Η εξέλιξη της ανατομίας στις ευρωπαϊκές ιατρικές σχολές του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης

Abstract

Anatomy since the beginning of the evolution of medical science was considered by Hippocrates to be the most important specialty of medical education. Although religious and ethical reasons had been restricting the anatomists for centuries, however, through surgical and comparative anatomy, knowledge was recorded by many authors of antiquity. The ancient schools of Egypt, China, India and Greece were the ones that pushed medicine through philosophy, to evolve into a human art. Alcmaeus, Hippocrates, Herofilus, Erasistratus founded anatomy in ancient Greece, accepting influences from the other schools of antiquity. During the Middle Ages and the Renaissance, many artists such as Leonardo da Vinci got involved with it through their anatomical depictions. Schools and university centers throughout Europe, mainly in the Italian peninsula, shaped the conditions for the development of anatomical art in its modern scientific form. Konstantinos Afrikanos, Guy de Chauliac, Henri de Mondeville, Gabriel Fallopius, Hieronymus Fabricius ab Aquapendente, Andreas Vesalius, Guglielmo Saliceti, Jacques Dubois, Ambroise Paré, Andrea Cesalpino and Thomas Willis are some of the great personalities of anatomy that are being studied within the dissertation. Together with these leading scientists, the most important anatomy schools, such as Salerno, Bologna, Padua, Montpellier, Paris, Cambridge and Oxford, are also recorded,both for their achievements in anatomy, as well as the way in which they shaped its evolution.

Η ανατομία από την αρχή της εξέλιξης της ιατρικής επιστήμης θεωρήθηκε από τον Ιπποκράτη ως η σημαντικότερη ειδικότητα της ιατρικής εκπαίδευσης. Αν και θρησκευτικοί και ηθικοί λόγοι περιόριζαν για αιώνες τους ανατόμους, εντούτοις μέσω της χειρουργικής και της συγκριτικής ανατομίας, η γνώση καταγράφηκε από πολλούς συγγραφείς της αρχαιότητας. Οι αρχαίες σχολές της Αιγύπτου, της Κίνας, της Ινδίας και της Ελλάδας, ήταν αυτές που κυρίως ώθησαν την ιατρική μέσω της φιλοσοφίας, στην ανέλιξή της σε ανθρώπινη τέχνη. Ο Αλκμαίων, ο Ιπποκράτης, ο Ηρόφιλος, ο Ερασίστρατος θεμελίωσαν την ανατομία στην αρχαία Ελλάδα, δεχόμενοι επιρροές από τις υπόλοιπες σχολές της αρχαιότητας. Κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, πολλοί καλλιτέχνες όπως ο Leonardo da Vinci ασχολήθηκαν με αυτή, μέσω των ανατομικών τους απεικονίσεων. Σχολές και πανεπιστημιακά κέντρα σε όλη την Ευρώπη, με προεξάρχουσα την Ιταλική χερσόνησο, διαμόρφωσαν τις συνθήκες για την εξέλιξη της ανατομικής τέχνης στη σύγχρονη επιστημονική μορφή της. Ο Κωνσταντίνος ο Αφρικανός, ο Guy de Chauliac, ο Henri de Mondeville, ο Gabriel Fallopius, ο Hieronymus Fabricius ab Aquapendente, ο Andreas Vesalius, ο Guglielmo Saliceti, ο Jacques Dubois, ο Ambroise Paré, ο Αndrea Cesalpino και ο Thomas Willis, είναι μερικές από τις σπουδαίες προσωπικότητες της ανατομίας που μελετώνται εντός της διατριβής. Μαζί με τους κορυφαίους επιστήμονες καταγράφονται και οι σπουδαιότερες σχολές ανατομίας, όπως του Σαλέρνο, της Μπολόνια, της Πάδοβας, του Μονπελιέ, των Παρισίων, του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης, με τα επιτεύγματά τους στην ανατομική, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο βοήθησαν στην εξέλιξη της.