Ο ρόλος της ιντερλευκίνης (IL) 33 και του υποδοχέα ST2 στην στεφανιαία νόσο / ισχαιμική μυοκαρδιοπάθεια: προσέγγιση μέσω πληθυσμιακής γενετικής

Abstract

Genetic polymorphy of the distal promoter region of the ST2 gene influences transcriptional activity and susceptibility to atopic dermatitis and asthma. Based on the inflammatory background of atherosclerosis we hypothesized that ST2 distal promoter genetic polymorphy could also affect susceptibility to coronary artery disease (CAD). To test our hypothesis we performed direct sequencing of a 825 bp locus of the distal promoter -with previously reported significant polymorphy- in 63 angiographically diagnosed CAD patients and 63 age and sex matched controls with negative coronary angiography. We identified 13 polymorphisms spanning this region two of which (-27307 T/A and -27614 C/A) had allele frequencies grater than 0.05. We further genotyped 111 subjects -applying allele specific real-time PCR- for the -27307 T/A and 27614 C/A polymorphisms increasing our sample number to 129 CAD patients and 108 age and sex matched controls. We identified no phenotype-genotype interactions between cases and controls. However, among case subjects severity of CAD expressed as mean number of diseased vessels was greater in -27307 A allele carriers and either allele carriers (-27614 A or -27307 A) than non carriers (2.56±0.73 vs. 1.83±0.84, adjusted p=0.027; 2.47±0.74 vs. 1.8±0.83, adjusted p=0.023). Additionally either allele carriers (-27614 A or -27307 A) were significantly more common in the multi-vessel disease group (n=54) than in the single-vessel disease group (n=75). In conclusion, we reported two new polymorphisms in the distal promoter region of the ST2 gene that possibly influence susceptibility to sever CAD. The functional impact of these polymorphisms remains to be determined.

Η γενετική πολυμορφία της άπω περιοχής του υποκινητή του γονιδίου ST2, επηρεάζει τη μεταγραφική ενεργότητα και ευαισθησία στην ατοπική δερματίτιδα και το άσθμα. Βασιζόμενοι στο φλεγμονώδες υπόβαθρο της αθηροσκλήρωσης, υποθέσαμε ότι η ύπαρξη γενετικών πολυμορφισμών στον απόμακρο υποκινητή του γονιδίου ST2, θα μπορούσε επίσης να επηρεάσει την ευαισθησία στην εμφάνιση στεφανιαίας νόσου (CAD). Για να ελέγξουμε την υπόθεσή μας εφαρμόσαμε άμεση αλληλούχιση μιας περιοχής μεγέθους 825 bp στον απόμακρο υποκινητή – με προηγουμένως αναφερόμενη παρουσία πολυμορφισμών- σε 63 αγγειογραφικά διαγεγνωσμένους ασθενείς με CAD και 63 μάρτυρες, ταιριαστούς ως προς την ηλικία και το φύλο, οι οποίοι είχαν αρνητική στεφανιαία αγγειογραφία. Εντοπίσαμε 13 πολυμορφισμούς σε αυτή την περιοχή, δυο από τους οποίους (-27307 Τ/Α και -27614 C/A) είχαν συχνότητα αλληλίων μεγαλύτερη από 0.05. Κάναμε επιπλέον γονοτυπική ανάλυση σε 111 ασθενείς εφαρμόζοντας allele-specific real-time PCR για τους πολυμορφισμούς -27307 Τ/Α και -27614C/A, αυξάνοντας έτσι τον αριθμό των υπό ανάλυση δειγμάτων, στους 129 ασθενείς CAD και 108 -ταιριαστούς ως προς την ηλικία και το φύλο- μάρτυρες. Δεν αναγνωρίσαμε καμία αλληλεπίδραση μεταξύ φαινότυπου-γονότυπου ανάμεσα στους ασθενείς και τους μάρτυρες. Ωστόσο, ανάμεσα στους ασθενείς, η σοβαρότητα της CAD εκφρασμένης ως ο μέσος αριθμός νοσούντων αγγείων, ήταν μεγαλύτερη στους φορείς του αλληλίου -27307 Α και στους φορείς ενός εκ των δυο αλληλίων -27614 Α ή -27307 Α, από ότι στους μη-φορείς (2.56±0.73 έναντι 1.83±0.84, P=0.027; 2.47±0.74 έναντι 1.8±0.83, P=0.023). Επιπλέον, οι φορείς οποιουδήποτε εκ των δύο αλληλίων (-27614 Α ή -27307 Α) ήταν σημαντικά περισσότεροι στην ομάδα με πολλά νοσούντα αγγεία (multi-vessel disease group) (n=54), από ότι στην ομάδα με ένα μόνο νοσούν αγγείο (single-vessel disease group) (n=75). Εν κατακλείδι, αναφέραμε δυο καινούργιους πολυμορφισμούς στην απόμακρη περιοχή του υποκινητή του γονιδίου ST2, οι οποίοι είναι πιθανό να επηρεάζουν την ευαισθησία στην σοβαρή στεφανιαία νόσο. Η λειτουργική επίδραση αυτών των πολυμορφισμών χρήζει περαιτέρω μελέτης.