Καθορισμός βέλτιστης δοσολογίας του αγωνιστή της εκλυτικής ορμόνης των γοναδοτροπινών για την επαγωγή της τελικής ωρίμανσης των ωαρίων κατά την διέγερση των ωοθηκών στην εξωσωματική γονιμοποίηση

Abstract

The GnRH agonist triptorelin is widely used instead of hCG for triggering final oocyte maturation, in order to eliminate the risk of severe OHSS in patients undergoing ovarian stimulation for IVF/ICSI. However, limited data are currently available regarding its optimal dose use for this purpose in patients at high risk for OHSS.A retrospective study was performed between November 2015 and July 2017 in 131 infertile patients at high risk for severe OHSS undergoing ovarian stimulation for ICSI. High risk for severe OHSS was defined as the presence of at least 19 follicles ≥11 mm in diameter on the day of triggering final oocyte maturation. Ovarian stimulation was performed with recombinant FSH and GnRH antagonists. Patients received 0.1 (n = 42), 0.2 (n = 46) or 0.4 mg (n = 43) triptorelin for triggering final oocyte maturation. Hormonal evaluation of FSH, LH, estradiol (E2) and progesterone (PRG) was carried out on the day of triggering final oocyte maturation, 8 and 36 hours post triggering and 3, 5, 7, and 10 days after triptorelin administration. During this period, all patients were assessed for symptoms and signs indicative of severe OHSS development. Primary outcome measure was oocyte maturation rate, defined as the number of metaphase II (MII) oocytes divided by the number of cumulus-oocyte-complexes retrieved per patient. Results are expressed as median (interquartile range).Regarding the primary outcome measure, no differences were observed in oocyte maturation rate among the three groups compared. In addition, no significant differences were present among the 0.1 mg, 0.2 mg and 0.4 mg groups, regarding the number of mature (MII) oocytes, the number of oocytes retrieved, oocyte retrieval rate, the number of fertilized (two pronuclei) oocytes versus, respectively, fertilization rate and duration of luteal phase. Moreover, no significant differences were present among the three triptorelin groups regarding serum levels of LH, FSH, E2 and PRG at any of the time points assessed following triggering of final oocyte maturation.Based on the results of the current study, it appears that triggering final oocyte maturation with a lower (0.1 mg) or a higher dose (0.4 mg) of triptorelin, as compared to the most commonly used dose of 0.2 mg, does not confer any benefit in terms of oocyte maturation rate in patients at high risk for severe OHSS. Is body-mass index (BMI) associated with oocyte maturation in women at high risk for developing severe ovarian hyperstimulation syndrome (OHSS) who are triggered with gonadotrophin releasing hormone (GnRH) agonist?Prospective observational cohort study. A total of 113 patients at high risk for severe OHSS (presence of at least 19 follicles ≥11 mm) pre-treated with gonadotrophin releasing hormone (GnRH) antagonists and recombinant FSH were administered 0.2 mg triptorelin to trigger final oocyte maturation. Patients were classified in two groups depending on their BMI: ΒΜΙ less than 25 kg/m2 (n = 72) and ΒΜΙ 25 kg/m2 or over (n = 41). The main outcome measure was the number of mature oocytes.A significantly higher number of mature (metaphase II) oocytes was present in women with BMI less than 25 kg/m2 compared with those with BMI 25 kg/m2 or greater. The number of retrieved oocytes, the number of fertilized oocytes, oocyte retrieval, maturation and fertilization rates were similar in the two groups. A significantly higher dose of recombinant FSH was required for patients with BMI 25 kg/m2 or greater compared with patients with BMI less than 25 kg/m2 and the two groups displayed different luteal phase hormonal profiles. Among women at high risk for developing severe OHSS who are triggered with a standard dose (0.2 mg) of the GnRH agonist triptorelin, women with BMI 25 kg/m2 or greater had significantly fewer mature oocytes, required a higher total dose of recombinant FSH compared with women with BMI less than 25 kg/m2.

