Μελέτη παραγόντων ανταπόκρισης στη θεραπεία ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα C: ο κλινικός ρόλος της HCV - ARF / CORE +1 πρωτεΐνης

Abstract

It has been suggested that hepatitis C virus (HCV) core+1 protein plays a role in the viral life cycle, potentially affecting liver cirrhosis and the development of hepatocellular carcinoma. To investigate its relationship with the outcome of HCV standard combination therapy with peginterferon-α plus ribavirin, we screened 139 consecutive HCV patients (119 with chronic HCV infection and 20 who spontaneously cleared HCV) for the presence of anti-core+1 antibodies (Abs). In addition, liver fibrosis was determined by Fibroscan in all but one patients.Twenty-nine patients were cirrhotic (stiffness >12.5 kPa, F4 METAVIR), all of them with mild liver cirrhosis (Child-Pugh score A). Eighty-six of 139 patients were treatment-experienced with standard combination therapy. Fifty of them had achieved a sustained virological response, while 36 were non-responders. The prevalence of anti-core+1 Abs in patients with chronic HCV infection was 22.69% (27/119 patients): 18% (9/50 patients) in responders and 36.11% (13/36 patients) in non-responders (P=0.050). Five (17.24%) of the 29 cirrhotic patients and 22 (24.72%) of the 89 non-cirrhotic patients were positive for anti-core+1 Abs (P=0.405). Furthermore, the presence of anti-core+1 Abs correlated with the poor response interleukin (IL) 28B genotype TT (P=0.040). No correlation between spontaneous clearance and anti-core+1 Abs was observed (P=0.088).In conclusion, the presence of anti-core+1 Abs might be correlated with the poor response IL28B TT genotype and may negatively affect the outcome of standard combination treatments in HCV patients, suggesting that core+1 may play a biological role in the course of HCV infection.

Έχει προταθεί ότι η πρωτεΐνη core+1 του ιού της ηπατίτιδας C (HCV) εμπλέκεται στον κύκλο ζωής του ιού και σχετίζεται δυνητικά με την κίρρωση του ήπατος και την ανάπτυξη του ηπατοκυτταρικού καρκίνου. Για τη διερεύνηση της σχέσης της με το αποτέλεσμα της συνδυαστικής θεραπείας του HCV με πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη-α και ριμπαβιρίνη, εξετάσαμε διαδοχικά 139 HCV ασθενείς (119 με χρόνια HCV λοίμωξη και 20 που καθήραν αυτόματα τον HCV) για την παρουσία αντισωμάτων αντι-core+1. Επιπλέον, προσδιορίστηκε μέσω ελαστογραφίας η ίνωση του ήπατος σε όλους τους ασθενείς εκτός από έναν. Είκοσι εννέα ασθενείς ήταν κιρρωτικοί (Stiffness > 12,5 kPa, F4 METAVIR), όλοι με ήπια κίρρωση του ήπατος (βαθμολογία Child-Pugh A). Ογδόντα έξι από τους 139 ασθενείς είχαν ήδη λάβει αγωγή με συνδυαστική θεραπεία. Πενήντα από αυτούς είχαν επιτύχει παρατεταμένη ιολογική ανταπόκριση, ενώ 36 δεν ανταποκρίθηκαν. Ο επιπολασμός του anti-core+1 αντισωμάτων σε ασθενείς με χρόνια HCV λοίμωξη ήταν 22,69% (27/119 ασθενείς): 18% (9/50 ασθενείς) στους ανταποκριθέντες και 36,11% (13/36 ασθενείς) στους μη ανταποκριθέντες (Ρ=0,050). Πέντε (17,24%) από τους 29 ασθενείς με κίρρωση και 22 (24,72%) από τους 89 ασθενείς χωρίς κίρρωση ήταν θετικοί για αντι-core+1 αντισώματα (P=0,405). Επιπλέον, η παρουσία αντι-core+1 αντισωμάτων συσχετίστηκε με τον γονότυπο φτωχής ανταπόκρισης ΤΤ της IL28Β (Ρ = 0.040). Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση μεταξύ της αυτόματης κάθαρσης και της παρουσίας των αντι-core+1 αντισωμάτων (P=0,088).Συμπερασματικά, η παρουσία αντι-core+1 αντισωμάτων μπορεί να συσχετιστεί με τον γονότυπο φτωχής ανταπόκρισης ΤΤ της IL28B και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την έκβαση της συνδυαστικής θεραπείας σε ασθενείς με χρόνια HCV λοίμωξη, υποδηλώνοντας ότι η core+1 πρωτεΐνη πιθανά παρουσιάζει βιολογικό ρόλο κατά τη διάρκεια της μόλυνσης από τον HCV .