Συσχέτιση κατανομής διαταραχών προσωπικότητας και είδους διαπραχθέντων εγκλημάτων σε πληθυσμούς αρρένων κρατουμένων

Abstract

Introduction The perception of the self and the behavior of people, has always been an area of interest for initially philosophers and later scientific researchers. Without a doubt, the Greek Philosophers’ approach to mankind, especially in the light of the fullness of Aristotle's thought, has marked the modern, semantic approach of human temperament. The diagnostic approach now used in DSM-5, represents the view that Personality Disorders are qualitatively distinct clinical syndromes. Alternative approach is that Personality Disorders are malpractice variations in personality traits, which are subtly merged into normality. Personality Disorders can also be considered dimensions, representing spectra, where the dysfunction of the personality is in a continuous with other mental disorders. In DSM Personality Disorders represents a permanent pattern of internalized experience and behaviors that deviate significantly from the anticipated cultural context of the individual and manifests itself in two or more of the following areas: cognitive, emotional, interpersonal, and impulse control. This particular pattern is rigid and present in a wide range of personal and social situations. The patterns lead the individual into dysfunctional practices, at the mental, emotional and behavioral levels. Cluster B disorders are associated with the whole range of crimes, cluster A disorders mainly with sex crime, and cross-crime, while cluster C disorders are mainly associated with sexual crime. Although recent years have shown, a further exploration of the relationship between personality traits, life-demographic events, and types of Personality Disorders, in relation to the types of offenses, shows a variety of outcomes. Especially for populations of prisoners in Greek prisons the research literature is limited in this area. Material and Methods This study is an attempt to record demographic and psychosocial data, delinquent history, personality traits, and evaluation the personality disorders of detainees. This is a cross-sectional study that was conducted in two Greek detention centers. In particular, in two sections (E 'and C') of Korydallos Prison and the Domokos Prison, the period from January 2012 to August 2013. The aim of this research is to investigate the distribution of Personality Disorders based on the PDQ-4 Questionnaire (Personality Disorders Questionnaire) on populations of male prisoners. Furthermore, the association of the Personality Disorders with the crime history of prisoners (violent and non-violent) as well as the offense of homicide too. A further objective is to evaluate the following temperament parameters: 1. Hostility (Hostility and Direction Hostility Questionnaire, HDHQ), 2. Aggression (Aggression Questionnaire) and 3. Impulsivity (Barratt Impulsiveness Scale, BIS-11). Also the collection of family, economic, psychological and social parameters, correlated with the type of crime (violent- not violent) and the homicide offense too.ResultsThe 42.5% of participants had Antisocial personality disorder, 15.9% had Borderline, and 10.7% of them they didn’t have Personality Disorder. Furthermore the 66.9% of them had a Personality Disorder that belonged to cluster B and 16.2% to cluster A. Participants with Schizoid and Schizotypal personality disorder had committed violent crime at a significantly higher rate than those who did not have Personality Disorder. Also, participants with Personality Disorder from cluster A had committed violent crime at a significantly higher rate than those who did not have Personality Disorder. While participants with Antisocial personality disorder, they had committed a violent crime at a significantly lower rate than those with Schizoid, Schizotypal or Paranoid disorder. More generally, the rate of committing violent crimes was significantly higher in cluster A compared to both cluster B and cluster C (p = 0.005 and p = 0.003 respectively).At a total of 308 participants, 46 (14.9%) had committed homicide or attempted homicide. Specifically, 38 (12.3%) had committed for homicide, 6 (1.9%) had commited for attempted homicide, and 2 (0.6%) had committed for intended fatal injury. Participants with Schizoid and Schizotypal personality disorders had committed homicide at a significantly higher rate than those who did not have any Personality Disorder. Similarly, participants with Personality Disorder of cluster A had committed homicide at a significantly higher rate than those who did not have any Personality Disorder. On the other hand, participants with Antisocial personality disorder had committed homicide at a significantly lower rate than those with Schizoid, Schizotypal, Paranoid or Borderline personality disorder. In addition, among the A, B and C clusters, there were significant differences in homicide rates (p <0.001). In particular, the homicide rate was significantly higher in the cluster A, compared both cluster B and cluster C.Conclusions We have seen a number of adversities in the juvenile detention. The prisoners watch and reproduce violence from an early age. Early drug use, controversial delinquency with schoolmates, school leaving, low professional and socio-economic levels, impulsive and antisocial behavior, interpersonal difficulties, and personal instability were facts on the