Ο ρόλος της ανασταλτίνης και της λεπτίνης στην υπερτασική νόσο της εγκυμοσύνης

Abstract

Pre-eclampsia and eclampsia are parts of the broader spectrum of hypertensive disorders complicating pregnancy. This doctoral thesis aims to examine the association between serum inhibin and leptin levels and pre-eclampsia. This study included 98 consecutive cases of pregnant women with pre-eclampsia, together with their 98 pregnant controls, matched for age, gestational week and time period of delivery. Maternal venous blood samples were obtained within 24 hours before delivery. In addition to serum inhibin and leptin, birth order, multiple pregnancy, maternal age, maternal overweight/obesity, maternal education, maternal smoking and family history of diabetes/hypertension, were examined as risk factors. Multivariate logistic regression analysis was performed. At the univariate analysis, serum inhibin and leptin levels were significantly higher in cases vs. controls. Pre-eclampsia occurred more frequently in primiparous women), whereas overweight and obesity were also associated with pre-eclampsia. At the multivariate analysis, higher serum inhibin levels were associated with pre-eclampsia (multivariate OR=1.09, 95%CI: 1.03-1.17, p=0.004, increase per 0.1 ng/mL). On the other hand, leptin was not independently associated with the occurrence of pre-eclampsia (multivariate OR=1.02, 95%CI: 0.95-1.09, p=0.631, increase per 10 ng/mL).In conclusion, elevated serum inhibin levels seem to be associated with pre-eclampsia, reflecting placental dysfunction. Increased serum leptin levels may merely reflect an elevated maternal body mass index, which is a well-known risk factor for pre-eclampsia.

H προεκλαμψία και η εκλαμψία αποτελούν εκφάνσεις της υπερτασικής νόσου της κύησης. Η παρούσα διδακτορική διατριβή έχει ως σκοπό τη διερεύνηση της συσχέτισης της ινχιμπίνης και λεπτίνης ορού με την προεκλαμψία. Η μελέτη περιέλαβε 98 διαδοχικές περιπτώσεις εγκύων με προεκλαμψία, καθώς επίσης 98 εγκύους μάρτυρες, εξομοιωμένες για ηλικία, εβδομάδα κυήσεως και χρονική περίοδο τοκετού. Δείγματα φλεβικού αίματος από τις γυναίκες ελήφθησαν εντός του τελευταίου 24ωρου πριν τον τοκετό. Εκτός από την ινχιμπίνη και τη λεπτίνη ορού, η σειρά γέννησης, η πολύδυμη κύηση, η ηλικία της μητέρας κατά τον τοκετό, η υπέρβαρη κατάσταση/παχυσαρκία της μητέρας, η εκπαίδευσή της, οι καπνιστικές της συνήθεις και το οικογενειακό ιστορικό διαβήτη/υπέρτασης αξιολογήθηκαν ως παράγοντες κινδύνου. Τελέστηκε μονομεταβλητή και πολυμεταβλητή λογιστική παλινδρόμηση. Κατά τη μονομεταβλητή ανάλυση, τα επίπεδα ινχιμπίνης και λεπτίνης ορού ήταν σημαντικά υψηλότερα στις εγκύους με προεκλαμψία σε σχέση με τις εγκύους μάρτυρες. Η προεκλαμψία παρατηρήθηκε συχνότερα στις πρωτοτόκες, σε υπέρβαρες και παχύσαρκες εγκύους. Κατά την πολυμεταβλητή ανάλυση, τα υψηλότερα επίπεδα ινχιμπίνης ορού συσχετίζονταν με την προεκλαμψία (πολυμεταβλητός OR=1.09, 95%CI: 1.03-1.17, p=0.004, για αύξηση κατά 0.1 ng/mL). Απεναντίας, η λεπτίνη ορού δεν συσχετιζόταν ανεξάρτητα με την εμφάνιση προεκλαμψίας (πολυμεταβλητός OR=1.02, 95%CI: 0.95-1.09, p=0.631, για αύξηση ανά 10 ng/mL). Συμπερασματικά, τα αυξημένα επίπεδα ινχιμπίνης ορού φαίνεται να συσχετίζονται ανεξάρτητα με την προεκλαμψία, εκφράζοντας την πλακουντική δυσλειτουργία. Τα αυξημένα επίπεδα λεπτίνης ορού φαίνεται να αντικατοπτρίζουν κυρίως τον αυξημένο δείκτη μάζας σώματος της μητέρας, ο οποίος αποτελεί γνωστό παράγοντα κινδύνου για την προεκλαμψία.