Αποτελέσματα της εξάλειψης των Β λεμφοκυττάρων σε ασθενείς με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο

Abstract

The aim of this study was to evaluate the effectiveness and safety of B cell depletion [RTX] therapy in patients with SLE who were refractory to standard treatment. We analyzed 38 cases of 34 patients who were treated with RΤΧ. Such cases included lupus nephritis (n = 11), arthritis (n = 7), neuropsychiatric involvement (n = 7), hematological abnormalities (n = 5), pulmonary involvement (n = 4), mucocutaneous involvement (n = 5), vasculitis in 5 patients and 1 case of TTP, 1 case of lupoid hepatitis and 1 case of hemophagocytic syndrome.Patients with lupus nephritis had proteinuria (range: 1,000-11,5000mg/24h). Proteinuria decreased 1 month after RTX administration (Μean ± S.D.: 1693mg/24h ± 1653mg/24h, p = 0.06). Similarly, the difference was numerically but not statistically significant at 6 months after RTX administration (p = 0.08, Μean ± S.D.: 1550mg/24h ± 2025mg/24h). Nevertheless, the difference became statistically significant at 12 months after RTX administration (Μean ± S.D.: 954mg/24h ± 1062mg/24h, p = 0.01).Renal function determined by serum creatinine levels remained stable at 12 months after RTX administration. The overall therapeutic response rate in patients with lupus nephritis was almost 82%. Clinical response rate was 100% in patients with arthritis, vasculitis, hematological disorders and neuropsychiatric involvement. Response rates were 80% in patients with mucocutaneous involvement and 75% in patients with lung involvement. The follow up of treated patients ranged from 1 - 15 years. Relapses occurred in 10/38 cases and the earliest one was observed at 6 months following RTX administration in 4 patients. RTX was generally safe and well tolerated. Finally, there was a decrease of the mean dose of daily corticosteroids achieving statistical significance at 6 months (p = 0.0002) and at 12 months (p = 0.0003) after RTX administration.

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν ο προσδιορισμός της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας της θεραπείας με RTX σε ασθενείς με ΣΕΛ και αντοχή στη συμβατική θεραπεία. Συμπεριλάβαμε 34 ασθενείς και αναλύσαμε τα δεδομένα από 38 περιπτώσεις χορήγησης του RTX. Οι περιπτώσεις στις οποίες χορηγήθηκε το RTX περιλάμβαναν νεφρίτιδα λύκου (11 ασθενείς), αρθρίτιδα (7 ασθενείς), νευροψυχιατρικό ΣΕΛ (7 ασθενείς), αγγειΐτιδα (5 ασθενείς), εκδηλώσεις από το δέρμα και τους βλεννογόνους (5 ασθενείς), αιματολογικές διαταραχές (5 ασθενείς), εκδηλώσεις από τους πνεύμονες (4 ασθενείς), καθώς και σε 1 περίπτωση αυτοάνοσης ηπατίτιδας, 1 περίπτωση θρομβωτικής θρομβοπενικής πορφύρας και 1 περίπτωση αιμοφαγοκυτταρικού συνδρόμου. Όλοι οι ασθενείς είχαν πρωτεϊνουρία που κυμαινόταν από 1,000mg/24h έως 11,500 mg/24h [μέσος όρος (Μ.Ο.) ± σταθερή απόκλιση (S.D.) : 3336mg/24h ± 3120mg/24h]. Ένα μήνα μετά τη χορήγηση του RTX παρατηρήσαμε μείωση της λευκωματουρίας (Μ.Ο. ± S.D. : 1693mg/24h ± 1653mg/24h, p = 0.06). Παρόμοια εικόνα καταγράψαμε και στο εξάμηνο μετά το RTX (Μ.Ο. ± S.D. : 1550mg/24h ± 2025mg/24h, p = 0.08). Μετά την πάροδο 12 μηνών η ελάττωση της λευκωματουρίας ήταν στατιστικά σημαντική (Μ.Ο. ± S.D. : 954mg/24h ± 1062mg/24h, p = 0.01). Επίσης, μελετήσαμε τη νεφρική λειτουργία προσδιορίζοντας τις τιμές της κρεατινίνης του ορού πριν την έναρξη της θεραπείας (Μ.Ο. ± S.D. : 1.26mg/dL± 0.67mg/dL), στους 6 μήνες (1.22mg/dL ± 0.82mg/dL) και στον ένα χρόνο (1.26mg/dL ± 0.83mg/dL). Δεν υπήρξαν στατιστικά σημαντικές αλλαγές ( p > 0.05 τόσο στους 6 όσο και στους 12 μήνες). Η θεραπευτική απάντηση για τους ασθενείς με νεφρίτιδα λύκου ήταν περίπου 82%. Σχετικά με τις υπόλοιπες εκδηλώσεις η κλινική ανταπόκριση ήταν 100% για την αρθρίτιδα, την αγγειΐτιδα και τις αιματολογικές διαταραχές, 80% για τις εκδηλώσεις από το δέρμα και τους βλεννογόνους και 75% για αυτές από το πνευμονικό παρέγχυμα. Η διάρκεια παρακολούθησης των ασθενών κυμάνθηκε από 1 έως και 15 έτη. Εξάρσεις σημειώθηκαν σε 10/38 περιπτώσεις και η πρωιμότερη έξαρση σημειώθηκε μέσα σε 6 μήνες σε 4 ασθενείς. Το RTX ήταν γενικά ασφαλές και καλά ανεκτό είτε όταν χορηγήθηκε για πρώτη φορά είτε επαναλαμβανόμενα. Η μείωση της απαιτούμενης ημερήσιας δόσης των χορηγούμενων κορτικοειδών ήταν στατιστικά σημαντική τόσο στους 6 μήνες (p = 0.0002), όσο και στους 12 μήνες (p = 0.0003) μετά τη χορήγηση του RTX.