criminal population. Moreover, they data are elements that potentially contribute to their early involvement with the criminal justice system. In our sample, the predominance of Personality Disorders of cluster B was obvious. Overall, Personality Disorders were diagnosed in the overwhelming majority (about 9 out of 10) of the sample of prisoners. Among these, the most common Personality Disorder was Antisocial (4 out of 10). Followed by the Borderline personality disorder, Narcissistic personality disorder, Paranoid personality disorder and Schizoid personality disorder, then followed by the Obsessive Compulsive personality disorder and the Schizotypal disorder with little differences. Finally, very low percentages were found in Historionic, Depentent and Avoidance personality disorders. Whereas only a tenth of the sample population did not diagnosed with Personality Disorder. There was a positive trend for violent offending, at a higher average age, than non-violent offending. This fact also describe a tendency for prisoners who have committed violent crimes, to live alone or with a non-stable partner, highlighting unstable interpersonal relationships. Also a statistically significant correlation with non-violent crime, has emerged for those who have been exempted from their military obligations. In particular, prisoners discharged from their military duties were 49% less likely to have committed violent crime than those who have been fulfilled their military obligations. The use of cannabis was statistically associated with non-violent crime as well. In particular, cannabis users were less likely to have committed a violent crime than non-cannabis users or drug users (p = 0.003). Following this finding, there is also a positive correlation of drug use with non-violent crime. It turned out that drug users are 65% less likely to commit non-violent crime and 57% less likely to commit homicide (p = 0.024) than non-users. Then, with regard to the temperament characteristics, aggression and hostility, there was no statistically significant correlation with any type of crime or homicide . On the contrary, individual characteristics of the Impulsivity Scale, in particular mobility, self-assessment and lack of design, showed a positive correlation with non-violent crime. Non-violent criminals they seem to have less self-control and increased mobility. Positive correlation with non-violent crime resulted in the mean overall impulse score (p = 0.039), where non-violent criminals are significantly more impulsive than violent criminals. Also, statistically significant correlation was also revealed for the homicide offense, where non- homicide offenders appear to be significantly more impulsive (p = 0.034), relative to the homicide offenders. Finally, with regard to Personality Disorders, a statistically significant correlation with violent crime, arose for the Personality Disorders of cluster A (p = 0.011) overall, and in particular for Schizotypal and Schizoid personality disorder. Prisoners with cluster A disorders were 3.66 times more likely to commit violent crime than those they didn’t have Personality Disorder. While prisoners with Schizoid and Schizotypal personality disorders had 3.49 times (p = 0.043) and 10.5 times (p = 0.017) respectively, they were more likely to have committed violent crime compared to participants without Personality Disorders. Furthermore, for the offense of homicide - attempted homicide, a statistically significant correlation, emerged here also for the disorders of cluster A and in particular for Schizotypal and Schizoid personality disorder. In particular, prisoners with cluster A disorders were 4.25 times more likely to commit murder than the prisoners without Personality Disorders. Prisoners with Schizoid disorder were 5.26 times (p = 0.020) more likely to have committed homicide compared to participants without Personality Disorders. An even greater correlation has emerged for prisoners with Schizotypal personality disorder who were 8.80 times (p = 0.030) more likely to have committed homicide compared to participants without Personality Disorders. These results contradict the prevailing view in literature that, in particular, cluster B disorders and, especially in men’s population, the Antisocial personality disorder, were related to violent crimes and offences against life. In the present study, it was attempted to emphasize that violence is the product of a chain of life events in which the risks accumulate, potentially mutually reinforce and interweave with temperament features. It is a fact the effect of both common and non-common environments. Also should be noted that there are usually no purely criminal histories or fixed patterns of delinquency. However, it describes criminal activity that starts from an early age and involves a combination of non-violent and violent recurrent acts, with drug use and possibly psychiatric co-morbidity that leads to early imprisonment. On the other hand, there is criminal activity that does not necessarily involve repeatability, but it sometimes involves with serious offenses. In all this, it appears that the personality factor plays a key role. Finally, the "contribution" of cluster A disorders to violent crime and homicide is highlighted, which needs further investigation into both a larger sample of prison population and a population of criminals suffering from specific Personality Disorders.

