Μελέτη της αποτελεσματικότητας της υδροκινησιοθεραπείας στην φυσικοθεραπευτική αποκατάσταση ασθενών με ημιπληγία

Abstract

Objective: The purpose of this current study is a) to summarize evidence from previously published studies on the effects of hydrokinesiotherapy (HT) on postural balance in hemiplegic patients after stroke and compare them with conventional land therapy and b) to assess and compare the effects of a hydrokinesiotherapy programme against a conventional land-based exercise programme in individuals with hemiplegia. Methods: In the meta-analysis, a literature search until October 2017 was conducted on CINAHL, PubMed, Cochrane EBM Reviews, Cochrane Clinical Trials, DARE, MEDLINE, Physiotherapy Evidence Database (PEDro), PsycInfo and Rehabilitation and Sports Medicine Source. Only randomized controlled trials with pre-intervention and post-intervention assessment on postural control have been included. In the clinical study, a double-blind randomized controlled study of chronic stroke patients with hemiplegia, were undertaken. Participants were randomized to the hydrotherapy (water-based exercises) or conventional therapy (land-based exercises) groups. Both groups attended therapy three times per week for six weeks. Both exercise interventions aimed at improving posture, balance and weight-bearing capability. Outcomes included the Berg Balance Score, Brunnstrom scale, Motricity Index, muscle tests, Modified Ashworth Scale, PASS, TCT and FIM. Also, postural sway was evaluated with a pressure platform by using the variables of center of pressure (COP) displacements. Results: A total of 11 trials on postural control with 305 mixed subacute (6weeks - 6 months time from incident) or chronic (> 6 months time from incident) stroke patients were included. The majority of studies showed a beneficial effect of HT in postural control of the patients. The meta-analysis showed statistically significant improvement (p< 0.05) in Berg Balance Scale (BBS), mediolateral (ML) and anteroposterior (AP) sway velocity of center of pressure with eyes closed in both groups, but the mean differences were statistically improved (p< 0.05) in patients exercising with HT over land therapy program. In the clinical study, 51 chronic stroke patients were recruited. The conventional therapy group (26 patients) attained significant improvements (p<0,05) over the hydrotherapy group (25 patients) in paretic lower extremity muscle strength, spasticity, postural control, trunk control and functional independence. Also, compared with the hydrotherapy group, the conventional therapy group achieved significant improvements (p<0,05) in anteroposterior deviation of COP, in mediolateral COP velocity and in total COP velocity in sitting position with eyes closed. There were no significant changes in the other measurements between the two groups. In conclusion, our literature synthesis showed that HT is superior to land therapy program regarding postural balance in subacute or chronic stroke patients. On the contrary, there were no significant changes in postural balance (BBS) between the two groups of therapy within our clinical study. Furthermore, land-based exercises were more effective and beneficial than water-based exercises in strength, spasticity, postural control, trunk control and functional status of chronic stroke patients.

Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι α) να συνοψίσουμε τα δεδομένα από προηγούμενες δημοσιευμένες μελέτες σχετικά με τις επιδράσεις της υδροκινησιοθεραπείας στην ισορροπία των ημιπληγικών ασθενών μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και να τα συγκρίνουμε με τη συμβατική θεραπεία εκτός νερού και β) να αξιολογήσουμε και να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα ενός προγράμματος υδροκινησιοθεραπείας έναντι ενός συμβατικού προγράμματος άσκησης εκτός νερού σε άτομα με ημιπληγία. Μέθοδος: Στη μετα-ανάλυση, διεξήχθη βιβλιογραφική έρευνα για δημοσιευμένες μελέτες έως τον Οκτώβριο του 2017 σε CINAHL, PubMed, Cochrane EBM Reviews, Cochrane Clinical Trials, DARE, MEDLINE, Physiotherapy Evidence Database (PEDro), PsycInfo and Rehabilitation and Sports Medicine Source. Συμπεριλήφθησαν μόνο τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες στις οποίες πραγματοποιήθηκε αξιολόγηση της ισορροπίας πριν και μετά την παρέμβαση. Στην κλινική μελέτη, πραγματοποιήθηκε μια διπλά τυφλή τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη ασθενών με ημιπληγία μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο στη χρόνια φάση ανάρρωσης. Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν τυχαιοποιημένα στην ομάδα της υδροκινησιοθεραπείας (ασκήσεις στο νερό) ή στην ομάδα της συμβατικής θεραπείας (ασκήσεις εκτός νερού). Και οι δύο ομάδες παρακολούθησαν θεραπεία τρεις φορές την εβδομάδα για έξι εβδομάδες. Και οι δύο παρεμβάσεις άσκησης αποσκοπούσαν στη βελτίωση της στάσης, της ισορροπίας και της ικανότητας μεταφοράς βάρους. Οι μετρήσεις περιλάμβαναν την κλίμακα ισορροπίας Berg Balance Scale (BBS), την κλίμακα Brunnstrom, τον δείκτη Motricity Index, μυϊκά τεστ, την τροποποιημένη κλίμακα Ashworth, το PASS, το TCT και το FIM. Επίσης, ο έλεγχος της ισορροπίας αξιολογήθηκε με μια πλατφόρμα πίεσης χρησιμοποιώντας τις μεταβλητές των μετατοπίσεων του κέντρου πίεσης (COP). Αποτελέσματα: Συμπεριλήφθηκαν συνολικά 11 μελέτες με αξιολόγηση της ισορροπίας σε 305 ασθενείς σε υποξεία φάση (6 εβδομάδες έως 6 μήνες από το εγκεφαλικό επεισόδιο) ή σε χρόνια φάση (περισσότερο από 6 μήνες από το εγκεφαλικό επεισόδιο). Η πλειονότητα των μελετών έδειξε ευεργετική επίδραση της υδροκινησιοθεραπείας στον έλεγχο της ισορροπίας των ασθενών. Η μετα-ανάλυση έδειξε στατιστικά σημαντική βελτίωση (p <0,05) στην κλίμακα ισορροπίας BBS και στην ταχύτητα ταλάντωσης του COP στην πλαγιοπλάγια και προσθιοπίσθια κατεύθυνση με τα μάτια κλειστά και στις δύο ομάδες παρέμβασης, αλλά οι διαφορές στις μέσες τιμές ήταν στατιστικά πιο βελτιωμένες (p < 0.05) στους ασθενείς της ομάδας υδροκινησιοθεραπείας έναντι της ομάδας ελέγχου. Στην κλινική μελέτη συμμετείχαν 51 ασθενείς με εγκεφαλικό επεισόδιο σε χρόνια φάση. Η ομάδα συμβατικής θεραπείας (26 ασθενείς) πέτυχε σημαντικές βελτιώσεις (p <0,05) έναντι της ομάδας υδροθεραπείας (25 ασθενείς) στη μυϊκή δύναμη του παρετικού σκέλους, τη σπαστικότητα, τον έλεγχο της ισορροπίας, τον έλεγχο του κορμού και τη λειτουργικότητα. Επίσης, σε σύγκριση με την ομάδα υδροθεραπείας, η ομάδα συμβατικής θεραπείας πέτυχε σημαντικές βελτιώσεις (p<0,05) στην πρόσθιοπίσθια απόκλιση του COP, στην ταχύτητα ταλάντωσης του COP στον άξονα -x και στη συνολική ταχύτητα ταλάντωσης του COP στην καθιστή θέση με τα μάτια κλειστά. Συμπερασματικά, η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας μας έδειξε ότι η υδροκινησιοθεραπεία είναι ανώτερη από το πρόγραμμα συμβατικής θεραπείας εκτός νερού όσον αφορά στην ισορροπία σε ασθενείς εγκεφαλικό επεισόδιο σε υποξεία ή χρόνια φάση. Αντίθετα, δεν υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στην ισορροπία (BBS) μεταξύ των δύο ομάδων θεραπείας στο πλαίσιο της κλινικής μελέτης μας. Επιπλέον, οι ασκήσεις εδάφους ήταν πιο αποτελεσματικές και ευεργετικές από τις ασκήσεις στο νερό αναφορικά με τη δύναμη, τη σπαστικότητα, τον έλεγχο της ισορροπίας, τον έλεγχο του κορμού και τη λειτουργικότητα των ασθενών με εγκεφαλικό επεισόδιο σε χρόνια φάση.