Είδη του γένους Orius ως παράγοντες βιολογικής καταπολέμησης εντόμων εχθρών κηπευτικών καλλιεργειών

Abstract

The purpose of this study was both to record and classify the species of the genus Orius found in Greece, explore the range of plants on which they are found and examine in further detail the effect of temperature, host plant and prey species on some aspects of their life cycle. Counted and identified nine species: O. pallidicornis, O. laevigatus and O. niger, O. minutus O. horvathi, O. vicinus, O. majusculus, O. laticollis and O. albidipennis. Based on the criteria of domination and frequency, the most commonly collected species, was O. niger, followed by O. laevigatus, these characterized as dominant species. From the collected species, O. pallidicornis presents some specificity relation to the plant that is found. O.niger and O. laevigatus were collected on both cultivated and on non-cultivated plants. O. niger showed the widest geographical spread. O. laevigatus and O. vicinus were recorded mainly in central and southern Greece. In the present study the biological and demographic characteristics of individuals of O. vicinus and O. niger were investigated. The aphid M. persicae was used as a prey species and pepper and eggplant were used as host plants. The above research took place in the laboratory under the influence of six temperatures (15, 20, 25, 27.5, 30 and 32.5±1oC). photoperiod 16L/8D and relative humidity 65 ± 5%. Both O. vicinus and O. niger completed their development at all experimental temperatures. Concerning the effect of temperature in reproduction of the two Orius species, the lowest egg deposition was observed at 15oC and the highest in 25oC for both plants. Both O. vicinus and O. niger are well adapted to low temperatures the optimal temperatures for their development are at 25 and 27.5oC, while at high temperatures they have the potential to grow rapidly. O. vicinus showed significant differences in both the longevity and reproductive capacity of females, which showed higher values in the pepper over the eggplant. This makes pepper more favorable as host plant for O. vicinus. O. niger did not show any evidence of obvious preference for either plant species. In the present study the effect of prey species in the biological and demographic characteristics of individuals O. vicinus and O. niger were examined. Tetranychus urticae and Frankliniella occidentalis were used as prey, pepper as a host plant at temperature 25±1oC, 16L/8D and relative humidity of 65 ± 5%. O. vicinus and O. niger complete successfully their development on both prey species. From the study of the biological and demographic characteristics of the two predators, we become aware that both predators have high adaption on both prey species. As for the two prey species both O. vicinus and the O. niger showed preference to the mite T. urticae.

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι, αφενός να καταγραφούν και να ταξινομηθούν τα είδη του γένους Orius που απαντώνται στον ελλαδικό χώρο και να διερευνηθεί το φάσμα των φυτών επί των οποίων ανευρίσκονται και αφετέρου να μελετηθούν λεπτομερέστερα οι επιδράσεις της θερμοκρασίας, του φυτού-ξενιστή και του είδους του θηράματος πάνω σε παραμέτρους του βιολογικού τους κύκλου. Βρέθηκαν και καταγράφηκαν εννέα είδη Orius, τα O. pallidicornis, O. laevigatus και O. niger,. τα O. minutus, O. horvathi, O. vicinus, O. majusculus, O. laticollis και το O. albidipennis. Με βάση τα κριτήρια κυριαρχίας και συχνότητας, ως το πιο συχνά εμφανιζόμενο είδος καταγράφηκε το O. niger, ακολουθούμενο από το O. laevigatus, τα παραπάνω είδη καταγράφηκαν ως κυρίαρχα. Από τα συλλεχθέντα είδη, το O. pallidicornis παρουσιάζει κάποια εξειδίκευση ως προς το φυτό που ανευρίσκεται. Τα O. niger και το O. laevigatus συλλέχθηκαν τόσο πάνω σε καλλιεργούμενα όσο και πάνω σε αυτοφυή φυτά. Το O. niger παρουσίασε την ευρύτερη γεωγραφική εξάπλωση ενώ τα O. laevigatus και O. vicinus καταγράφηκαν κυρίως στην κεντρική και νότια Ελλάδα. Στην παρούσα εργασία διερευνήθηκαν τα βιολογικά και πληθυσμιακά χαρακτηριστικά των ατόμων των O. vicinus και O. niger. Η μελέτη διενεργήθηκε στο εργαστήριο με θήραμα M. persicae και φυτά ξενιστές την πιπεριά και την μελιτζάνα, σε έξι θερμοκρασίες (15, 20, 25, 27.5, 30 και 32.5±1oC), φωτοπερίοδο 16Φ/8Σ και σχετική υγρασία 65 ± 5%. Το O. vicinus όσο και το O. niger συμπλήρωσαν την ανάπτυξή τους σε όλες τις υπό εξέταση θερμοκρασίες. Το O. vicinus και το O. niger έχουν καλή προσαρμογή στις χαμηλές θερμοκρασίες, οι 25 και 27.5οC είναι οι ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη τους, ενώ στις υψηλές θερμοκρασίες αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς. Το O. vicinus εμφάνισε σημαντικές διαφορές στην μακροβιότητα και στην αναπαραγωγική ικανότητα των θηλυκών μεταξύ μελιτζάνας και πιπεριάς, που σημείωσαν υψηλότερες τιμές στην πιπεριά έναντι της μελιτζάνας, γεγονός που καθιστά την πιπεριά καταλληλότερη ως φυτό ξενιστή για το O. vicinus. Το O. niger δεν εμφανίζει κάποια στοιχεία καταφανούς προτίμησης για κάποιο από τα δύο είδη φυτών. Στα πλαίσια της παρούσας μελέτης εξετάστηκε η επίδραση του είδους του θηράματος στα βιολογικά χαρακτηριστικά των ατόμων των O. vicinus και O. niger. Χρησιμοποιήθηκαν ως θήραμα το T. urticae και το F. occidentalis και ως φυτό ξενιστής την πιπεριά (25±1oC, 16Φ/8Σ και σχετική υγρασία 65±5%). Το O. vicinus και το O. niger ολοκλήρωσαν την ανάπτυξή τους και στα δύο υπό μελέτη είδη θηράματος. Από την μελέτη των βιολογικών και των πληθυσμιακών παραμέτρων των δύο αρπακτικών φαίνεται ότι και τα δύο αρπακτικά παρουσιάζουν καλή προσαρμογή και στα δύο είδη θηραμάτων.