Μελέτη επίδρασης του μελιού στον μεταβολισμό παχύσαρκων κοριτσιών

Abstract

Background/Objectives: Childhood obesity represents a major health problem of our century. The benefits of natural products, such as honey, in the management of obesity have gained renewed interest. We investigate the effect of honey on glucose and insulin concentrations in obese prepubertal children.Subjects/Methods: Thirty healthy obese girls aged 10.55 (± SEM: 0.34) years with a mean body mass index (BMI) above the 97th centile for age (28.58 ± 1.40 kg/m2, BMI z-score 3) underwent a standard oral glucose tolerance test (OGTT) followed by an oral honey tolerance test (OHTT) two weeks later. Both solutions contained 75gr of glucose. Subsequently, subjects were randomized to receive either 15gr of honey or 15gr of marmalade daily, while both groups complied with dietary instructions. Six months later all subjects were re-valuated with an OGTT and an OHTT.Results: The areas under the concentration–time curve for glucose and insulin for the entire population were significantly lower following ingestion of honey than glucose solution (P<0.001) both at the beginning and the end of study. At the end of the study, all subjects demonstrated a significant reduction in BMI (27.57±1.40, z-score: 2.5 vs. 28.58±1.40 kg/m2, z-score: 3, P<0.001), while those in the ‘honey’ group had lower high-sensitivity C-reactive protein and triglyceride concentrations. Conclusions: Honey had a beneficial effect on stimulated plasma glucose and serum insulin concentrations compared with the standard glucose solution. These findings indicate that honey might delay or prevent the development of insulin resistance, impaired glucose tolerance and diabetes in obese children.

Σκοπός: Η παιδική παχυσαρκία αποτελεί μείζον πρόβλημα του αιώνα μας. Τα πλεονεκτήματα των φυσικών προϊόντων, όπως είναι το μέλι, στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας φαίνεται να κερδίζουν το ενδιαφέρον. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί η επίδραση που έχει το μέλι στις συγκεντώσεις γλυκόζης και ινσουλίνης και στον μεταβολισμό παχύσαρκων προεφηβικών κοριτσιών.Μέθοδος: Τριάντα παχύσαρκα κορίτσια ηλικίας 10.55 (± SEM: 0.34) ετών με ΔΜΣ πάνω από τη 97th εκατοστιαία θέση (28.58 ± 1.40 kg/m2, ΔΜΣ z-score 3) υποβλήθηκαν σε καμπύλη ανοχής στη γλυκόζη και καμπύλη ανοχής σε μέλι δύο εβδομάδες αργότερα κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Και τα δύο διαλύματα περιείχαν 75gr γλυκόζης. Στη συνέχεια τα παιδιά τυχαία ομαδοποιήθηκαν σε 2 ομάδες, από τις οποίες η πρώτη (ομάδα μελέτης) κατανάλωνε καθημερινά 15gr μελιού ενώ η δεύτερη (ομάδα ελέγχου) κατανάλωνε αντίστοιχα 15 gr μαρμελάδας. Και οι δύο ομάδες λάμβαναν συγκεκριμένες διατροφολογικές οδηγίες από την ίδια πάντα διατροφολόγο. Έξι μήνες αργότερα τα παιδιά υποβλήθηκαν εκ νέου σε αιματολογικό έλεγχο και καμπύλες ανοχής σε γλυκόζη και μέλι.Αποτελέσματα: Το εμβαδόν κάτω από την καμπύλη στο γράφημα που προκύπτει από τις τιμές των συγκεντρώσεων γλυκόζης και ινσουλίνης στις καμπύλες ανοχής που αφορούν όλο τον πληθυσμό, είναι στατιστικά σημαντικά χαμηλότερο (P<0.001) όταν χρησιμοποιήθηκε μέλι συγκριτικά με το κλασικό διάλυμα γλυκόζης, τόσο κατά την έναρξη όσο και κατά την λήξη της μελέτης. Στο τέλος της παρέμβασης όλα τα άτομα είχαν σημαντικά μειώσει το ΔΜΣ (27.57±1.40, z-score: 2.5 vs. 28.58±1.40 kg/m2, z-score: 3, P<0.001), ενώ τα κορίτσια που άνηκαν στην ομάδα ελέγχου είχαν χαμηλότερες συγκεντρώσεις τριγλυκεριδίων και c- αντιδρώσας πρωτεΐνης. Συμπεράσματα: Το μέλι έχει ευεργετική επίδραση στις συγκεντρώσεις γλυκόζης και ινσουλίνης σε σύγκριση με το κλασικό διάλυμα γλυκόζης. Τα ευρήματα που προκύπτουν από την παρούσα μελέτη υποδηλώνουν ότι το μέλι μπορεί να καθυστερεί ή να προλαμβάνει την ανάπτυξη αντίστασης στην ινσουλίνη ή τη διαταραχή της ανοχής στη γλυκόζη και ΣΔ τύπου 2 σε παχύσαρκα παιδιά.