Εισαγωγή Η θεώρηση του γίγνεσθαι και πράττειν των ανθρώπων, από καταβολής του ανθρωπίνου γένους, μεταβαίνει και παλινδρομεί στην πορεία των ετών, από δαιμονο-μαγικο- θρησκευτικές πεποιθήσεις έως τον απόλυτο ορθολογισμό. Χωρίς αμφιβολία όμως, η προσέγγιση του ανθρώπου από τους Έλληνες φιλοσόφους, ειδικότερα υπό το πρίσμα της πληρότητας της Αριστοτελικής σκέψης, σηματοδότησε την σύγχρονη επιστημονική προσέγγιση της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Η διαγνωστική προσέγγιση που χρησιμοποιείται πλέον στο DSM- 5, αντιπροσωπεύει την άποψη ότι oι Διαταραχές της προσωπικότητας, είναι ποιοτικά διακριτά κλινικά σύνδρομα. Μια εναλλακτική άποψη είναι επίσης, ότι οι Διαταραχές προσωπικότητας, αποτελούν δυσπροσαρμοστικές παραλλαγές των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας, που συγχωνεύονται ανεπαίσθητα στην ομαλότητα. Επίσης μπορεί να θεωρηθούν ως διαστάσεις, που αντιπροσωπεύουν φάσματα, όπου η δυσλειτουργία της προσωπικότητας, βρίσκεται σε ένα συνεχές με άλλες ψυχικές διαταραχές. Η Διαταραχή της προσωπικότητας κατά DSM αντιπροσωπεύει, ένα διαρκές μοτίβο εσωτερικής εμπειρίας και συμπεριφοράς, που αποκλίνει σημαντικά από το προσδοκώμενο, του πολιτισμικού πλαισίου που διαβιεί το άτομο και εκδηλώνεται σε δύο (ή περισσότερους) από τους ακόλουθους τομείς: Γνωσιακό, συναισθηματικό, διαπροσωπική λειτουργία και έλεγχο των παρορμήσεων. Το συγκεκριμένο μοτίβο είναι άκαμπτο και διάχυτο σε ένα ευρύ φάσμα, προσωπικών και κοινωνικών καταστάσεων. Οδηγώντας το άτομο σε δυσλειτουργικές πρακτικές, τόσο σε νοητικό και συναισθηματικό επίπεδο, όσο και σε συμπεριφορικό επίπεδο.Από τα δεδομένα της βιβλιογραφίας προκύπτει μεγαλύτερη ροπή προς μη ηθικές – παραβατικές συμπεριφορές από άτομα με Διαταραχές προσωπικότητας. Οι διαταραχές της Ομάδας B κατά DSM συσχετίζονται με το σύνολο των εγκλημάτων, οι διαταραχές της Ομάδας A κυρίως με το σεξουαλικό έγκλημα, αλλά και τα κατά συρροή εγκλήματα, ενώ οι διαταραχές της Ομάδας Γ συσχετίζονται κυρίως με το σεξουαλικό έγκλημα. Αν και τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται, περαιτέρω διερεύνηση της σχέσης, μεταξύ χαρακτηριστικών της προσωπικότητας, γεγονότων ζωής- δημογραφικών δεδομένων αλλά και τύπων των διαταραχών προσωπικότητας, σε συνάρτηση με τα είδη των αδικημάτων, παρατηρείται ποικιλομορφία αποτελεσμάτων. Ειδικά για πληθυσμούς κρατουμένων σε Ελληνικές φυλακές τα βιβλιογραφικά δεδομένα είναι ιδιαίτερα περιορισμένα, σε όλους τους ανωτέρω τομείς. Υλικό- Μέθοδος Η συγκεκριμένη μελέτη, αποτελεί προσπάθεια καταγραφής δημογραφικών και ψυχοκοινωνικών δεδομένων, του παραβατικού ιστορικού, χαρακτηριστικών της προσωπικότητας (traits) και αξιολόγηση στον άξονα ΙΙ όσον αφορά δηλαδή Διαταραχές της προσωπικότητας των κρατουμένων. Πρόκειται για μια διατμηματική- συγχρονική (cross- sectional) μελέτη η οποία διεξήχθη σε δύο ελληνικά καταστήματα κράτησης. Συγκεκριμένα σε δύο τμήματα (Ε’ και Γ’) του σωφρονιστικού καταστήματος Κορυδαλλού και το σωφρονιστικό κατάστημα Δομοκού, το χρονικό διάστημα, από τον Ιανουάριο του 2012 έως τον Αύγουστο του 2013. Σκοπός της παρούσας έρευνας, είναι η διερεύνηση της κατανομής των Διαταραχών προσωπικότητας με βάση το ερωτηματολόγιο PDQ-4 (Personality Disorders Questionnaire) σε πληθυσμούς αρρένων