Οντολογία - αισθητική του χρόνου: νέα μέσα προσομοίωσης της μορφής

Abstract

In this thesis, morphogenetic versions are studied, based on the heteromorphy of perception, and on the aesthetics of time, as it is reflected in the new means of simulation. The morphogenesis of time was chosen as a research area, in order to look for interesting approaches to the behavior of the subject, which will lead to innovative aesthetic aspects, alternative ways of drawing, and an analysis of the related expressive techniques. The technological possibilities of temporal simulations lead to the search for the particular interactions of the subject (perceptual point of contact, semiological/aesthetic analysis). The area of interest is deepened in the aesthetics of free will, in order to locate this perceptual outcome of time on a theoretical basis. Since the 1990s, some discussions have re-emerged about emerging digital expression and the changes brought about by new computer-aided design and production software. Can it be said that a new expressive impulse is being demonstrated? Exploring the shape of time using digital tools? This thesis proposes an approach that crosses philosophy, anthropology and ontology through plastic expression, in order to analyze and deal with design tools, using algorithms that create the so-called: complex temporal paths. Themes of continuity, the infinite variety of particular moments, and the non-typical are theorized. The analysis focuses on the involvement of the senses, and on discourse strategies, as a structural confession of a thought that highlights a novel dimension of the subject. The concept of time, apart from being a founding archetype of imagination and expression, is on the one hand a usefuloperational tool for theoretical and design productions. It is also used to respond to the cultural issues of an era. Applications are outlined according to which the mnemonic status of an ontological sequence (timeline) is digitally defined. Methods are achieved that operate on an emergent and revelatory outcome of a continuum, rather than following a description or a predetermined citation of a specific ergonomic undertaking. Subsequently, the research expands to the area related to the emergence of aesthetic values, and the triggering of the aesthetic cultivation of the subject. The heart of this thesis draws its flow from the temporal history of an ontological situation. It is not only about a stereometric plot but also about the formalization of a time-abstract thought. The forms that arise from matter are presented concretely or abstractly, they order and give meaning to things and thoughts. That is, they formalize thoughts through it temporal language and the produced work, as this results from the evolutionary dimension of matter. These thoughts pass through the prism of the structures of an imaginary field, connected to time and the concepts that arise from it, in order to produce shapes. Can the aesthetics of time be interpreted as a functional concept that makes understandable an architectural thought whose tools change, and strongly influence the designer's practice (laboratory applications related to digital time management (RP systems, animation) and software for the organization of digital simulations, which create an intense interest in the way of recording the matter, on which the alternating perceptual conditions). The questions posed mainly concern how the subject is ontologically connected to the imprint of time in space, and more generally to references that perceptually trigger the alternating becoming. RP systems allow the recording of all these triggers in matter, and cause the activation of aesthetic perception in a sequence of chained temporal reactions, giving new possibilities of their design management. By producing genetic algorithms, the digital framework destabilizes and expands the traditional practice of design work, especially through the search for movement and representation as a process of a stereometric/architectural structure. In this conceptual framework, the subject/receiver's aesthetic trigger allows for a particular perceptual tour, freed from a series of previous conventions, and later emotional values. An investigation but also a momentary documentation of the space is created, in the tripartite subject, time, matter.

