Επίδραση της αντιαιμοπεταλιακής αγωγής στη στεφανιαία ροή ασθενών μετά από οξύ στεφανιαίο σύνδρομο

Abstract

Background— Prasugrel and ticagrelor provide a superior anti-ischemic action than clopidogrel, with some of ticagrelor’s benefits possibly attributed to adenosine-mediated mechanisms. We aimed to compare the effect of maintenance dose of ticagrelor versus prasugrel on coronary blood flow velocity (CBFV) during increasing doses of intravenously administered adenosine. Methods and Results— In a prospective, single-center, single-blind, crossover study, 56 patients with non–ST-elevation acute coronary syndrome undergoing percutaneous coronary intervention were randomized to receive either ticagrelor 90 mg BID or prasugrel 10 mg OD with a 15-day treatment period. At the end of each treatment period, CBFV by transthoracic Doppler echocardiography was assessed at baseline and under incremental doses (50 μg/kg per minute, 80 μg/kg per minute, 110 μg/kg per minute, and 140 μg/kg per minute) of adenosine infusion. Maximal CBFV area under the curve was higher for ticagrelor-treated than for prasugrel-treated patients, with a least squares mean difference of 7.16 (95% confidence interval, 2.61–11.7; P=0.003). Maximal CBFV/baseline CBFV ratio was higher with ticagrelor than prasugrel at 50, 80, and 110 μg/kg per minute but not at 140 μg/kg per minute adenosine infusion rate, with mean difference (95% confidence interval) of 0.17 (0.08–0.26; P<0.001), 0.21 (0.02–0.41; P=0.03), 0.24 (0.01–0.47; P=0.04), and 0.14 (-0.12–0.4; P=0.3), respectively. Conclusions— In patients with non–ST-elevation acute coronary syndrome undergoing percutaneous coronary intervention, ticagrelor augments CBFV to a greater extent than prasugrel when incremental doses of adenosine are administered. Although exploratory, these results may represent a pleiotropic action of ticagrelor, possibly contributing to its beneficial effects in such patients.

Επιστημονικό υπόβαθρο— Η πρασουγρέλη και η τικαγκρελόρη παρέχουν υψηλότερου βαθμού αντι-ισχαιμική δράση συγκριτικά με την κλοπιδογρέλη, με ορισμένα από τα οφέλη της τικαγκρελόρης να σχετίζονται ενδεχομένως με διαμεσολαβούμενους από την αδενοσίνη μηχανισμούς. Σκοπός της μελέτης μας ήταν να συγκρίνουμε την επίδραση της δόσης συντήρησης τικαγκρελόρης έναντι πρασουγρέλης στην ταχύτητα στεφανιαίας ροής αίματος κατά την ενδοφλέβια έγχυση αυξανόμενων δόσεων αδενοσίνης. Μέθοδοι και Αποτελέσματα— Σε μία προοπτική, μονοκεντρική, μονά-τυφλή, με διασταυρούμενο σχεδιασμό κλινική μελέτη, 56 ασθενείς με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο χωρίς ανάσπαση του διαστήματος ST που υποβλήθηκαν σε αγγειοπλαστική με εμφύτευση ενδοστεφανιαίας πρόθεσης, τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν είτε τικαγκρελόρη 90 mg δις ημερησίως ή πρασουγρέλη 10 mg ημερησίως για θεραπευτική περίοδο 15 ημερών. Στο τέλος κάθε θεραπευτικής περιόδου, η ταχύτητα στεφανιαίας ροής αίματος εκτιμήθηκε με διαθωρακική Doppler υπερηχοκαρδιογραφία βασικά και υπό σταδιακά αυξανόμενες δόσεις έγχυσης αδενοσίνης (50 μg/kg ανά λεπτό, 80 μg/kg ανά λεπτό, 110 μg/kg ανά λεπτό και 140 μg/kg ανά λεπτό). Η περιοχή κάτω από την καμπύλη της μέγιστης ταχύτητας στεφανιαίας ροής αίματος ήταν υψηλότερη για τους ασθενείς υπό αγωγή με τικαγκρελόρη συγκριτικά με πρασουγρέλη, με μέση διαφορά ελαχίστων τετραγώνων 7,16 (95% διάστημα εμπιστοσύνης, 2,61–11,7, P=0,003). Ο λόγος της μεγίστης προς τη βασική ταχύτητα στεφανιαίας ροής αίματος ήταν υψηλότερος για την τικαγκρελόρη συγκριτικά με την πρασουγρέλη στις δόσεις έγχυσης αδενοσίνης 50, 80 και 110 μg/kg ανά λεπτό, αλλά όχι στη δόση 140 μg/kg ανά λεπτό, με μέση διαφορά (διάστημα εμπιστοσύνης 95%) 0,17 (0,08–0,26, P<0,001), 0,21 (0,02–0,41, P=0,03), 0,24 (0,01–0,47, P=0,04) και 0,14 (-0,12–0,4, P=0,3), αντίστοιχα. Συμπεράσματα— Σε ασθενείς με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο χωρίς ανάσπαση του διαστήματος ST που υποβάλλονται σε αγγειοπλαστική με εμφύτευση ενδοστεφανιαίας πρόθεσης, η τικαγκρελόρη αυξάνει την ταχύτητα στεφανιαίας ροής αίματος σε μεγαλύτερο βαθμό συγκριτικά με την πρασουγρέλη υπό αυξανόμενες δόσεις έγχυσης αδενοσίνης. Αν και διερευνητικά, τα αποτελέσματα αυτά πιθανώς αντιπροσωπεύουν μια πλειοτροπική δράση της τικαγκρελόρης που ενδεχομένως συμβάλλει στις ευεργετικές της επιδράσεις στους ασθενείς αυτούς.