Διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια σε Έλληνες καυκάσιους πάσχοντες από διαβήτη τύπου 2, συσχέτιση με τον πολυμορφισμό στο γονίδιο του αναστολέα του ενεργοποιητή του πλασμινογόνου 1 (ΡAI 1)

Abstract

Background: There is accumulating evidence for genetic susceptibility to the development of diabetic retinopathy (DR). The role of plasminogen activator inhibitor-1 (PAI-1) in DR risk remains controversial.Objective: The present study was designed to investigate possible influence of PAI-1 gene region polymorphisms on the risk of DR and on the risk of developing DR early vs late in the course of type 2 diabetes mellitus (T2DM).Methods: A total of 138 patients with DR, 107 patients with T2DM without DR, and 315 healthy controls were recruited. To cover the majority of the genetic variability across the extended region of PAI-1 gene, five tag single-nucleotide polymorphisms (SNPs) from the HapMap using a pairwise approach and an r2 ≥ 0.8 and a minor allele frequency (MAF) of >0.05 were identified. Using logistic regression analyses, tag SNPs and haplotypes were tested for associations with DR risk and risk of DR development early or late in the course of T2DM. The generalized odds ratio (ORG) was calculated to estimate the mutational load effect on DR development among all participants. Corrections for multiple comparisons were carried out (p-value < 0.01).Results: A significant effect of rs2070682 on the risk of early DR onset was found in the codominant model of inheritance [odds ratio, OR (95% confidence interval, CI): 5.04 (1.47–17.28), p = 0.018]. However, this association marginally did not survive multiple testing corrections. No other significant association between PAI-1 tag-SNPs and haplotypes was revealed. Furthermore, no significant mutational load effect of PAI-1 tag SNPs on the risk of DR development in T2DM course was found.Conclusions: In conclusion, the present study does not provide any strong evidence that PAI-1 gene variants are implicated in the risk of DR or the development of DR during T2DM course.

Ιστορικό: Υπαρχουν συσσωρεύμενα στοιχεία για την ύπαρξη γενετικής ευαισθησίας στην ανάπτυξη διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας (ΔΑ). Ο ρόλος του αναστολέα του ενεργοποιητή του πλασμινογόνου-1 (PAI-1) στον κινδυνο αναπτυξης ΔΑ παραμένει αμφιλεγόμενος.Σκοπός: Η παρούσα μελέτη σχεδιάστηκε για να διερευνήσει την πιθανή επίδραση των πολυμορφισμών της περιοχής του γονιδίου PAI-1 στον κίνδυνο ανάπτυξης της ΔΑ και στον κίνδυνο ανάπτυξης ΔΑ πρώιμα έναντι καθυστερημένα κατά τη διάρκεια του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 (ΣΔ2). Μέθοδοι: Συνολικά 138 ασθενείς με ΔΑ, 107 ασθενείς με ΣΔ2 χωρίς ΔΑ και 315 υγιείς μάρτυρες προσλήφθηκαν. Για να καλυφθεί η πλειοψηφία της γενετικής μεταβλητότητας στην εκτεταμένη περιοχή του γονιδίου ΡΑΙ-1, πέντε πολυμορφισμοί μονού νουκλεοτιδίου (single-nucleotide polymorphisms SNPs) από το HapMap χρησιμοποιώντας μια προσέγγιση ανά ζεύγη και r2> 0,8 και μία μικρή συχνότητα αλληλόμορφων (minor allele frequency MAF)> 0,05 εντοπίστηκαν. Χρησιμοποιώντας αναλύσεις λογιστικής παλινδρόμησης, ετικέτες SNPs και απλότυποι δοκιμάστηκαν για ενώσεις με κίνδυνο ανάπτυξης ΔΑ και με κίνδυνο ανάπτυξης ΔΑ νωρίς ή αργά κατά τη διάρκεια του ΣΔ2. Ο γενικευμένος λόγος πιθανότητας (generalized odds ratio ORG) υπολογίστηκε για την εκτίμηση της επίδρασης μεταλλακτικού φορτίου στην ανάπτυξη ΔΑ μεταξύ όλων των συμμετεχόντων. Διενεργήθηκαν διορθώσεις για πολλαπλές συγκρίσεις (p-τιμή <0,01).Αποτελέσματα: Ένα σημαντικό αποτέλεσμα του rs2070682 στον κίνδυνο πρόωρης έναρξης ΔΑ βρέθηκε στο συνκυριαρχο μοντέλο κληρονομικότητας [αναλογία πιθανότητας, OR (95% διάστημα εμπιστοσύνης, CI): 5.04 (1.47-17.28), p = 0.018]. Ωστόσο, αυτή η σχέση οριακά δεν επιβίωσε πολλαπλών διορθώσεων και δοκιμών. Δεν αποκαλύφθηκε καμία άλλη σημαντική συσχέτιση μεταξύ των επισημάνσεων-SNPs και των απλοτύπων ΡΑΙ-1. Επιπλέον, δεν βρέθηκε σημαντική επίδραση του μεταλλακτικού φορτίου της ετικέττας SNPs στον PAI-1 στον κίνδυνο ανάπτυξης ΔΑ στη διαρκεια του ΣΔ2. Συμπεράσματα: Συμπερασματικά, η παρούσα μελέτη δεν παρέχει καμία ισχυρή απόδειξη ότι οι παραλλαγές του γονιδίου PAI-1 εμπλέκονται στον κίνδυνο ανάπτυξης της ΔΑ ή στην ανάπτυξη της ΔΑ κατά τη διάρκεια του ΣΔ2.