Στην παρούσα διατριβή μελετώνται μορφογενετικές εκδοχές, που βασίζονται στην ετερομορφία της αντίληψης, και στην αισθητική του χρόνου, όπως αυτή αποτυπώνεται στα νέα μέσα προσομοίωσης. Επιλέχθηκε ως περιοχή έρευνας, η μορφοπλασία του χρόνου, ώστε να αναζητηθούν ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις στην συμπεριφορά του υποκειμένου, που θα οδηγήσουν σε καινοτόμες αισθητικές πτυχές, εναλλακτικούς τρόπους σχεδίασης, και σε μια ανάλυση των σχετικών εκφραστικών τεχνοτροπιών. Οι τεχνολογικές δυνατότητες των χρονικών προσομοιώσεων, οδηγούν στην αναζήτηση των ιδιαίτερων διαντιδράσεων του υποκειμένου, (αντιληπτικό σημείο επαφής, σημειολογική/αισθητική ανάλυση). Ο χώρος ενδιαφέροντος, εμβαθύνεται στην αισθητική της ελεύθερης βούλησης, προκείμενου να εντοπιστεί σε μια θεωρητική βάση αυτή η αντιληπτική έκβαση του χρόνου. Από την δεκαετία του 1990, επανεμφανίστηκαν ορισμένες συζητήσεις σχετικά με την αναδυόμενη ψηφιακή έκφραση και τις αλλαγές που επέφεραν τα νέα λογισμικά σχεδιασμού και παραγωγής μέσω υπολογιστή. Μπορεί να ειπωθεί πως δεικνύεται μια νέα εκφραστική ορμή; Η εξερεύνηση της μορφής του χρόνου με χρήση ψηφιακών εργαλείων; Αυτή η διατριβή προτείνει μια προσέγγιση που διασχίζει τη φιλοσοφία, την ανθρωπολογία και τη οντολογία μεσώ της πλαστικής έκφρασης, ώστε να αναλυθεί και να αντιμετωπισθούν σχεδιαστικά εργαλεία, χρησιμοποιώντας αλγόριθμους που δημιουργούν τα λεγόμενα: πολύπλοκα χρονικά μονοπάτια. Θεωρητικοποιούνται τα θέματα της συνέχειας, της άπειρης ποικιλίας των ιδιαίτερων στιγμών και του μη τυπικού. Η ανάλυση εστιάζει στην εμπλοκή των αισθήσεων, και σε στρατηγικές λόγου, ως δομική ομολογία μιας σκέψης που αναδεικνύει μια μυθιστορηματική διάσταση του υποκείμενου. Η έννοια του χρόνου, εκτός από ένα ιδρυτικό αρχέτυπο της φαντασίας και της έκφρασης, αποτελεί αφενός ένα χρήσιμο επιχειρησιακό εργαλείο για θεωρητικές και σχεδιαστικές παραγωγές. Χρησιμοποιείται επίσης για να απαντήσει στα πολιτισμικά ζητήματα μιας εποχής. Σκιαγραφούνται εφαρμογές σύμφωνα με τις οποίες ορίζεται ψηφιακά η μνημοτεχνική υπόσταση μιας οντολογικής ακολουθίας (χρονοδιαγράμματος). Επιτυγχάνονται μέθοδοι που λειτουργούν σε ένα αναδυόμενο και αποκαλυπτικό αποτέλεσμα μιας συνέχειας, και όχι ύστερα από μια περιγραφή ή μια προκαθορισμένη παράθεση ενός συγκεκριμένου εργονομικού εγχειρήματος. Ακολούθως η έρευνα επεκτείνεται στην περιοχή που σχετίζεται με την ανάδυση αισθητικών αξίων, και την πυροδότηση της αισθητικής καλλιέργειας του υποκειμένου. Η καρδιά αυτής της διατριβής αντλεί την ροή της από την χρονική ιστορία μιας οντολογικής κατάστασης. Δεν πρόκειται μόνο για μια στερεομετρική πλοκή αλλά και για την επισημοποίηση μιας τετμημένης χρονικά σκέψης. Οι μορφές, που προκύπτουν από την ύλη παρουσιάζονται συγκεκριμένες ή αφηρημένες, διατάσσουν και δίνουν νόημα σε πράγματα και σκέψεις. Δηλαδή επισημοποιούν τις σκέψεις μέσω της χρονικής γλώσσας και του παραγομένου έργου, όπως αυτό προκύπτει από την εξελικτική διάσταση της ύλης. Οι σκέψεις αυτές περνούν μέσα από το πρίσμα των δομών ενός φανταστικού πεδίου, που συνδέεται με το χρόνο και τις έννοιες που προκύπτουν από αυτόν, με σκοπό την παραγωγή σχημάτων. Μπορεί η αισθητική του χρόνου να ερμηνευθεί ως μια λειτουργική έννοια που κάνει κατανοητή μια αρχιτεκτονική σκέψη της οποίας τα εργαλεία αλλάζουν, και επηρεάζουν έντονα την πρακτική του σχεδιαστή (εργαστηριακές εφαρμογές σχετικές με τη ψηφιακή διαχείριση του χρόνου (RP συστήματα, animation) και λογισμικά για την οργάνωση των ψηφιακών προσομοιώσεων, που δημιουργούν ένα έντονο ενδιαφέρον στον τρόπο καταγραφής της ύλης, από τον οποίο εξαρτώνται οι εναλλασσόμενες αντιληπτικές συνθήκες). Τα ερωτήματα που τίθενται αφορούν κυρίως το πώς το υποκείμενο συνδέεται οντολογικά με το αποτύπωμα του χρόνου στο χώρο, και γενικότερα με αναφορές που πυροδοτούν αντιληπτικά το εναλλασσόμενο γίγνεσθαι. Τα RP συστήματα επιτρέπουν την καταγραφή όλων αυτών των εναυσμάτων στην ύλη, και προκαλούν την ενεργοποίηση της αισθητικής αντίληψης σε μια αλληλουχία αλυσιδωτών χρονικών αντιδράσεων, δίνοντας νέες δυνατότητες της σχεδιαστικής διαχείρισης τους. Με την παραγωγή των γενετικών αλγορίθμων, το ψηφιακό πλαίσιο αποσταθεροποιεί και διευρύνει την παραδοσιακή πρακτική του σχεδιαστικού έργου, ιδίως μέσω της αναζήτησης της κίνησης και της αναπαράστασης ως διαδικασία μιας στερεομετρικής/αρχιτεκτονικής δομής. Σε αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο, το αισθητικό έναυσμα του υποκείμενου/δέκτη, επιτρέπει μια ιδιαίτερη αντιληπτική περιήγηση, απελευθερωμένο από μια σειρά πρότερων συμβάσεων, και ύστερων συναισθηματικών αξίων. Δημιουργείται μια διερεύνηση αλλά και μια στιγμιαία τεκμηρίωση του χώρου, στο τρίπτυχο υποκείμενο, χρόνος, ύλη.

