Ανθρωποκτόνοι κατ' εξακολούθηση και κατά συρροή: το ελληνικό παράδειγμα

Abstract

Through twelve selected cases from the Greek criminological chronicles and using case study, original documents from individual case files and extended press files, this essay attempts to clarify terminology and typology issues on multiple murder, with a variety of historic, sociologic and psychiatric references on international data. Emphasis is given on the police techniques and the treatment ethos of the Greek Penal Justice System of the last 30 years.

Η μελέτη προσεγγίζει τον εγκληματικό τύπο του πολλαπλού ανθρωποκτόνου, εξειδικεύοντας στον ορισμό και την τυπολόγηση των ανθρωποκτόνων κατ΄εξακολούθηση και κατά συρροή, όπως αυτοί εμφανίζονται στα ελληνικά εγκληματολογικά χρονικά. Κατ΄αρχήν (Μέρος Πρώτο) επιχειρείται η κατασκευή ορισμού για τον καθένα από τους δύο αυτούς εγκληματικούς τύπους, συμβατού με την ελληνική ποινική θεωρία και μια ορολογική αποσαφήνιση των δύο αυτών τύπων, τόσο μεταξύ τους, όσο και καθενός από αυτούς σε σχέση με μια σειρά από συναφή πολυανθρωποκτόνα φαινόμενα (λ.χ. εγκλήματα τιμής, ωφελιμιστικά εγκλήματα, τρομοκρατικές πράξεις). Για την οικοδόμηση των ορισμών αξιοποιείται μια αναφορά στην ιστορική διαδρομή των όρων στο διεθνή χώρο. Εν συνεχεία, μέσα από αξιοποίηση δημοσιευμένων αποφάσεων και βουλευμάτων, δημοσιευμάτων του τύπου και αυθεντικού υλικού δικογραφιών, επιλέγεται το ερευνητέο υλικό. Δώδεκα περιπτώσεις ελλήνων δραστών αποτελούν το τελικώς ερευνητέο υλικό, έξι ανθρωποκτόνων κατ΄εξακολούθηση και αντίστοιχες ανθρωποκτόνων κατά συρροή, οι οποίες μελετώνται (Μέρος Δεύτερο και Μέρος Τρίτο) με τη μέθοδο της ανάλυσης περίπτωσης (case study), με έμφαση στη διαδικασία μέσα από την οποία οι περιπτώσεις αυτές αντιμετωπίστηκαν από το Ελληνικό Σύστημα Ποινικής Δικαιοσύνης, με παράλληλη ανάδειξη των κρισιμότερων ζητημάτων (μ.α. ιδιαιτερότητες και σημειολογία modus operandi, θέματα ψυχικής υγείας των δραστών, ποσοτικές διαστάσεις του φαινομένου) που έχουν μελετηθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο διεθνές παράδειγμα. Στο τελευταίο (Τέταρτο) Μέρος επιχειρείται μια χαρτογράφηση των παραγόντων εγκληματογένεσης για καθέναν από τους δύο τύπους και γίνεται αναφορά στις αναπαραστάσεις της πολλαπλής ανθρωποκτονίας και τη σημασία τους για τα σύγχρονα περί το έγκλημα αισθητήρια των δυτικών κοινωνιών.