Μελέτη της επίδρασης των πολυκυστικών ωοθηκών στην αιτιοπαθογένεια και κλινική εικόνα της ακμής

Abstract

The Polycystic ovary syndrome is one of the most common endocrinopathies in women affecting 5-10% of women in reproductive age. Despite its being a common pathology, no comprehensive understanding of its patophysiology is yet known. The eterogeneous presentation of the syndrome could reflect multiple pathophysiologic mechanisms. Many theories have been developed in order to explain the syndromes origin but none of them can explain the magiority of the metabolic changes and clinical signs of the syndrome. Since there are not clinical signs characteristic of the syndrome, we can assume that probably it is a syndrome of multifactorial and multigenical etiology. There has been a great debate between scientists concerning the role of gynaecological ultrasound as a basic criteria for the diagnosis of the syndrome especially in those cases characterized by anovulation, lacking of androgenemia. Our study shows the big incidence of polycystic ovaries in Greek women with polycystic ovary syndrome, even when the selection has been made with the NIH criteria, where the ovarian morphology is not included in the diagnostic criteria. In addition, the presence of polycystic ovaries is statistically related to a more severe androgenemia, acne and hirsutism. Women with polycystic ovary syndrome and acne are more likely to appear with polycystic ovaries in ultrasound. Additionaly, women with polycystic ovary syndrome and polycystic ovaries in ultrasound examination, are more likely to present with acne. The use of gynecological ultrasound in the diagnosis of the syndrome, is a useful tool in the approach to those patients despite all the controversies among specialists as concerning its significance. In the investigation of acne, a thorough personal history, clinical examination, blood tests and ultrasound imaging could be very useful in discovering underlying pathologies and achieving a target therapy.

Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών αποτελεί μια από τις πιο συχνές ενδοκρινείς διαταραχές στο γυναικείο φύλλο προσβάλλοντας το 5-10% των γυναικων σε αναπαραγωγική ηλικία. Παρότι το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών αποτελεί μια από τις πιο συχνές ενδοκρινοπάθειες, λείπει μια απολύτως κατανοητή και περιεκτική εξήγηση της παθοφυσιολογίας του. Η ετερογένεια στην παρουσίαση του συνδρόμου θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει πολλαπλούς παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς. Πολλές θεωρίες έχουν αναπτυχθεί προκειμένου να κατανοηθεί το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Καμιά από τις θεωρίες αυτές δεν είναι ικανή από μόνη της να εξηγήσει την πλειονότητα των μεταβολικών αλλαγών και κλινικών σημείων του συνδρόμου και σε συνδυασμό με το ότι δεν υπάρχουν κλινικά σημεία σταθερά η παθογνωμονικά στο σύνδρομο, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως πρόκειται για σύνδρομο πολυπαραγοντικής και πολυγονιδιακής προέλευσης. Πολλαπλές διενέξεις έχουν δημιουργηθεί σχετικά με την αξία του γυναικολογικού υπερηχογραφήματος και τη χρήση του ως κριτήριο για την ένταξη των ασθενών στο σύνδρομο αυτό, ειδικά στις περιπτώσεις όπου απουσιάζει η υπερανδρογοναιμία και συνυπάρχει μόνο η ανωοθυλακιορρηξία Η μελέτη μας αποδεικνύει μια μεγάλη συχνότητα εμφάνισης πολυκυστικών ωοθηκών σε Ελληνίδες ασθενείς με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, ακόμη και όταν η επιλογή των ασθενών γίνεται με κριτήρια ανεξάρτητα από το υπερηχογραφικό εύρημα των πολυκυστικών ωοθηκών. Επιπρόσθετα η παρουσία πολυκυστικών ωοθηκών φαίνεται να σχετίζεται με μια έντονη υπερανδρογοναιμία με ακμή βαρύτερης μορφής και με δασυτριχισμό. Γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών και ακμή είναι πιο πιθανό να εμφανίζουν και πολυκυστικές ωοθήκες στον υπερηχογραφικό έλεγχο. Η αλλιώς, γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών και πολυκυστικές ωοθήκες στο υπερηχογράφημα είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν ακμή στην κλινική τους εικόνα. Η υπερηχογραφική προσέγγιση και διάγνωση των ασθενών με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών αποτελεί ένα χρήσιμο όπλο στην αντιμετώπιση των ασθενών αυτών, παρόλες τις διαφωνίες που υπάρχουν σχετικά με τη σημασία του υπερηχογραφήματος στην ιατρική κοινότητα. Συμπεραίνουμε ότι η ολοκληρωμένη γνώση του ατομικού και οικογενειακού ιστορικού της ασθενούς καθώς και η ενδελεχής κλινική εξέταση και ο πλήρης εργαστηριακός και απεικονιστικός έλεγχος αποτελούν χρήσιμους έως καθοριστικούς παράγοντες στην αιτιολογική έρευνα των ασθενών ώστε να αποκλείσουν άλλα αίτια υπερανδρογονισμού και να επιτευχθεί η πλέον στοχευμένη και αποτελεσματική αντιμετώπιση της νόσου.