Dans cette thèse, on étudie les versions morphogénétiques, basées sur l'hétéromorphie de la perception et sur l'esthétique du temps, telle qu'elle se reflète dans les nouveaux moyens de simulation. La morphogenèse du temps a été choisie comme domaine de recherche, afin de rechercher des approches intéressantes du comportement du sujet, qui conduiront à des aspects esthétiques innovants, à des manières alternatives de dessiner et à une analyse des techniques d'expression associées. Les possibilités technologiques des simulations temporelles conduisent à la recherche des interactions particulières du sujet (point de contact perceptuel, analyse sémiologique/esthétique). Le domaine d'intérêt est approfondi dans l'esthétique du libre arbitre, afin de situer ce résultat perceptuel du temps sur une base théorique. Depuis les années 1990, certaines discussions ont refait surface sur l'émergence de l'expression numérique et les changements induits par les nouveaux logiciels de conception et de production assistées par ordinateur. Peut-on dire qu’un nouvel élan expressif se manifeste ? Explorer la forme du temps à l’aide d’outils numériques ? Cette thèse propose une approche qui croise la philosophie, l'anthropologie et l'ontologie à travers l'expression plastique, afin d'analyser et de traiter les outils de conception, à l'aide d'algorithmes qui créent ce qu'on appelle : des chemins temporels complexes. Les thèmes de la continuité, de l'infinie variété des moments particuliers et de l'atypique sont théorisés. L'analyse se concentre sur l'implication des sens et sur les stratégies discursives, comme confession structurelle d'une pensée qui met en valeur une dimension nouvelle du sujet. La notion de temps, en plus d'être un archétype fondateur de l'imagination et de l'expression, est d'une part un outil utile outil opérationnel pour les productions théoriques et de conception. Il est également utilisé pour répondre aux enjeux culturels d’une époque. Des applications sont présentées selon lesquelles le statut mnémonique d'une séquence ontologique (chronologie) est défini numériquement. On obtient des méthodes qui fonctionnent sur un résultat émergent et révélateur d'un continuum, plutôt que de suivre une description ou une citation prédéterminée d'une entreprise ergonomique spécifique. Par la suite, la recherche s'étend au domaine lié à l'émergence de valeurs esthétiques et au déclenchement de la culture esthétique du sujet. Le cœur de cette thèse puise son écoulement dans l’histoire temporelle d’une situation ontologique. Il ne s’agit pas seulement d’une intrigue stéréométrique mais aussi de la formalisation d’une pensée temporellement abstraite. Les formes qui naissent de la matière se présentent de manière concrète ou abstraite, elles ordonnent et donnent un sens aux choses et aux pensées. C'est-à-dire qu'ils formalisent leurs pensées à travers cela le langage temporel et l’œuvre produite, car celle-ci résulte de la dimension évolutive de la matière. Ces pensées passent par le prisme des structures d'un champ imaginaire, lié au temps et aux concepts qui en découlent, pour produire des formes. L'esthétique du temps peut-elle être interprétée comme un concept fonctionnel rendant compréhensible une pensée architecturale dont les outils changent et influencent fortement la pratique du concepteur (applications de laboratoire liées à la gestion numérique du temps (systèmes RP, animation) et des logiciels pour l'organisation de simulations numériques, qui suscitent un intense intérêt pour la manière d'enregistrer la matière, sur laquelle le conditions de perception alternées). Les questions posées portent principalement sur la manière dont le sujet est ontologiquement connecté à l'empreinte du temps dans l'espace, et plus généralement aux références qui déclenchent perceptuellement le devenir alterné. Les systèmes RP permettent l'enregistrement de tous ces déclencheurs dans la matière et provoquent l'activation de la perception esthétique dans une séquence de réactions temporelles enchaînées, offrant de nouvelles possibilités de gestion de leur conception. En produisant des algorithmes génétiques, le cadre numérique déstabilise et élargit la pratique traditionnelle du travail de conception, notamment à travers la recherche de mouvement et de représentation en tant que processus d'une structure stéréométrique/architecturale. Dans ce cadre conceptuel, le déclencheur esthétique du sujet/récepteur permet un parcours perceptuel particulier, libéré d'une série de conventions antérieures et de valeurs émotionnelles ultérieures. Une enquête mais aussi une documentation momentanée de l'espace se crée, dans la tripartite sujet, temps, matière.