κρατουμένων. Επιπλέον η συσχέτιση των συγκεκριμένων διαταραχών, με το ιστορικό των διαπραχθέντων εγκλημάτων των εξεταζόμενων κρατουμένων (βίαιων- μη βίαιων), καθώς και με το αδίκημα της ανθρωποκτονίας. Επιπλέον στόχος είναι η αξιολόγηση των εξής ιδιοσυγκρασιακών παραμέτρων: 1. Εχθρικότητα με βάση την κλίμακα Hostility and Direction Hostility Questionnaire ( HDHQ ), 2. Επιθετικότητα με βάση το ερωτηματολόγιο Επιθετικότητας (Aggression Questionnaire) και 3. Παρορμητικότητα με βάση την κλίμακα Παρορμητικότητας, Barratt Impulsiveness Scale ( BIS-11). Επίσης η συλλογή οικογενειακών, οικονομικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραμέτρων, συσχετίστηκε με το είδος του εγκλήματος (βίαιο- μη βίαιο) και το αδίκημα της ανθρωποκτονίας.Αποτελέσματα Το 42,5% των συμμετεχόντων είχε Αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, το 15,9% Μεθοριακή ενώ το 10,7% δεν είχε κάποια διαταραχή προσωπικότητας. Το 66,9% των συμμετεχόντων είχε διαταραχή προσωπικότητας που ανήκε στην Ομάδα Β και το 16,2% στην Ομάδα Α κατά DSM αντίστοιχα.Οι συμμετέχοντες με Σχιζοειδή και Σχιζότυπη διαταραχή προσωπικότητας αντίστοιχα είχαν διαπράξει βίαιο έγκλημα σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες που δεν είχαν καμία διαταραχή. Επίσης, οι συμμετέχοντες με Διαταραχή προσωπικότητας από την Ομάδα Α είχαν διαπράξει βίαιο έγκλημα σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες που δεν είχαν καμία διαταραχή. Ενώ οι συμμετέχοντες με Αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, είχαν διαπράξει βίαιο έγκλημα σε σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό σε σύγκριση με εκείνους με Σχιζοειδή, Σχιζότυπη ή Παρανοειδή διαταραχή. Γενικότερα, το ποσοστό διάπραξης βίαιων εγκλημάτων ήταν σημαντικά υψηλότερο στην Ομάδα Α σε σύγκριση τόσο με την Ομάδα Β όσο και την ομάδα Γ (p=0,005 και p=0,003 αντίστοιχα). Από τους 308 συμμετέχοντες, οι 46 (14,9%) είχαν κάνει ανθρωποκτονία ή απόπειρα ανθρωποκτονίας. Συγκεκριμένα, 38 (12,3%) είχαν κάνει ανθρωποκτονία, 6 (1,9%) είχαν κάνει απόπειρα ανθρωποκτονίας και 2 (0,6%) είχαν κάνει σκοπούμενη θανατηφόρο σωματική βλάβη. Οι συμμετέχοντες με Σχιζοειδή και Σχιζότυπη διαταραχή προσωπικότητας είχαν διαπράξει ανθρωποκτονία σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες που δεν είχαν καμία διαταραχή. Ομοίως και οι συμμετέχοντες με διαταραχή προσωπικότητας της Ομάδας Α είχαν διαπράξει ανθρωποκτονία σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες που δεν είχαν καμία διαταραχή. Αντίθετα οι συμμετέχοντες με Αντικοινωνική διαταραχή είχαν διαπράξει ανθρωποκτονία σε σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό σε σύγκριση με εκείνους με Σχιζοειδή, Σχιζότυπη, Παρανοειδή ή Μεθοριακή διαταραχή προσωπικότητας. Όμοια και οι συμμετέχοντες με Ναρκισσιστική διαταραχή. Επιπλέον, μεταξύ των 3 Ομάδων κατά DSM υπήρξαν σημαντικές διαφορές στα ποσοστά ανθρωποκτονιών (p<0,001). Συγκεκριμένα, το ποσοστό διάπραξης ανθρωποκτονιών ήταν σημαντικά υψηλότερο στην Ομάδα A , σε σύγκριση τόσο με την Ομάδα Β όσο και την Ομάδα Γ. Συμπεράσματα Διαπιστώσαμε, πληθώρα αντιξοοτήτων κατά την ανήλικη ζωή των κρατουμένων. Οι κρατούμενοι φαίνεται να γίνονται από μικρή ηλικία κοινωνοί αλλά και εκφραστές βίας. Η πρώιμη έναρξη χρήσης των ναρκωτικών, η