Μοριακή και βιοχημική μελέτη των ετεροζυγωτών της εξαρτημένης ραχίτιδας τύπου 2 στην Ελλάδα

Abstract

Background/Aims: HVDRR carriers is a rare monogenic autosomal recessive disorder associated with mutations in the gene of the vitamin D receptor (VDR), the mediator of 1,25(OH)₂D₃ action. Although many investigations have discussed the clinical manifestations and molecular etiology of this disease, only a few have investigated the biochemical and hormonal status of heterozygous HVDRR. The aim of the current work was to investigate the profile of selected molecular, biochemical and hormonal parameters related to the vitamin D endocrine system in a large number of HVDRR heterozygotes. Methods: 67 relatives of 2 HVDRR patients, all members of an extended Greek kindred of five generations with a common ancestor, were included in the study. Direct sequencing was used to identify VDR gene mutations. Serum Ca, Ρ, 25(OH)D, PTH, and 1,25(OH)₂D levels were determined in all members of the kindred. Furthermore, VDR allelic polymorphisms were assessed by restriction fragment length polymorphisms after specific polymerase chain reaction amplification. Results: DNA analysis of the participants led to the design of two study groups: the HVDRR carriers (24) and the control subjects (43). Our results showed elevated circulating serum levels of 1,25(OH)₂D₃ and lower levels of PTH than their age- and sex-matched controls. No hypocalcemia or hypophosphatemia were detected in HVDRR carriers. The distribution of genotypic and allelic frequencies differed between HVDRR carriers and their respective controls regarding Bsm I and Taq I polymorphisms. The bb genotype and the Τ allele (presence of Bsm land absence of Taq I polymorphisms) were less frequent in the HVDRR carrier group than in the control group in a statistically significant manner (p = 0.029 and p = 0.025, respectively). Conclusions: Our findings suggest that HVDRR carriers may have compensatory elevated serum levels of 1,25(OH)₂D₃ through which they restrain PTH secretion. HVDRR carriers represent a different distribution of Bsm I and Taq I VDR polymorphisms than their controls. The study of HVDRR carriers could be a useful tool for the investigation of the vitamin D endocrine system.

Εισαγωγή-Σκοπός: Η εξαρτημένη ραχίτιδα τύπου 2 (ή υπασβεστιαιμική ανθεκτική στη βιταμίνη D ραχίτιδα - Hypocalcemic Vitamin D-Resistant Rickets - HVDRR) είναι μια σπάνια αυτοσωματική υπολειπόμενη νόσος που οφείλεται σε μεταλλάξεις στον υποδοχέα της βιταμίνης D (vitamin D receptor - VDR). Παρόλο που πολλοί ερευνητές έχουν μελετήσει τις κλινικές εκδηλώσεις και τη μοριακή βλάβη της νόσου, ελάχιστοι μόνο έχουν αναφερθεί ακροθιγώς στον βιοχημικό, ορμονολογικό και μοριακό φαινότυπο των ετεροζυγωτών. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση των παραπάνω παραμέτρων σε ένα μεγάλο αριθμό HVDRR ετεροζυγωτών. Μέθοδοι: Στη μελέτη μετείχαν συγγενείς 2 ασθενών με HVDRR. Η ανάλυση των μεταλλάξεων και των πολυμορφισμών έγινε με PCR και τη βοήθεια κατάλληλων εκκινητών και περιοριστικών ενζύμων. Στον ορό αίματος έγινε προσδιορισμός των Ca, Ρ, ALP, 25(OH)D, 1,25(OH)₂D, ΡΤΗ και οστεοκαλσίνης. Αποτελέσματα: Η ανάλυση του DNA οδήγησε σε διαχωρισμό του πληθυσμού μελέτης σε 2 ομάδες: τους ετεροζυγώτες (24) και τους μη ετεροζυγώτες (43) της HVDRR. Οι τελευταίοι αποτέλεσαν την ομάδα μαρτύρων. Τα αποτελέσματα του βιοχημικού - ορμονολογικού ελέγχου έδειξαν αυξημένα επίπεδα 1,25(OH)₂D₃ και ελαττωμένα επίπεδα ΡΤΗ στους ετεροζυγώτες. Η κατανομή των γονότυπων καθώς και η συχνότητα των αλληλίων διέφεραν μεταξύ των δύο ομάδων σε σχέση με τους πολυμορφισμούς Bsm Ι και Taq Ι. Οι bb γονότυποι και τα Τ αλλήλια ήταν λιγότερο συχνά στην ομάδα των ετεροζυγωτών σε σχέση με την ομάδα των μαρτύρων (p = 0.029 and p = 0.025, αντίστοιχα). Συμπέρασμα: Τα ευρήματα της παρούσας μελέτης υποδηλώνουν πως οι ετεροζυγώτες της HVDRR εκδηλώνουν ενδεχομένως αντιρροπιστικά, αυξημένα επίπεδα 1,25(OH)₂D₃ μέσω των οποίων περιορίζουν την έκκριση της ΡΤΗ. Οι ετεροζυγώτες φαίνεται πως αποτελούν μια ομάδα με διαφορετική κατανομή των Bsm Ι και Taq Ι πολυμορφισμών του VDR. Η περαιτέρω μελέτη τους ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ιδιαίτερα χρήσιμο εργαλείο στην διερεύνηση του ενδοκρινικού συστήματος της βιταμίνης D.