Αντιμετώπιση του οιδήματος της ωχράς κηλίδας που οφείλεται σε θρόμβωση φλέβας αμφιβληστροειδούς με ενδοϋαλοειδική ένεση αντιVEGF παράγοντα

Abstract

Purpose: To evaluate the long-term visual, anatomical and electrophysiological outcomes of repeated intravitreal injections of bevacizumab for macular edema due to retinal vein occlusion and investigate any possible toxic effects on the central fovea.Methods: Prospective, non comparative, interventional case series.Thirty three eyes of 33 patients with macular edema secondary to retinal vein occlusion were treated with1.25mg/ 0.05ml intravitreal bevacizumab. Nine patients had non ischemic central retinal vein occlusion (CRVO) and twenty four patients had branch retinal vein occlusion (BRVO). The main outcome measures were best-corrected visual acuity, central retinal thickness (CRT) and multifocal electroretinography (mfERG) responses changes at baseline, one month after the third injection and at the end of the two year long follow up period.Results: Patients with CRVO had mean best-corrected Snellen visual acuity of 0.10 at baseline, which improved significantly to 0.31 after two years (P=0. 028).The mean CRT at presentation was 756.28 μm and reduced significantly to 439.14 μm after two years (P=0.05). Patients with BRVO had mean best-corrected Snellen visual acuity of 0.19 at baseline, which improved significantly to 0.40 after two years (P< 0.001). The mean CRT at presentation was 681.04 μm and reduced significantly to 369.81 μm after two years (P<0.001). Mean multifocal electroretinography responses within central 10 degrees (ring1, ring2) showed statistically significant differences on P1 parameters in terms of response density and implicit time after two years in both CRVO and BRVO patients. Conclusions: Repeated intravitreal bevacizumab injections for macular edema due to either CRVO or BRVO resulted in long term improvement of visual acuity, a reduction in central retinal thickness and statistically significant changes in the multifocal electroretinography responses with non demonstrable toxic effects on the central fovea.

Σκοπός:Η εκτίμηση της μακροχρόνιας αποτελεσματικότητας των επαναλαμβάνομενων ενδουαλοειδικών ενέσεων bevacizumab για τη θεραπεία του οιδήματος της ωχράς κηλίδας που οφείλεται σε απόφραξη φλέβας αμφιβληστροειδούς και η διερεύνηση πιθανής τοξικής επίδρασης τους στο κεντρικό βοθρίοΜέθοδος:Τριάντα τρία μάτια 33 ασθενών με οίδημα ωχράς κηλίδας οφειλόμενο σε απόφραξη φλέβας αμφιβληστροειδούς έλαβαν θεραπεία με ενδουαλοειδικές ενέσεις 1.25mg/ 0.05ml bevacizumab. Εννέα ασθενείς είχαν μη ισχαιμική απόφραξη κεντρικής φλέβας αμφιβληστροειδούς και είκοσι τέσσερις ασθενείς είχαν απόφραξη κλάδου φλέβας αμφιβληστροειδούς.Οι παράμετροι που μελετήθηκαν ήτανε η καλύτερη διορθωμένη οπτική οξύτητα,το κεντρικό πάχος του αμφιβληστροειδούς και η ηλεκτροφυσιολογική δραστηριότητα του κεντρικού τμήματος της ωχράς κηλίδας όπως εκτιμάται με το πολυεστιακό ηλεκτροαμφιβληστροειδογράφημα κατά την έναρξη της μελέτης, ένα μήνα μετά την τρίτη ένεση και στο τέλος του χρόνου παρακολούθησης των δύο ετών.Αποτελέσματα:Οι ασθενείς με απόφραξη κεντρικής φλέβας αμφιβλητροειδούς είχαν κατά μέσο όρο καλύτερη διορθωμένη οπτική οξύτητα 0.10 κατά την έναρξη της παρακολούθησης και βελτιώθηκε σε στατιστικά σημαντικό βαθμό στο 0.31 μετά από δύο χρόνια.( P=0. 028). Το μέσο κεντρικό πάχος του αμφιβληστροειδούς κατά την έναρξη της θεραπείας ήτανε 756.28 μm το οποίο μειώθηκε σημαντικά στο 439.14 μm μετά από δύο χρόνια(P=0.05). Οι ασθενείς με απόφραξη κλάδου φλέβας αμφιβληστροειδούς είχαν μέση διορθωμένη οπτική οξύτητα 0.19 κατά την έναρξη της παρακολούθησης, η οποία βελτιώθηκε σε στατιστικά σημαντικό βαθμό στο 0.40 μετά από δύο χρόνια(P< 0.001). Το μέσο κεντρικό πάχος του αμφιβληστροειδούς κατά την έναρξη της παρακολούθησης ήτανε 681.04 μm και μειώθηκε σημαντικά σε 369.81 μm μετά από δύο χρόνια (P<0.001). Η μέση τιμή των απαντήσεων που κατέγραψε το πολυεστιακό ηλεκτροαμφιβληστροειδογράφημα στις κεντρικές δέκα μοίρες ( περιοχή 1, περιοχή 2 ) παρουσίασε στατιστικά σημαντική διαφορά του κύματος P1 όσον αφορά το ύψος των δυναμικών και το χρόνο εμφάνισης του μετά από δύο χρόνια και στις δύο ομάδες ασθενών.Συμπέρασμα:Οι επαναλαμβανόμενες ενδουαλοειδικές ενέσεις bevacizumab ως θεραπεία για το οίδημα της ωχράς κηλίδας που οφείλεται σε απόφραξη κεντρικής ή κλαδικής φλέβας αμφιβληστροειδούς είχαν σαν αποτέλεσμα τη βελτίωση της οπτικής οξύτητας, τη μείωση του κεντρικού πάχους του αμφιβληστροειδούς και αλλαγές σε στατιστικά σημαντικό βαθμό όσον αφορά τις απαντήσεις του πολυεστιακού ηλεκτροαμφιβληστροειδογραφήματος χωρίς να καταγράφεται τοξική επίδραση στην ωχρά κηλίδα.