Μελέτη της επίδρασης της διεγχειρητικά χορηγούμενης στην εστία του κατάγματος λιδοκαΐνης ή ροπιβακαΐνης στη μετεγχειρητική αναλγησία σε σκύλους που υποβάλλονται σε οστεοσύνθεση καταγμάτων μακρών οστών

Abstract

Objective: To compare the efficacy of intra-operative lidocaine hematoma block (HB) to ropivacaine HB and to compare the efficacy of different timings of ropivacaine HB in controlling post-operative pain in dogs undergoing osteosynthesis of long-bone fractures.Study Design: Randomized, blinded, prospective, clinical study.Animals: Forty-eight dogs with long-bone fractures were included and were randomly allocated to four groups: lidocaine (Lmid), ropivacaine (Rmid), ropivacaine pre- (Rpre) and ropivacaine post- (Rpost) groups.Methods: The dogs in group Lmid (n=14) and in group Rmid (n=11) received a lidocaine or ropivacaine HB, respectively, after fracture reduction and before osteosynthesis materials placement. Rpre dogs (n=11) received ropivacaine HB before fracture reduction and Rpost dogs (n=12) received ropivacaine HB after osteosynthesis materials placement. Eight post-operative pain assessments were performed using the University of Melbourne Pain Scale (UMPS) and an algometer. Rescue analgesia was administered based on UMPS scoring. For data analysis the Shapiro-Wilk test of normality, chi-square, student-t test and Split Plot Analysis were used. The level of significance was set at α=0.05.Results: Rescue analgesia was administered to one dog in group Lmid, one in group Rmid and one in group Rpost, with no significant differences detected. Compared to group Rmid, group Lmid dogs exhibited significantly higher mean mechanical pain thresholds at the incision site (p=0.049) and lower mean UMPS scores (p=0.001). Group Rpost dogs had statistically significantly higher mean pain thresholds at the incision site compared to group Rmid (p=0.009).Clinical Implications: When performed after fracture reduction and before osteosynthesis materials placement, lidocaine HB seems to be more effective than ropivacaine HB in controlling post-operative pain in dogs undergoing osteosynthesis of long-bone fractures. Administration of ropivacaine HB after osteosynthesis materials placement seems to be more effective than administration after fracture reduction and before osteosynthesis materials placement or administration before fracture reduction in controlling post-operative pain in dogs undergoing osteosynthesis of long-bone fractures.

Αντικείμενο μελέτης: Πρωτίστως, η σύγκριση της αποτελεσματικότητας της διεγχειρητικά ενδοκαταγματικά χορηγούμενης λιδοκαΐνης έναντι της χορηγούμενης με τον ίδιο τρόπο ροπιβακαΐνης και δευτερευόντως, η σύγκριση της αποτελεσματικότητας της διεγχειρητικά ενδοκαταγματικά χορηγούμενης ροπιβακαΐνης όταν εγχύεται σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, στην έλεγχο του μετεγχειρητικού πόνου σε σκύλους που υποβλήθηκαν σε οστεοσύνθεση καταγμάτων μακρών οστών.Σχεδιασμός μελέτης: «Τυφλή», τυχαιοποιημένη, προοπτική μελέτη.Ζώα: 48 σκύλοι με κατάγματα μακρών οστών που κατανεμήθηκαν τυχαιοποιημένα σε 4 ομάδες: λιδοκαΐνη (Lmid), ροπιβακαΐνη (Rmid), ροπιβακαΐνη πριν- (Rpre) και ροπιβακαΐνη μετά- (Rpost).Διαδικασία: Οι σκύλοι στις ομάδες Lmid (n=14) και Rmid (n=11) έλαβαν το αντίστοιχο τοπικό αναισθητικό ενδοκαταγματικά, μετά την ανάταξη του κατάγματος και πριν την τοποθέτηση των υλικών οστεοσύνθεσης. Οι σκύλοι της ομάδας Rpre (n=11) έλαβαν ροπιβακαΐνη ενδοκαταγματικά πριν την ανάταξη του κατάγματος και οι σκύλοι της ομάδας Rpost (n=12) έλαβαν ροπιβακαΐνη ενδοκαταγματικά μετά την τοποθέτηση των υλικών οστεοσύνθεσης. Μετεγχειρητικά, σε κάθε ζώο, πραγματοποιήθηκαν 8 εκτιμήσεις του πόνου με τη χρήση της «πολυπαραγοντικής» κλίμακας πόνου του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης (University of Melbourne Pain Scale – UMPS) και της ηλεκτρονικής συσκευής ποσοτικής μέτρησης του μηχανικού ουδού του πόνου, του αλγόμετρου. Η απόφαση για χορήγηση «σωστικής» αναλγησίας λαμβάνονταν με βάση τη βαθμολογία της UMPS. Για την ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκαν τα Shapiro-Wilk Test of Normality, chi-square, Student t-test και Split Plot analysis. Ως βαθμός σημαντικότητας της μελέτης ορίστηκε το α=0,05.Αποτελέσματα: «Σωστική» αναλγησία χορηγήθηκε σε 1 σκύλο στην ομάδα Lmid, 1 στην ομάδα Rmid και 1 στην ομάδα Rpost, χωρίς στατιστικώς σημαντικές διαφορές. Συγκριτικά με την ομάδα Rmid, στους σκύλους της ομάδας Lmid παρατηρήθηκαν στατιστικώς σημαντικά υψηλότερος μέσος μηχανικός ουδός πόνου στην εστία του κατάγματος (p=0,049) και στατιστικώς σημαντικά χαμηλότερη μέση βαθμολογία με την UMPS (p=0,001). Στους σκύλους της ομάδας Rpost παρατηρήθηκε στατιστικώς σημαντικά υψηλότερος μέσος μηχανικός ουδός του πόνου στην εστία του κατάγματος συγκριτικά με εκείνους της ομάδας Rmid (p=0,009).Συζήτηση – Συμπέρασμα: Όταν πραγματοποιείται μετά την ανάταξη του κατάγματος και πριν την τοποθέτηση των υλικών οστεοσύνθεσης, η ενδοκαταγματική χορήγηση λιδοκαΐνης φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματική συγκριτικά με την ενδοκαταγματική χορήγηση ροπιβακαΐνης για τον έλεγχο του μετεγχειρητικού πόνου σε σκύλους που υποβλήθηκαν σε οστεοσύνθεση καταγμάτων μακρών οστών. Η ενδοκαταγματική χορήγηση ροπιβακαΐνης μετά την τοποθέτηση των υλικών οστεοσύνθεσης φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματική συγκριτικά με την ενδοκαταγματική χορήγηση ροπιβακαΐνης πριν την ανάταξη του κατάγματος ή μετά την ανάταξη και πριν την τοποθέτηση των υλικών οστεοσύνθεσης για τον έλεγχο του μετεγχειρητικού πόνου σε σκύλους που υποβλήθηκαν σε οστεοσύνθεση καταγμάτων μακρών οστών.