρκίνου. Η κατανόηση των μοριακών μηχανισμών που διέπουν την ανοσοδιαφυγή των όγκων, αλλά και την αλληλεπίδραση των καρκινικών κυττάρων με τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, έχει δώσει τεράστια ώθηση στην ανοσοθεραπεία του καρκίνου την τελευταία δεκαετία. Τα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού βρίσκονται υπό διαρκή ανοσιακή επιτήρηση και το ανοσοποιητικό σύστημα αποτελεί αποτρεπτικό μηχανισμό στον νεοπλασματικό μετασχηματισμό και τη δημιουργία νεοπλασιών. Κλινικό σημείο που επιβεβαιώνει τη θεωρία της ανοσοεπιτήρησης είναι η διαπίστωση της παρουσίας CD8+ T-λεμφοκυττάρων μέσα στους όγκους (Tumor Infiltrating Lymphocytes – TILs). Συνέπεια αυτού είναι και οι θεραπείες που βασίζονται στην καταστολή των σημείων ελέγχου του ανοσοποιητικού συστήματος (Immune Checkpoint Inhibitors). Είναι γνωστό ότι φάρμακα με αντιμυκητιακές ιδιότητες συμβάλλουν στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κυκλοπιροξολαμίνη (Ciclopirox Olamine, CPX), που χορηγείται σε άτομα που ταλαιπωρούνται από μυκητιάσεις. Σύμφωνα με την παρούσα διατριβή η συγκεκριμένη θεραπεία μπορεί να μειώσει δραστικά την ταχύτητα εξέλιξης των καρκινικών όγκων, αλλά παράλληλα ενισχύει τη δράση των κυτταροστατικών που χορηγούνται στον ασθενή. Επίσης, η τινζαπαρίνη (Ηπαρίνη Χαμηλού Μοριακού Βάρους) χρησιμοποιείται για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της φλεβικής θρομβοεμβολής, αλλά από τα αποτελέσματα της παρούσης διατριβής φαίνεται ότι μπορεί να διαδραματίζει ρόλο στην αντιμετώπιση του όγκου. Οι μηχανισμοί στους οποίους οφείλονται τα σημαντικά in vivο αποτελέσματα, είναι η αύξηση της IFN-γ, η αύξηση των CD8+ κυττάρων, η μείωση των Tregs κυττάρων, η μείωση της έκφρασης του VEGFR-2 και η αύξηση της απόπτωσης στα καρκινικά κύτταρα. Στην παρούσα διατριβή, προτείνεται πως η συνδυαστική θεραπεία με τη συμμετοχή της ανοσοθεραπείας, έχει προφανώς υψηλότερη αντινεοπλασματική επίδραση στη μείωση της ανάπτυξης του όγκου, υποδηλώνοντας μια συνεργική δράση. Αυτή η συνεργική στρατηγική μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για τη θεραπεία ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος.