Η συμβολή του υπερηχογραφήματος στη διάγνωση του ΣΕΙ στα βρέφη

Abstract

From November 1997 until December 2000, in a screening program, 6.936 neonatal hips have been sonographically and clinically examined within the first 48 hours after birth and at the infantile age, for congenital hip dysplasia-DDH. This material of infants was the base for statistic analysis on the PC. The object of the screening program was to demonstrate that ultrasounds scan, is an important and helpful method for early diagnosis of DDH in infants and can be considered as an additional method of assessment. Nowadays sonography is a generally accepted method in defining the cartilaginous femoral head and acetabulum at the neonatal and infantile period and can be repeated with no additional risk in comparison to radiography. Up to date international studies demonstrate incidence of DDH 50‰ but in according to our study presented incidence 114‰. Therefore, evidence seems to imply, that 65‰ pathologic cases of infants remain unidentified and Sonography turns out to be the best process in revealing the hip dysplasia. Sonografy helps to detect hips that appear to have minor dysplasia where they’re not expected to have pathological clinical signs but also in cases of moderate and severe dysplasia. had not been detected for some reason. The statistical analysis of the data of this research lead to the conclusion that neonates born with breech presentation have twice the risk for hip dysplasia. It could also be asserted that nucleus femoral head presentation sonographically at birth, defines hip maturation and excludes any developmental skeletal derangement in the future. Birth weight seems to be unrelated to any neonatal hip dysplasia only 3% of dysplastic hips are connected with other congenital muskuloskeletal malformations. Conclusion: Sonography is a first-rate method for the evaluation of congenital hip dislocation and dysplasia in the infant with a procedure that is exact, reproducible, noninvasive, and nearly free of discomfort for the baby.

Από το Νοέμβριο του 1997 έως το Δεκέμβριο του 2000, εξετάσθηκαν 6.396 νεογνικά ισχία υπερηχογραφικά και κλινικά μέσα στο πρώτο εικοσιτετράωρο της ζωής και σε τακτά χρονικά διαστήματα της βρεφικής ηλικίας, για πιθανή δυσπλασία του ισχίου. Το υλικό αυτό αποτέλεσε τη βάση της στατιστικής μας επεξεργασίας που έγινε με τη βοήθεια Η/Υ. Με τον τρόπο αυτό μελετήθηκε και εκτιμήθηκε ή αξίοπιστία της υπερηχογραφικής μεθόδου στη διαδικασία της πρώιμης διάγνωσης της DDH (ΣΔΙ και ΣΕΙ) σε συνδυασμό με την κλινική εξέταση. Σήμερα η υπερηχογραφική μέθοδος είναι γενικά αποδεκτή και χρησιμοποιείται στην απεικόνιση των χόνδρινων δομών του νεογνικού και του βρεφικού ισχίου και έτσι αποφεύγεται η χρήση του ακτινολογικού ελέγχου. Με τη βοήθεια της μεθόδου αυτής ανιχνεύθηκαν 480 παθολογικά ισχία, που αντιστοιχούν σε 395 βρέφη και εκφράζουν επίπτωση της νόσου 114‰, ενώ η διεθνής βιβλιογραφία αναφέρει σαν ανώτερη κλινικά ανιχνεύσιμη επίπτωση της νόσου 50‰. Αυτό σημαίνει ότι 65‰ παθολογικά ισχία δυνατό να παραμένουν αδιάγνωστα και ότι η υπερηχογραφική εξέταση σε συνδυασμό με την κλινική τα αποκαλύπτει. Η υπερηχογραφική μέθοδος βοηθά στην ανίχνευση ισχίων που παρουσιάζουν ήπια δυσπλασία όπου, αναμενόμενα, δεν υπάρχουν παθολογικά κλινικά σημεία, αλλά και στις περιπτώσεις ισχίων με μετρίου και μεγάλου βαθμού δυσπλασίας τα οποία για διαφόρους λόγους δεν έχουν κλινικά ανιχνευθεί. Η ισχιακή προβολή κατά τη γέννηση διπλασιάζει τον κίνδυνο για DDH (ΣΔΙ και ΣΕΙ) ενώ όταν ο πυρήνας οστεώσεως της μηριαίας κεφαλής είναι υπερηχογραφικά παρών κατά τη γέννηση, τότε έχει επέλθει σκελετική ωρίμανση. Το βάρος γέννησης δε φαίνεται να έχει σχέση με την ύπαρξη της νόσου, ενώ 3% των νεογνών με συγγενή δυσπλασία του ισχίου παρουσίασε και κάποια άλλη συγγενή ανωμαλία του μυοσκελετικού. Συμπέρασμα: Η υπερηχογραφική μέθοδος αποτελεί το σπουδαιότερο όπλο στη διαγνωστική διαδικασία της DDH στα βρέφη. Είναι ακριβής, μπορεί να επαναλαμβάνεται, δεν είναι παρεμβατική και στερείται των βλαπτικών επιδράσεων της ακτινοβολίας. Η περίπτωση εμφάνισης ψευδώς θετικών ή ψευδώς αρνητικών αποτελεσμάτων είναι αρκετά εύκολο να εξουδετερωθεί με την επανάληψη της υπερηχογραφικής εξέτασης.