Καταγραφή μυοσκελετικών τραυματισμών και παράγοντες κινδύνου σε αθλητές με κινητική αναπηρία που συμμετέχουν σε Διεθνείς Αγώνες

Abstract

The purpose of this study was to record the musculoskeletal injuries and external risk factors in active athletes with disabilities, who participated in Panhellenic Championships or International Games and to investigate the characteristics of musculoskeletal injuries in each sport separately. Further research objectives was to check the validity and reliability of questionnaires ''Competitive Self-Confidence of Athletes after Rehabilitation" by Christakou, Stavrou, Psychountaki and Zervas (2007) and " Attention of Athletes after Rehabilitation" by Christakou, Zervas, Psychountaki and Stavrou (2012 ), for use by people with disabilities. The research sample consisted of 324 athletes (260 men & 64 women) of a high competitive level with disabilities who participated in 14 Paralympic sports. For recording and investigation of injuries was used the questionnaire Malliou et al. (2007), modified for the needs of research and the questionnaires of ''Competitive Self-Confidence of Athletes after Rehabilitation" and "Athlete Attention after Rehabilitation". Statistical analysis included: descriptive statistics, One Way Anova and t-test analyzes for independent samples, reliability and validity analysis (Cronbach’s a and Composite Reliability) and Pearson correlation analysis. The statistical analysis revealed that 62.04% of all participating athletes were injured during the last 12 months. The highest proportion of injuries occurred in Track Cycling, followed by Wheelchair Basketball, Powerlifting in bench, Athletics, Wheelchair Fencing and Wheelchair Tennis. The sports with the fewest injuries were Badminton, Table Tennis and Boccia. The majority of injuries were chronic with the anatomical region of the shoulder, knee, wrist/fingers, elbow, waist and ankle being the areas with the highest incidence of injuries. Out of the total number of athletes, 101 athletes were injured once, 85 twice and 15 three times. The most common type of injury was tendinopathy (60.7%), contusions (17.9%), other injuries (7.0%) and tendon ruptures (4.0%). The most important causative factors for injuries were overuse, poor technique, inadequate warm-up, poor physical condition and inadequate recovery. The results of the research showed that: Female athletes are injured to a greater extent than male athletes. The incidence of injuries is the same for both individual and team athletes, regardless of the years of participation in competitions. The majority of injuries occured during training. The questionnaires of "Competitive Self-Confidence of Athletes after Rehabilitation" and "Attention of Athletes after Rehabilitation are valid and reliable measuring instruments for use in athletes with disabilities. The present findings provide the opportunity, for the first time in competitive sports of people with disabilities, for coaches and rehabilitation specialists a like to a) approach and develop individualized exercise strategies and programs and b) effectively utilize the therapeutic needs of athletes and create a safe environment. Athletes with disabilities remain healthy and active in sports for a longer period of time. Such results may lead to significant successes and distinctions in both the Greek and in the international area for athletes with physical disabilities.

