Διερεύνηση της συχνότητας των διαταραχών έκκρισης της αλδοστερόνης σε νέο-διαγνωσμένους υπερτασικούς ασθενείς: αξιολόγηση της ανταπόκρισης των υπερτασικών ασθενών με πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισμό στην χορήγηση στοχευμένης αγωγής με ανταγωνιστές των υποδοχέων της αλδοστερόνης

Abstract

Background: Primary aldosteronism (PA) is the most common endocrine cause of arterial hypertension. Despite the increasing incidence of hypertension worldwide, the true prevalence of PA in hypertension was only recently recognized.Objective: To estimate the prevalence of PA in patients at different stages of hypertension based on a newly developed screening-diagnostic overnight test.Design: Prospective study. Subjects: Hypertensive patients (n=265) at stage I (n=100), II (n= 88) and III (n=77) of hypertension. A group of 103 patients with essential hypertension without PA was used as controls.Methods: PA diagnosis was based on a combined screening-diagnostic overnight test, the Dexamethasone-Captopril-Valsartan Test (DCVT) that evaluates aldosterone secretion after pharmaceutical blockade of angiotensin-II and adrenocorticotropic hormone. DCVT was performed in all participants independently of the basal aldosterone to renin ratio (ARR). Results: The calculated upper normal limits for post-DCVT aldosterone levels [3ng/dl (85 pmol/l)] and post-DCVT ARR [0.32 ng/dl/μU/ml (9pmol/IU)] from controls, were applied together to establish PA diagnosis. Using these criteria PA was confirmed in 80 of 265 (30%) hypertensives. The prevalence of PA was: 21% (21/100) in stage I, 33% (29/88) in stage II, and 39% (30/77) in stage III. Serum K+ levels were negatively correlated and urinary K+ was positively correlated in PA patients with post-DCVT ARR (r=-0.349, p<0.01, and r=0.27, p<0.05 respectively).Conclusion: DCVT revealed that PA is a highly prevalent cause of hypertension. DCVT could be employed as a diagnostic tool in all subjects with arterial hypertension of unknown cause.

ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ: Ο πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός (ΠΑ) αποτελεί τη συχνότερη αιτία ενδοκρινικής υπέρτασης. Παρά την αυξημένη επίπτωση της αρτηριακής υπέρτασης παγκοσμίως, o ακριβής επιπολασμός του ΠΑ μεταξύ των υπερτασικών πληθυσμών δεν έχει επακριβώς καθοριστεί. Η παρούσα έρευνα έχει σαν σκοπό τον ακριβή προσδιορισμό του επιπολασμού του ΠΑ σε υπερτασικούς ασθενείς ανάλογα με τη βαρύτητα της υπέρτασης με τη νέα διαγνωστική δοκιμασία DCVT (Dexamethasone, captopril, valsartan test).ΑΣΘΕΝΕΙΣ: Μελετήθηκαν προοπτικά 265 υπερτασικοί ασθενείς οι οποίοι ταξινομήθηκαν σε 3 ομάδες ανάλογα με το στάδιο της υπέρτασης: Στάδιο Ι: 100 άτομα (ΣΑΠ: 140-159 mmHg ή ΔΑΠ: 90-99 mmHg), Στάδιο ΙΙ: 88 άτομα (ΣΑΠ: 160-179 mmHg ή ΔΑΠ: 100-109 mmHg) και Στάδιο ΙΙΙ: 77 άτομα (ΣΑΠ≥ 180mmHg ή ΔΑΠ≥ 110mmHg). Μία ομάδα 103 υπερτασικών ασθενών στους οποίους είχε αποκλειστεί ο ΠΑ χρησιμοποιήθηκαν ως μάρτυρες. ΜΕΘΟΔΟΙ: Η διάγνωση του ΠΑ βασίσθηκε στην δοκιμασία DCVT στην οποία υποβλήθηκαν όλοι οι ασθενείς και περιλαμβάνει τα ακόλουθα: Χορήγηση 50mg καπτοπρίλης, 320mg βαλσαρτάνης και 2 mg Dexamethasone στις 24:00, 2 ώρες μετά το βραδινό γεύμα. Το επόμενο πρωί (07:00 π.μ.) και μία ώρα πριν την αιμοληψία χορήγηση 50 mg καπτοπρίλης. Αιμοληψία για προσδιορισμό κορτιζόλης , αλδοστερόνης, ρενίνης, ACTH, καλίου και νατρίου μία ώρα μετά τη χορήγηση καπτοπρίλης και με τον ασθενή σε καθιστή θέση για τουλάχιστον 30 λεπτά.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Τα φυσιολογικά όρια των επιπέδων της αλδοστερόνης (85 nmol/L) και του ARR (9 pmol/mU) μετά την δοκιμασία DCVT καθορίσθηκαν βάσει αποτελεσμάτων από την ομάδα μαρτύρων. Με βάση τα όρια αυτά ο επιπολασμός του ΠΑ στους υπερτασικούς που μελετήσαμε με τη νέα δοκιμασία ανέρχεται σε 30%. Ο επιπολασμός του ΠΑ ανάλογα με τη βαρύτητα της ΑΠ στις τρεις επιμέρους ομάδες είναι: Στάδιο Ι: 21% (21 /100), Στάδιο ΙΙ: 33% (29/88), Στάδιο ΙΙΙ: 39% (30/77). Επίσης, διαπιστώσαμε στατιστικώς σημαντική συσχέτιση των επιπέδων Κ+ ορού και Κ+ούρων 24ώρου με τα επίπεδα του ARR μετά την δοκιμασία DCVT στους ασθενείς με ΠΑ (r=-0.349, p<0.01, and r=0.27, p<0.05 αντίστοιχα).ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Χρησιμοποιώντας την διαγνωστική δοκιμασία DCVT, διαπιστώνεται ότι η συχνότητα εμφάνισης της αυτόνομης έκκρισης αλδοστερόνης είναι σημαντικά υψηλότερη από ότι πιστεύουμε μέχρι σήμερα και εξαρτάται άμεσα από τη βαρύτητα της ΑΠ.