Η φωτιά και το φως: στο μύθο, στη φιλοσοφία, στην τραγωδία και στη ζωή της πόλης

Abstract

The thesis analyzes the role of fire and light:1st: In the Myth: It refers to the myths of fire (Prometheus, Hydra, Phoenix), the myth-ratio difference, and the association of light with life, death and love. [The body of the living is hot, that of the dead cold. Love inflames].2nd: During the first Enlightenment, according to the Orphics, Fanis or Eros, the god of light, springs from the cosmic egg. Man, a mixture of land and the Titans blood incorporates evil and requires purification by rites with light. For the Pythagoreans, fire is the first of the 10 principles, and the first of the elements of creation. They believe in a "central fire". Empedocles connects fire and light with knowledge ("skotoessa doxa"). Parmenides describes the journey from "opinion" (dark) to truth (light) with the chariot of the sun. Heraclitus introduces ratio in philosophy as fire. The thesis analyzes the principles of flux, enantiodromia, balance of opposites, dispute, harmony.3rd: In classical philosophy: In Plato's Republic the images of the sun, the divided line and the cave are analyzed, so as the problems of "being-appearing", "up-down" (movement as a feature of the soul), education, as "roaming" and "ascent" from the shadow of the cave's fire to sunlight (the good). Τhe fire that does not burn but illuminates and allows vision is distinguished in Timaeus. In the 7th Letter and the Symposium fire (intuitive knowledge) emerges suddenly.For Aristotle, fire is light in the soul. The soul uses mental images ("ghosts"). For the intellect (“ουδέποτε νοεί άνευ φαντάσματος η ψυχή”), the desire (“ορεκτικόν ουκ άνευ φαντασίας”), the choice of action (“πότερον γαρ πράξει, τόδε ή τόδε,…εκ πλειόνων φαντασμάτων ποιείν”). Analyzing the functioning of the imagination (figurative and creative) and the shape of testing the action in thought, adopted later by Freud and neuropsychology.4th: At games (Olympic or local, sports, drama, speech, music), rituals, torch races and celebrations. Laxative in cities and forests, with dances, songs, lit torches (with Maenads, Bacchae, Koryvantes, Kavirous)."Transition" celebrations (of birth, marriage, death). Celebrations of love and fertilization (of rain, sowing, vegetation)5th: In their symbolic: Fire and light were used as symbols of gods, life, truth, beauty, hope, joy, catharsis, dispute, anger, love , freedom. And the thesis substantiates its positions, with references to myth, daily life and ancient tragedy.The epilogue focuses to the light of the mind, appearing in imaging methods in the form of electromagnetic sparks in a mysteriously facsimile form, regardless of their source (logic, imagination, emotion) and the hopes that its usage (and that of the neural mirrors) opens for the acquisition of social consciousness and the feelings of altruism, solidarity and insight.

Η διατριβή αναλύει το ρόλο της φωτιάς και του φωτός: 1ον: Στο μύθο. Αναφέρεται στους μύθους της φωτιάς (Προμηθέα, Λερναίας Ύδρας, Φοίνικα), τη διαφορά μύθου-λόγου, και τη συσχέτιση του φωτός με τη ζωή, το θάνατο και τον έρωτα. [ Το σώμα του ζωντανού ζεστό, του νεκρού κρύο. Ο έρωτας φλογίζει ].2ον: Στην εποχή του 1ου Διαφωτισμού, κατά τους Ορφικούς, από το κοσμικό αυγό ξεπηδάει ο Φάνης ή Έρως, θεός του φωτός. Ο άνθρωπος, μείγμα γης και αίματος (των Τιτάνων) ενσωματώνει το κακό και χρειάζεται εξαγνισμό με τελετές φωτός. Στους Πυθαγόρειους η φωτιά είναι η πρώτη από τις 10 αρχές, και το πρώτο από τα στοιχεία της δημιουργίας. Πιστεύουν στην "κεντρική φωτιά". Ο Εμπεδοκλής συνδέει τη φωτιά και το φως με τη γνώση ("σκοτόεσσα δόξα"). Ο Παρμενίδης περιγράφει το ταξίδι από τη "δόξα" (σκότος) στην αλήθεια (φως) με το άρμα του Ήλιου. Ο Ηράκλειτος εισάγει στη φιλοσοφία το Λόγο ως πυρ. Αναλύονται οι αρχές της ροής, της μεταβολής, της εναντιοδρομίας, της ισορροπίας των αντιθέτων, της έριδας, της αρμονίας. 3ον: Στην κλασσική φιλοσοφία: Στην Πολιτεία του Πλάτωνα αναλύονται οι εικόνες του ήλιου, της διηρημένης γραμμής και της σπηλιάς, και τα ζητήματα "είναι και φαίνεσθαι", "άνω-κάτω" (η κίνηση, ως χαρακτηριστικό της ψυχής), η παιδεία, ως "περιαγωγή" και "άνοδος" από τη σκιά της φωτιάς του σπηλαίου στο φως του ήλιου (του αγαθού). Στον Τίμαιο διακρίνεται η φωτιά που δεν καίει αλλά φωτίζει και επιτρέπει την όραση. Στην 7η Επιστολή και το Συμπόσιο η φωτιά (γνώση ενορατική) που αναδύεται εξαίφνης. Στον Αριστοτέλη η φωτιά είναι φως στην ψυχή. Η ψυχή χρησιμοποιεί νοητικές εικόνες ("φαντάσματα"). Για τη νόηση ("Ουδέποτε νοεί άνευ φαντάσματος η ψυχή"), την επιθυμία ("Ορεκτικόν ουκ άνευ φαντασίας"), την επιλογή της πράξης ("εκ πλειόνων φαντασμάτων επιλέγει πότερον πράξει"). Αναλύεται η λειτουργία της φαντασίας (αναπαραστατική και δημιουργική) και το σχήμα της δοκιμής της πράξης στη σκέψη, που υιοθέτησαν Φρόυντ και νευροψυχολογία.4ον: Στους αγώνες (Ολυμπιακούς ή τοπικούς, αθλητικούς, θεάτρου, λόγου, μουσικής), τις τελετές, λαμπαδηδρομίες και γιορτές. Καθαρτικές σε πόλεις και δάση, με χορούς, τραγούδια, αναμμένους πυρσούς (με Μαινάδες, Βάκχες, Κορύβαντες, Κάβηρους). Γιορτές "μετάβασης" (γέννησης, γάμου, θανάτου). Γιορτές έρωτα και γονιμοποίησης (βροχής, σποράς, βλάστησης)5ον: Στη συμβολική του φωτός: Φωτιά και φως χρησιμοποιήθηκαν ως σύμβολα θεών, ζωής, αλήθειας, ομορφιάς, ελπίδας, χαράς, κάθαρσης, έριδας, οργής, αγάπης, ελευθερίας. Και η διατριβή τεκμηριώνει τις θέσεις της, με αναφορές στο μύθο, την καθημερινή ζωή και την αρχαία τραγωδία. Ο επίλογος επικεντρώνεται στο φως του νου, που εμφανίζεται στις απεικονιστικές μεθόδους με μορφή ηλεκτρομαγνητικών σπινθήρων, μυστηριωδώς ομοιότυπων στη μορφή, ανεξάρτητα από την πηγή τους (τη λογική, τη φαντασία, το συναίσθημα) και στις ελπίδες που ανοίγει η χρήση του (και των νευρωνικών καθρεπτών) για την απόκτηση κοινωνικής συνείδησης και συναισθημάτων αλτρουισμού, αλληλεγγύης και εναίσθησης.