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να καταγράψει τους μυοσκελετικούς τραυματισμούς και τους εξωγενείς παράγοντες κινδύνου σε εν ενεργεία αθλητές/τριες με κινητική αναπηρία, που συμμετείχαν σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα ή Διεθνείς Αγώνες και να διερευνήσει τα χαρακτηριστικά των μυοσκελετικών τραυματισμών σε κάθε άθλημα ξεχωριστά. Επιμέρους στόχοι της έρευνας ήταν να ελέγξει την εγκυρότητα και αξιοπιστία των ερωτηματολογίων «Αγωνιστικής Αυτοπεποίθησης Αθλητών μετά την Αποκατάσταση» των Christakou, Stavrou, Psychountaki και Zervas (2007) και «Προσοχής Αθλητών μετά την Αποκατάσταση» των Christakou, Zervas, Psychountaki και Stavrou (2012), για τη χρήση τους από άτομα με κινητική αναπηρία. Το δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 324 αθλητές/τριες (260 άντρες & 64 γυναίκες) υψηλού αγωνιστικού επιπέδου με κινητική αναπηρία που συμμετείχαν σε 14 παραολυμπιακά αθλήματα. Για την καταγραφή και διερεύνηση των τραυματισμών, χρησιμοποιήθηκε το ερωτηματολόγιο των Malliou και συνεργάτες (2007) τροποποιημένο για τις ανάγκες της έρευνας και τα ερωτηματολόγια «Αγωνιστικής Αυτοπεποίθησης Αθλητών μετά την Αποκατάσταση» και «Προσοχής Αθλητών μετά την Αποκατάσταση». Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων περιελάμβανε: στοιχεία περιγραφικής στατιστικής, αναλύσεις One Way Anova και t-test για ανεξάρτητα δείγματα, ανάλυση αξιοπιστίας και εγκυρότητας (α Cronbach και Composite Reliability) και αναλύσεις Συσχέτισης (Pearson Corellations). Από τη στατιστική ανάλυση των δεδομένων διαπιστώθηκε ότι το 62,04% από το σύνολο των συμμετεχόντων αθλητών/τριών τραυματίστηκε κατά τους τελευταίους 12 μήνες. Η μεγαλύτερη αναλογία τραυματισμών εμφανίστηκε στην ποδηλασία πίστας, ακολουθούσε η καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο, η άρση βαρών σε πάγκο, ο στίβος, η ξιφασκία με αμαξίδιο και η αντισφαίριση με αμαξίδιο. Τα αθλήματα με τους λιγότερους τραυματισμούς ήταν το badminton, η επιτραπέζια αντισφαίριση και το Boccia. Η πλειονότητα των τραυματισμών ήταν χρόνιοι με την ανατομική περιοχή του ώμου, το γόνατο, τον καρπό/δάχτυλα χεριών, τον αγκώνα, τη μέση και την ποδοκνημική να είναι οι περιοχές με τη μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης τραυματισμών. Από το σύνολο των αθλητών οι 101 αθλητές τραυματίστηκαν μία φορά, οι 85 δύο και οι 15 τρεις φορές. Το πιο συχνό είδος τραυματισμού ήταν τενοντοπάθειες (60,7%), θλάσεις (17,9%), άλλοι τραυματισμοί (7,0%) και τενόντιες ρήξεις (4,0%). Οι σημαντικότεροι αιτιολογικοί παράγοντες πρόκλησης τραυματισμών ήταν η υπέρχρηση, η κακή τεχνική, η ανεπαρκής προθέρμανση, η κακή φυσική κατάσταση και η ανεπαρκής αποθεραπεία. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι: Οι αθλήτριες τραυματίζονται σε μεγαλύτερο βαθμό από τους αθλητές. Η συχνότητα εμφάνισης τραυματισμών είναι ίδια τόσο για τους αθλητές των ατομικών αθλημάτων όσο και για τους αθλητές των ομαδικών, ανεξάρτητα από τα χρόνια συμμετοχής σε αγώνες. Η πλειονότητα των τραυματισμών συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Τα ερωτηματολόγια «Αγωνιστικής Αυτοπεποίθησης Αθλητών μετά την Αποκατάσταση» και «Προσοχής Αθλητών μετά την Αποκατάσταση» είναι έγκυρα και αξιόπιστα όργανα μέτρησης για τη χρήση τους σε αθλητές με κινητική αναπηρία. Από τα συμπεράσματα της παρούσας έρευνας δίνεται η ευκαιρία για πρώτη φορά στον αγωνιστικό αθλητισμό των ατόμων με κινητική αναπηρία, στους προπονητές και ειδικούς αποκατάστασης να προσεγγίσουν, να αναπτύξουν εξατομικευμένες στρατηγικές και προγράμματα άσκησης. Να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τις θεραπευτικές ανάγκες των αθλητών και να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον ώστε οι αθλητές με κινητική αναπηρία να παραμένουν υγιείς και ενεργοί στον χώρο του αθλητισμού για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα οδηγήσει σε σημαντικές επιτυχίες και διακρίσεις τόσο στον Ελλαδικό όσο και στον Διεθνή χώρο.