Επίδραση της επιμήκους γαστρεκτομής με ή χωρίς εκτομή του επιπλόου στην ευαισθησία στην ινσουλίνη, στην έκκριση των ορμονών του γαστρεντερικού και στα επίπεδα των λιποκυτταροκινών σε ασθενείς με σοβαρού βαθμού παχυσαρκία

Abstract

Background: Increased visceral adipose tissue is a risk factor for the metaboliccomplications associated with obesity and promotes a low-grade chronicinflammatory process. Resection of the great omentum in patients submitted to abariatric procedure has been proposed for the amelioration of metabolic alterationsand the maximization of weight loss. The aim of the present study was to investigatethe impact of omentectomy performed in patients with morbid obesity undergoingsleeve gastrectomy (SG) on metabolic profile, adipokine secretion, inflammatorystatus and weight loss.Methods: Thirty-one obese patients were randomized into two groups, SG alone orwith omentectomy. Adiponectin, omentin, interleukin-6 (IL-6), tumor necrosis factorα (TNF-α), high sensitivity C-reactive protein (hs-CRP), blood lipids, fasting glucose,insulin and insulin resistance were measured before surgery and at 7 days, and 1, 3and 12 months after surgery.Results: During the one year follow up BMI decreased markedly and comparably inboth groups (P<0.001). Insulin, IL-6 and hs-CRP levels decreased significantlycompared to baseline (P<0.05) in both groups with no significant difference betweengroups. Adiponectin and high-density lipoprotein choresterol levels weresignificantly and similarly increased compared to baseline (P<0.001) in both groups.Omentin levels increased significantly (p<0.05) in the control group and decreased in the omentectomy group one year postoperatively. There was no significant change inTNF-α levels in either group.Conclusions: The theoretical advantages of omentectomy in regard to weight loss andobesity related abnormalities are not confirmed in this prospective study.Furthermore, omentectomy does not induce important changes in the inflammatorystatus in patients undergoing SG.

ΣΚΟΠΟΣ: Ο αυξηµένος σπλαχνικός λιπώδης ιστός αποτελεί σηµαντικό παράγοντακινδύνου για µεταβολικές επιπλοκές, που συσχετίζονται µε την παχυσαρκία, καιπροάγει µία ήπιου βαθµού χρόνια φλεγµονώδη διαδικασία. Το επίπλουν έχει απόκαιρό εµπλακεί στη, σχετιζόµενη µε την παχυσαρκία, µεταβολική δυσλειτουργία.Αυτό βασίζεται στη σηµαντική του λειτουργία, της έκκρισης αντιποκινών. Η ιδέα τηςεκτοµής του µείζονος επιπλόου, στον ίδιο χρόνο µε µία βαριατρική επέµβαση, έχειπροταθεί για την βελτίωση των µεταβολικών µεταβολών και την µεγιστοποίηση τηςαπώλειας βάρους. Ο σκοπός της συγκεκριµένης µελέτης ήταν να προσδιορίσει εάν ηεκτοµή του µείζονος επιπλόου, στον ίδιο χρόνο µε τη λαπαροσκοπική επιµήκηγαστρεκτοµή, έχει κάποια επίδραση στο µεταβολικό προφίλ, την έκκριση τωναντιποκινών, το στάτους της φλεγµονής και την απώλεια βάρους, σε βραχύ ή µακρόβάθος χρόνου.ΜΕΘΟΔΟΙ: Τριάντα – ένας παχύσαρκοι ασθενείς (Δείκτης Μάζας Σώµατος (ΒΜΙ):42.49±2.03 Kg/m2 ) τυχαιοποιήθηκαν σε δύο οµάδες, λαπαροσκοπικής επιµήκουςγαστρεκτοµής, µε ή χωρίς επιπλεκτοµή. Αντιπονεκτίνη, Οµεντίνη, Ιντερλευκίνη-6(IL-6), tumor necrosis factor-α ((TNF-α), C-αντιδρώσα πρωτεΐνη υψηλήςευαισθησίας (hs-CRP), high-density lipoprotein (HDL) χοληστερόλη, γλυκόζηνηστείας, ινσουλίνη και αντίσταση στην ινσουλίνη (εκτιµωµένη µε εφαρµογή Quickie Test) µετρήθηκαν και εκτιµήθηκαν προεγχειρητικά και 7 µέρες, 1, 3 και 12µήνες µετεγχειρητικά.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Κατά τη µετεγχειρητική παρακολούθηση, στη διάρκεια τουπρώτου χρόνου, ο δείκτης µάζας σώµατος µειώθηκε αξιοσηµείωτα και συγκριτικάκαι στις δύο οµάδες (Ρ<0.001). Τα επίπεδα της ινσουλίνης, IL-6 και hs-CRP,µειώθηκαν σηµαντικά σε σχέση µε τις τιµές αναφοράς (προεγχειρητικά) (Ρ<0.05) καιστις δύο οµάδες, χωρίς στατιστικά σηµαντική διαφορά µεταξύ τους. Τα επίπεδααντιπονεκτίνης και HDL αυξήθηκαν οµοίως και σηµαντικά, συγκρινόµενα µε ταεπίπεδα αναφοράς (Ρ<0.001) και στις δύο οµάδες. Τα επίπεδα της Οµεντίνηςαυξήθηκαν σηµαντικά (Ρ<0.05) στην οµάδα ελέγχου (επιµήκης γαστρεκτοµή, χωρίςεκτοµή του επιπλόου) και παρέµειναν χαµηλά στην οµάδα της επιπλεκτοµής(επιµήκης γαστρεκτοµή + επιπλεκτοµή), στο ένα έτος µετεγχειρητικά. Δεν υπήρξεστατιστικά σηµαντική διαφορά στη µεταβολή των επιπέδων TNF-α σε κάθε οµάδα.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Τα, µέχρι τώρα, θεωρητικά πλεονεκτήµατα της επιπλεκτοµής,όσον αφορά την απώλεια βάρους και το µεταβολικό σύνδροµο, δεναντικατοπτρίζονται στην προοπτική αυτή µελέτη. Επιπλέον, δοθέντος τουπροστατευτικού ρόλου της οµεντίνης σε συνδυασµό µε τη θετική συσχέτισηή της µετα επίπεδα αντιπονεκτίνης πλάσµατος και HDL, ήδη γνωστώνκαρδιοπροστατευτικών πρωτεϊνών, ανακύπτουν ερωτήµατα γύρω από την αρνητικήεπίδραση της επιπλεκτοµής και καρδιαγγειακής φυσιολογίας, σε βάθος χρόνου