Νέοι μοριακοί δείκτες στα προκλητά πτύελα ασθενών με άσθμα

Abstract

Asthma control concerns the extent where asthma manifestations have been decreased or eliminated after treatment. The fraction of exhaled nitric oxide (FeNO) and sputum eosinophilia have limited application on asthma control evaluation. Interleukin 13 (IL-13) has a central role at Th2 response and constitutes a possible therapeutic target for uncontrolled asthma. At induced sputum of asthmatic patients the diagnostic value of IL-13 was superior to that of sputum eosinophils as well as to that of FeNO for the evaluation of well-controlled asthma. IL-13 levels could be a useful biomarker for asthma control evaluation. Sestrin 2, endocan and sirtuin 1 constitute separate molecules with some biological manifestations that relate to asthma patholhysiology. Sestrin 2 has been found to be increased at induced sputum of patients with severe asthma possibly as part of a mechanism that may modify structural alterations through the imbalance between oxidative stress and antioxidant activity.

Ο έλεγχος του άσθματος αφορά στην έκταση που οι εκδηλώσεις του άσθματος έχουν μειωθεί ή εξαλειφθεί μετά από θεραπεία. Το κλάσμα του εκπνεόμενου μονοξείδιου του αζώτου (FeNO, Fraction of exhaled Nitric Oxide) και η ηωσινοφιλία στα πτύελα έχουν περιορισμένη εφαρμογή στην αξιολόγηση του ελέγχου του άσθματος. Η ιντερλευκίνη 13 (IL-13) έχει βασικό ρόλο στην Th2 απάντηση και αποτελεί πιθανά θεραπευτικό στόχο στο μη-ελεγχόμενο άσθμα. Στα προκλητά πτύελα ασθενών με άσθμα. Η διαγνωστική αξία της IL-13 ήταν ανώτερη και από τα ηωσινόφιλα των πτυέλων αλλά και τα επίπεδα του FeNO για την αναγνώριση του καλά ελεγχόμενου άσθματος. Τα επίπεδα της IL-13 θα μπορούσαν να αποτελέσουν χρήσιμο βιολογικό δείκτη για την εκτίμηση ελέγχου του άσθματος. Η σεστρίνη 2, η ενδοκάνη και η σιρτουίνη 1 αποτελούν ξεχωριστά μόρια με κάποιες βιολογικές δράσεις που συσχετίζονται με την παθοφυσιολογία του άσθματος. Στα προκλητά πτύελα ασθενών με σοβαρό άσθμα διαπιστώθηκε αυξημένη σεστρίνη 2 πιθανώς ως μέρος ενός μηχανισμού που μπορεί να επιφέρει δομικές αλλαγές μέσω της διαταραχής της ισορροπίας μεταξύ οξειδωτικού στρες και αντιοξειδωτικής δραστηριότητας.