Το έπος και η σχέση του με την τραγωδία στην Ποιητική του Αριστοτέλη

Abstract

The theoretical discussion of Aristotle in Poetics regarding the epic poetic genre is the main topic in my thesis. In the first chapter, key terms such as εἶδος, ἁρμονία, ἄλογον, μέρος, and μόριον are explained. In the second chapter, the qualitative parts of Homeric poems (μῦθος, ἦθος, διάνοια, λέξις), are discussed. In particular, I examine the properties, μῆκος, μέγεθος and cohesion of the myth as well as the ἦθος of the central characters of Homer, the latter of which is related to the change of fortune. In the next chapters, Homer is compared with other epic and tragic poets. The argument is made that Aristotle considers Homer as the poet par excellence in both epic and in the poetic part of tragedy. In the final chapter, this piece of work demonstrates that, despite sharing the same οἰκείαν ἡδονὴν, the two poetic genres differ in ἐνάργειαν. I conclude that according to Aristotle, a clear picture of the structure, content and function of the epic poetry, when compared to tragedy, can be drawn.

Η διδακτορική διατριβή παρουσιάζει τη θεωρητική συζήτηση του Αριστοτέλη στην Ποιητική σχετικά με το ποιητικό είδος του έπους. Στο πρώτο κεφάλαιο διασαφηνίζονται όροι κομβικοί για την επική θεωρία, όπως εἶδος, ἁρμονία, ἄλογον, μέρος και μόριον. Στο δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο εξετάζονται τα κατὰ ποιὸν μέρη των ομηρικών επών (μῦθος, ἦθος, διάνοια, λέξις), συζητούνται οι ιδιότητες του μύθου, το μῆκος, το μέγεθος και η συνοχή του, ενώ το ἦθος των ομηρικών πρωταγωνιστών εξετάζεται σε σχέση με τη μεταβολή της τύχης τους. Στα επόμενα κεφάλαια, ο Όμηρος συγκρίνεται με τους άλλους επικούς ποιητές και τους τραγῳδοποιοὺς και αναδεικνύεται ως ο κατ’ εξοχήν ποιητής τόσο αναφορικά προς έπος όσο και προς το ποιητικό μέρος της τραγωδίας. Στο καταληκτικό κεφάλαιο επισημαίνεται ότι τα δύο ποιητικά είδη, παρόλο που μοιράζονται την ίδια οἰκείαν ἡδονήν, διαφέρουν ως προς το βαθμό ἐναργείας της ηδονής. Στα συμπεράσματα, με βάση τις απόψεις του Αριστοτέλη και μέσα από τη σύγκριση με την τραγωδία, προσφέρεται μια σαφής εικόνα της μορφής, του περιεχομένου και της λειτουργίας του ποιητικού είδους του έπους.