Ανίχνευση υπερτασικών ασθενών με επιρρέπεια για ανάπτυξη κολπικής μαρμαρυγής: συσχέτιση με παραμέτρους από το ηλεκτροκαρδιογράφημα, το υπερηχοκαρδιογράφημα, την 24ωρη ΗΚΓ καταγραφή ρυθμού, την 24ωρη καταγραφή αρτηριακής πιέσεως και βιοχημικές παραμέτρους

Abstract

BACKGROUND: The purpose of the present study was to identify hypertensive subjects who are predisposed to develop atrial fibrillation (AF) and correlate the latter with parameters from the surface electrocardiogram (ECG), the 24-h ambulatory blood pressure (BP), the 24-h holter monitoring, the echocardiogrphic study and laboratory measurements.METHODS: To investigate the hypothesis, from the general population of hypertensive subjects in sinus rhythm presenting in the Outpatient Clinic, we recruited 50 subjects with a documented episode of paroxysmal AF (PAF group, age 63±9 y) and 50 subjects with no history of AF (non AF group, age 49±8 y). All study participants underwent 24-h ambulatory BP and Holter monitoring, 12-lead ECG for Pdisp assessment, a complete transthoracic echocardiographic study, routine biochemical profile assessment and finally, determination of 1) hs-CRP and endothelin-1, as markers of subclinical inflammation as well as 2) the level of natriuretic peptides (BNP and ANP).RESULTS: Hypertensive subjects with PAF compared to those without AF were older by 14 years (p <0.0001). The paroxysmal AF group in comparison with the non PAF group exhibited a lower office and 24-h diastolic BP and, consequently, a higher office and average 24-h pulse pressure. With respect to their medical treatment, AF subjects were treated in a higher proportion with statins, renin-angiotensin-aldosterone system inhibitors, diuretics and calcium channel blockers. The echocardiographic measurements revealed a higher LA diameter index in the AF group and a higher LVMI. The AF group compared to the non AF group with regard to the indexes of diastolic performance exhibited a prolonged isovolumetric relaxation time and a lower fractional shortening and ejection. In terms of ECG-derived indexes regarding P wave variability, the AF group compared to the group without AF exhibited a shorter Pmin (by 13 ms, p ≤0.01) and a greater Pdisp (by 22 ms, p <0.0001). Another important finding of this study concerned the inflammatory markers. The AF group had higher mean log10(hs-CRP) values (by 0.55 mm/l, p < 0.001) that remained significant even after adjustment for age, 24-h DBP and baseline medical treatment. Finally, both of natriuritic peptide levels, BNP and ANP were higher in the subjects with AF compared with the group without AF.CONCLUSIONS: The present study, apart from confirming that hypertensive subjects with a history of paroxysmal AF are characterized by elevated CRP levels and greater values of Pdisp, demonstrated for the first time the association between Pdisp and CRP values. This findings support the notion that low grade inflammation is implicated in the electrophysiological remodeling of the atria in the setting of paroxysmal AF in hypertension. Moreover, natriuretic peptide levels (BNP and ANP) could be a significant and reliable index for the detection of patients prone to the development of PAF among essential hypertensive patients in sinus rhythm.

ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η ανίχνευση υπερτασικών ασθενών με επιρρέπεια για ανάπτυξη κολπικής μαρμαρυγής (ΚΜ) σε συσχέτιση με παραμέτρους από το ΗΚΓ, το υπερηχοκαρδιογράφημα, την 24ωρη ΗΚΓ καταγραφή ρυθμού, την 24ωρη καταγραφή αρτηριακής πίεσης (ΑΠ) και βιοχημικές παραμέτρους.ΜΕΘΟΔΟΙ: Μελετήθηκαν 50 υπερτασικοί ασθενείς με τεκμηριωμένο επεισόδιο παροξυσμικής κολπικής μαρμαρυγής και 50 υπερτασικοί ασθενείς χωρίς κολπική μαρμαρυγή. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε 24ωρη καταγραφή της ΑΠ, σε 24ωρη καταγραφής ρυθμού και ΗΚΓ ηρεμίας 12 απαγωγών από το οποίο υπολογίστηκε η διασπορά του επάρματος p, σε διαθωρακικό υπερηχοκαρδιογραφικό έλεγχο και βιοχημικό έλεγχο ρουτίνας. Τέλος σε πρωινό δείγμα φλεβικού αίματος προσδιορίστηκαν η ενδοθηλίνη και η hs-CRP ως δείκτες υποκλινικής φλεγμονής, καθώς επίσης και τα νατριουρητικά πεπτίδια (ANP και BNP). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Οι υπερτασικοί ασθενείς με ΠΚΜ σε σχέση με αυτούς χωρίς ΚΜ είχαν μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας κατά 14 έτη (63±9, 49±8 έτη, p<0.0001). Επιπλέον, η ομάδα των υπερτασικών με ΠΚΜ παρουσίασε χαμηλότερη διαστολική πίεση ιατρείου όπως επίσης και χαμηλότερες τιμές 24ωρης διαστολικής αρτηριακής πίεσης συγκριτικά με την ομάδα υπερτασικών χωρίς ΚΜ και συνεπώς υψηλότερη πίεση παλμού ιατρείου και 24ωρη μέση πίεση παλμού. Οι ασθενείς της ομάδας με ΑΥ και ΠΚΜ θεραπεύονταν συχνότερα με στατίνες έναντι της ομάδας χωρίς ΚΜ, αναστολείς του συστήματος ρενίνης αλδοστερόνης, διουρητικά και ανταγωνιστές διαύλων ασβεστίου. Η υπερηχοκαρδιογραφική μελέτη έδειξε ένα υψηλότερο δείκτη διαμέτρου του αριστερού κόλπου καθώς επίσης και υψηλότερο δείκτη μάζας της αριστερής κοιλίας στους υπερτασικούς ασθενείς με ΚΜ. Η ίδια ομάδα παρουσίασε επίσης συγκριτικά με την ομάδα υπερτασικών χωρίς ΚΜ ένα παρατεταμένο χρόνο ισοογκοκικής χάλασης καθώς επίσης και χαμηλότερο κλάσμα βράχυνσης και εξώθησης. Ένα από τα κυριότερα ευρήματα της παρούσας εργασίας είναι ότι στην ηλεκτροκαρδιογραφική μελέτη του επάρματος p οι υπερτασικοί ασθενείς με ΚΜ παρουσίασαν ένα μικρότερο σε διάρκεια Pmin (13 ms, p≤0.01) και μεγαλύτερη διάρκεια της διασποράς του επάρματος p (Pdisp) (22ms, p<0.0001) σε σχέση με την ομάδα χωρίς ΚΜ. Οι ασθενείς με ΑΥ και ΠΚΜ παρουσίασαν υψηλότερες τιμές της log-hs-CRP (0.55 mg/l, p<0.0001) οι οποίες παρέμεναν στατιστικά σημαντικές και μετά από έλεγχο για άλλους συγχυτικούς παράγοντες. Τέλος, στην ομάδα ασθενών με παροξυσμική ΚΜ τα επίπεδα των BNP αλλά και αυτά των ANP ήταν σημαντικά αυξημένα έναντι της ομάδας των υπερτασικών χωρίς ΚΜ.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η παρούσα μελέτη εκτός από την επιβεβαίωση ότι οι υπερτασικοί ασθενείς με ιστορικό παροξυσμικής κολπικής μαρμαρυγής παρουσιάζουν αυξημένα επίπεδα της hs-CRP και υψηλότερες τιμές του Pdisp, έδειξε για πρώτη φορά ότι σε υπερτασικούς ασθενείς τα επίπεδα της hs-CRP και η διασπορά του επάρματος p στο ΗΚΓ συσχετίζονται στενά μεταξύ τους και με τη ΚΜ. Το εύρημα αυτό περιγράφεται για πρώτη φορά αναδεικνύοντας το σημαντικό ρόλο της συστηματικής φλεγμονής στην ηλεκτροφυσιολογική κολπική αναδιαμόρφωση. Τέλος, τα επίπεδα των νατριουρητικών πεπτιδίων (ANP και BNP) είναι αυξημένα σε υπερτασικούς ασθενείς με επιρρέπεια ανάπτυξης κολπικής μαρμαρυγής.