κυρίως από κοινού με συνομηλίκους, αρχικά τουλάχιστον, παραβατική συμπεριφορά, η απομάκρυνση από τις σχολικές αίθουσες, το χαμηλό επαγγελματικό και κοινωνικό- οικονομικό επίπεδο, η εκδήλωση παρορμητικών και αντικοινωνικών συμπεριφορών, οι διαπροσωπικές δυσκολίες και η αστάθεια σε προσωπικό επίπεδο αποτελούν δεδομένα στον πληθυσμό των εγκληματιών. Επιπλέον αποτελούν στοιχεία που εν δυνάμει συνεισφέρουν στην πρώιμη εμπλοκή τους με το ποινικό σύστημα. Στο δείγμα μας, η επικράτηση των Διαταραχών προσωπικότητας της Ομάδας Β κατά DSM ήταν προφανής και σύμφωνη με τα ευρήματα της διεθνούς βιβλιογραφίας. Συνολικά διαγνώστηκαν Διαταραχές προσωπικότητας στη συντριπτική πλειοψηφία (περίπου 9 στους 10), του δείγματος κρατουμένων. Μεταξύ αυτών η πιο συνηθισμένη διαταραχή προσωπικότητας ήταν η Αντικοινωνική (4 στους 10). Ακολούθησαν η Μεθοριακή διαταραχή της προσωπικότητας, στην συνέχεια με παρόμοια ποσοστά η Ναρκισσιστική, η Παρανοειδής και η Σχιζοειδής, μετά η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και με μικρή διαφορά η Σχιζότυπη διαταραχή. Τέλος πολύ μικρά ποσοστά εμφάνισαν η Ιστριονική, η Εξαρτητική και η Αποφευκτική διαταραχή, ενώ μόνο στο ένα δέκατο του πληθυσμού που μελετήθηκε δεν διαγνώστηκε με Διαταραχή προσωπικότητας. Διαπιστώθηκε θετική τάση εμφάνισης βίαιης παραβατικότητας, σε μεγαλύτερη μέση τιμή ηλικίας απ’ ότι στην μη βίαιη παραβατικότητα. Περιγράφεται επίσης, η τάση σε κρατούμενους που διέπραξαν βίαια εγκλήματα, να διαμένουν μόνοι ή με έναν μη σταθερό σύντροφο, αναδεικνύοντας ασταθείς διαπροσωπικές σχέσεις. Επίσης στατιστικά σημαντική συσχέτιση με το μη βίαιο έγκλημα προέκυψε, για όσους έχουν απαλλαγεί από τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Συγκεκριμένα, οι φυλακισμένοι που είχαν απαλλαγεί από τα στρατιωτικά τους καθήκοντα, είχαν κατά 49% μικρότερη πιθανότητα να έχουν διαπράξει βίαιο έγκλημα, σε σύγκριση με τους κρατούμενους που είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Η χρήση της κάνναβης, συσχετίστηκε στατιστικά σημαντικά με το μη βίαιο έγκλημα επίσης. Συγκεκριμένα οι χρήστες κάνναβης, είχαν μικρότερη πιθανότητα να έχουν διαπράξει βίαιο έγκλημα, σε σχέση με τους μη χρήστες κάνναβης ή ναρκωτικών (p=0,003). Σε συνέχεια αυτής της διαπίστωσης, είναι και η θετική συσχέτιση της χρήσης ναρκωτικών με το μη βίαιο έγκλημα. Προέκυψε ότι οι χρήστες ναρκωτικών, έχουν 65% λιγότερες πιθανότητες (p=0,001) να διαπράξουν μη βίαιο έγκλημα και 57% λιγότερες πιθανότητες να διαπράξουν ανθρωποκτονία (p=0,024), σε σχέση με τους μη χρήστες. Στη συνέχεια, όσον αφορά τα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά που ελέγχθηκαν, η επιθετικότητα και η εχθρικότητα, με τις επί μέρους συνισταμένες τους, δεν συσχετίστηκαν στατιστικά σημαντικά με το είδος του εγκλήματος, ούτε με την ανθρωποκτονία. Αντίθετα επιμέρους χαρακτηριστικά της κλίμακας Παρορμητικότητας, συγκεκριμένα η κινητικότητα, ο αυτοέλεγχος και η έλλειψη σχεδιασμού παρουσίασαν τάση θετικής συσχέτισης, με το μη βίαιο έγκλημα. Οι μη βίαιοι εγκληματίες, φαίνεται να έχουν λιγότερο αυτοέλεγχο και αυξημένη κινητικότητα. Θετική συσχέτιση με το μη βίαιο έγκλημα, προέκυψε για την μέση συνολική βαθμολογία της κλίμακας Παρορμητικότητας (p=0,039), όπου φαίνεται οι μη βίαιοι εγκληματίες να είναι