Εμμονικά μικροκοσμικά περιβάλλοντα: η πλαστική διατύπωση της ιδιωτικής ουτοπίας

Abstract

The dissertation focuses on the cognitive field of the Utopian Theories in Architecture, through the formation of "Private Plastic Systems". The main problematic is developed along the research of the interrelation between the approach of architecture as art-science of the collective and the arbitrary spacial formation of complex obsessive microcosmic environments which eludes the established systematic categorization. Consequently, a methodological research tool of the utopian discourse is formulated, tracing back to the issue of personal utopia through the merging of the plastic code and the architectural practice, simultaneously setting the framework for the establishment of a new genealogy of plastic structures and spacial practices in the architectural discourse.

Η Διατριβή εστιάζεται στη γνωστική περιοχή των Ουτοπικών Θεωριών στην Αρχιτεκτονική μέσα από τον σχηματισμό «Ιδιωτικών Πλαστικών Συστημάτων». Ο κεντρικός άξονας ανάπτυξης της προβληματικής της προσανατολίζεται στη διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στην έως τώρα θεώρηση της αρχιτεκτονικής ως μιας τέχνης – επιστήμης του συλλογικού και την αυθαίρετη χωρική διάρθρωση σύνθετων εμμονικών μικροκοσμικών περιβαλλόντων η οποία και διαφεύγει της καθιερωμένης συστηματικής κατηγοριοποίησης.Διατυπώνεται, με τον τρόπο αυτό, ένα μεθοδολογικό εργαλείο έρευνας του ουτοπικού λόγου, ανατρέχοντας στο ζήτημα της προσωπικής ουτοπίας μέσα από την σύζευξη πλαστικού κώδικα και αρχιτεκτονικής πρακτικής οριοθετώντας παράλληλα το πλαίσιο για την συγκρότηση μιας νέας γενεαλογίας πλαστικών κατασκευών και χωρικών πρακτικών στον αρχιτεκτονικό λόγο.