Αν και ο συνηθέστερα χρησιμοποιούμενος GnRH αγωνιστής, για την επαγωγή της τελικής ωρίμανσης των ωαρίων, σε ασθενείς που υποβάλλονται σε διέγερση των ωοθηκών για εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η τριπτορελίνη, τα δεδομένα σχετικά με τη βέλτιστη δόση είναι επί του παρόντος περιορισμένα. Η πρώτη μελέτη που συμπεριλαμβάνεται σε αυτην την Διατριβή έδειξε ότι, η δόση 0,1 mg τριπτορελίνης, συγκρινόμενη με δύο υψηλότερες δόσεις 0,2 ή 0,4 mg, είχε ως αποτέλεσμα παρόμοια ποσοστά ώριμων ωαρίων, σε ασθενείς υψηλού κινδύνου για ΣΥΩ που υποβάλλονται σε ICSI. Παρόμοια αποτελέσματα με την παρούσα μελέτη, βρέθηκαν σε τυχαιοποιημένη μελέτη στην οποία μελετήθηκαν τρεις δόσεις τριπτορελίνης 0,2 mg, 0,3 mg και 0,4 mg (Vuong, et al., 2016), για την επαγωγή της τελικής ωρίμανσης των ωαρίων και βρέθηκε τόσο παρόμοιος αριθμός ώριμων ωαρίων, όσο και διάρκεια ωχρινικής φάσης, όχι όμως σε ασθενείς με υψηλή ανταπόκριση των ωοθηκών. Περαιτέρω αξιολόγηση χαμηλότερων δόσεων τριπτορελίνης δε φαίνεται να είναι δικαιολογημένη, καθώς δεν αναμένεται ότι θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση κόστους. Επίσης έως σήμερα, υπάρχει παντελής έλλειψη δεδομένων, σχετικά με τη συσχέτιση του ΔΜΣ με την ωριμότητα των ωαρίων, μετά την επαγωγή της τελικής ωρίμανσης των ωαρίων με GnRHa, σε ασθενείς υψηλού κινδύνου για ΣΥΩ. Στη δεύτερη μελετη αυτής της διατριβής σε γυναικες που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο ανάπτυξης σοβαρού ΣΥΩ και στις οποίες χορηγήθηκε σταθερή δόση 0,2 mg του GnRHa τριπτορελίνης, οι γυναίκες με ΔΜΣ ≥ 25 kg / m2 είχαν σημαντικά λιγότερα ώριμα ωάρια, απαιτούσαν υψηλότερη συνολική δόση ανασυνδυασμένης FSH (recFSH) και εμφάνισαν διαφορετικό ορμονικό προφίλ ωχρινικής φάσης, σε σύγκριση με γυναίκες με ΔΜΣ < 25 kg / m2. Το, εάν πρέπει να ληφθεί υπόψη ο ΔΜΣ στη βελτιστοποίηση της δόσης του GnRH αγωνιστή, παραμένει να αποδειχθεί από μελλοντικές μελέτες. Η τρέχουσα μελέτη, πάντως, δείχνει ότι, αυτό αξίζει να διερευνηθεί. Λόγω του χαμηλότερου αριθμού των ώριμων ωαρίων που ανακτήθηκαν σε γυναίκες με ΔΜΣ ≥ 25kg / m2 χρησιμοποιώντας 0,2 mg τριπτορελίνης, ίσως αξίζει να εξεταστεί, εάν μια υψηλότερη δόση τριπτορελίνης θα οδηγήσει σε αύξηση του αριθμού των ώριμων ωαρίων, τα οποία θα ληφθούν σε αυτή την ομάδα ασθενών, και πιθανόν σε συνακόλουθη αύξηση του αθροιστικού ποσοστού γεννήσεων σε επακόλουθους κύκλους απόψυξης.