σημαντικά περισσότερο παρορμητικοί, σε σχέση με τους βίαιους εγκληματίες. Επίσης στατιστικά σημαντική συσχέτιση, προέκυψε και για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας, όπου φαίνεται οι μη ανθρωποκτόνοι να είναι σημαντικά περισσότερο παρορμητικοί (p=0,034), σε σχέση με τους ανθρωποκτόνους. Τέλος, όσον αφορά τις διαταραχές προσωπικότητας, στατιστικά σημαντική συσχέτιση με το βίαιο έγκλημα, προέκυψε για τις διαταραχές της προσωπικότητας της Ομάδας A κατά DSM (p = 0.011) συνολικά και ειδικότερα, για την Σχιζότυπη και την Σχιζοειδή διαταραχή. Οι κρατούμενοι με διαταραχές της Ομάδας A, είχαν 3,66 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να διαπράξουν βίαιο έγκλημα, σε σχέση με τους κρατούμενους χωρίς διαταραχή. Ενώ οι φυλακισμένοι με Σχιζοειδή και Σχιζότυπη διαταραχή προσωπικότητας, είχαν 3,49 φορές (p= 0,043) και 10,5 φορές (p= 0,017) αντίστοιχα, μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν διαπράξει βίαιο έγκλημα, σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες χωρίς διαταραχή. Περαιτέρω για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας- απόπειρας ανθρωποκτονίας, στατιστικά σημαντική συσχέτιση, προέκυψε και εδώ για τις διαταραχές της Ομάδας A και ειδικότερα για την Σχιζότυπη και την Σχιζοειδή διαταραχή. Συγκεκριμένα οι κρατούμενοι με διαταραχές της Ομάδας Α, είχαν 4,25 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να διαπράξουν φόνο σε σχέση με τους φυλακισμένους χωρίς διαταραχή. Οι κρατούμενοι με Σχιζοειδή διαταραχή, είχαν 5,26 φορές (p=0,020) μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν διαπράξει ανθρωποκτονία, σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες χωρίς διαταραχή. Ακόμη μεγαλύτερη συσχέτιση προέκυψε για τους φυλακισμένους με Σχιζότυπη διαταραχή προσωπικότητας, οι οποίοι είχαν 8,80 φορές (p= 0,030) μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν διαπράξει ανθρωποκτονία, σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες χωρίς διαταραχή. Στην παρούσα μελέτη επισημαίνεται πως η βία αποτελεί προϊόν μιας αλυσίδας γεγονότων ζωής, κατά την οποία οι κίνδυνοι συσσωρεύονται, δυνητικά αλληλοενισχύονται και διαπλέκονται με ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά. Είναι δεδομένη η επίδραση τόσο των κοινών (οικογένειας) όσο και με των μη κοινών (σχολείο, παρέες κ.α) περιβαλλόντων. Υπογραμμίζεται επίσης, πως δεν φαίνεται να υπάρχουν αμιγή εγκληματικά ιστορικά, ούτε και σταθερά μοτίβα παραβατικότητας. Περιγράφεται ωστόσο παραβατικότητα που ξεκινάει από την μικρή ηλικία και ανάλογα με την εξέλιξή της περιλαμβάνει συνδυασμό παραβατικής δράσης κυρίως μη βίαιης με επαναληψιμότητα αυτής, χρήση ναρκωτικών και ενδεχομένως ψυχιατρική συννοσηρότητα, που οδηγεί νωρίς στη φυλακή, καθώς και εγκληματική δράση που δεν περιλαμβάνει κατ’ ανάγκη επαναληψιμότητα αλλά ενίοτε αφορά σοβαρά αδικήματα. Σ΄ όλα αυτά φαίνεται πως ο παράγοντας προσωπικότητα διαδραματίζει κομβικό ρόλο. Τέλος υπογραμμίζεται η «συνεισφορά» διαταραχών της Ομάδας A στην βίαιη παραβατικότητα και την ανθρωποκτονία, δεδομένο που χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση τόσο σε μεγαλύτερο δείγμα πληθυσμού κρατουμένων, όσο και σε πληθυσμούς εγκληματιών που πάσχουν από τις συγκεκριμένες διαταραχές προσωπικότητας.