Διακυμάνσεις γκρελίνης και λεπτίνης σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα c και μη αλκοολική λιπώδη διήθηση ήπατος

Abstract

Hepatic steatosis is a common histological feature in patients with chronichepatitis C and can be attributed to a variety of mechanisms which areconsidered to play a role in the pathogenesis of non-alcoholic fatty liver disease,together with the direct effect of hepatitis virus C primarily in hepatic metabolismlipids.Leptin has an essential role in the regulation of body fat inducing insulinresistance and increasing the concentration of fatty acids in the liver resulting inincreased peroxidation and the development of steatosis. Also thought to act as amediator of the immune response through enhancing proinflammatory cytokinesand development of liver fibrosis. .Ghrelin is a peptide recently discovered and considered to be involved in energymetabolism, food intake and glucose homeostasis. .The hepatic steatosis is an independent factor of negative response to antiviraltherapy.Aims of this study were the association between serum levels of leptin andghrelin in patients with chronic hepatitis C and hepatic steatosis with otherclinical, biochemical, virological and histological parameters before and aftertreatment, the effect of steatosis and levels of leptin and ghrelin n theachievement of virologic response, but also the effect of antiviral therapy in leptinand ghrelin levels. .We analyzed 96 patients with confirmed serologically, virologically andhistologically chronic hepatitis C and hepatic steatosis. The 56 patients hadgenotype 1 and 40 had genotype 3. Patients with other causes of chronic liverdisease or decompensated liver cirrhosis were excluded from the study. Allpatients were evaluated clinically, biochemically and hematology at weeks 2, 4,8, 12, 24, 48 and 72 from the beginning of treatment. The histologicalclassification of biopsies were done for chronic hepatitis according to Ishak scoreand for the hepatic steatosis according to Brunt score. .Leptin levels before treatment were significantly higher and correlated with thedegree of steatosis in patients with genotype 1 and negatively correlated with theprobability of success in antiviral treatment. Ghrelin was higher in responderspatients of both genotypes. In patients with genotype 3, leptin levels did notcorrelate with the degree of steatosis while, responders ghrelin levels showed176significant reduction after treatment. In patients with genotype 3, the levels ofviral load at screening were correlated proportionally with the degree of steatosis.In conclusion, sustained virological response (SVR) in patients with genotype 1were positively correlated with a lower degree of steatosis and fibrosis and higherghrelin levels before treatment, while negatively correlated with high levels ofleptin before treatment. In patients with genotype 3 SVR was correlatednegatively with advanced fibrosis and increased insulin resistance but does notseem to have any correlation with the degree of steatosis or leptin levels beforetreatment. In the future, it is proposed to take into account the levels of leptin inthe achievement of sustained virological response in patients with genotype 1and hepatic steatosis.

Η ηπατική στεάτωση είναι ένα συχνό ιστολογικό χαρακτηριστικό σε ασθενείς μεχρόνια ηπατίτιδα C και μπορεί να αποδοθεί σε ποικίλους μηχανισμούς πουθεωρούνται ότι παίζουν ρόλο στην παθογένεια της μη αλκοολικής λιπώδουςνόσου του ήπατος, μαζί με την απευθείας δράση του ιού της ηπατίτιδας C κυρίωςστον ηπατικό μεταβολισμό των λιπιδίων.Η λεπτίνη κατέχει ουσιώδη ρόλο στην ρύθμιση του λίπους σώματος επάγονταςτην αντίσταση στην ινσουλίνη και την αύξηση της συγκέντρωσης των λιπαρώνοξέων στο ήπαρ με αποτέλεσμα την αυξημένη υπεροξείδωση αυτών και τηνανάπτυξη στεάτωσης. Επίσης, θεωρείται ότι δρα ως μεσολαβητής της ανοσιακήςαπάντησης μέσω προφλεγμονωδών κυτοκινών ενισχύοντας και την ανάπτυξητης ηπατικής ίνωσης.Η γκρελίνη είναι πεπτίδιο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα και θεωρείται ότιεμπλέκεται στον ενεργειακό μεταβολισμό, στην πρόσληψη τροφής και στηνομοιοστασία της γλυκόζης.Η ηπατική στεάτωση αποτελεί έναν ανεξάρτητο αρνητικό παράγονταανταπόκρισης στην αντι-ιική αγωγή.Σκοποί της παρούσας μελέτης ήταν η συσχέτιση των επιπέδων της λεπτίνης καιτης γκρελίνης ορού σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C και ηπατική στεάτωση μεάλλες κλινικές, βιοχημικές, ιολογικές και ιστολογικές παραμέτρους πριν και μετάτην αγωγή, την επίδραση της στεάτωσης και των επιπέδων λεπτίνης καιγκρελίνης στην επίτευξη μόνιμης ιολογικής ανταπόκρισης αλλά, και την επίδρασητης ανι-ιικής αγωγής στη επίπεδα λεπτίνης και γκρελίνης.Αναλύθηκαν 96 ασθενείς με επιβεβαιωμένη ορολογικά, ιολογικά και ιστολογικάχρόνια ηπατίτιδα C και ηπατική στεάτωση. Οι 56 ασθενείς είχαν γονότυπο 1 καιοι 40 γονότυπο 3. Ασθενείς με άλλες αιτίες χρόνιας ηπατοπάθειας ή μηαντιρροπούμενη κίρρωση ήπατος αποκλείστηκαν από την μελέτη. Όλοι οιασθενείς εκτιμήθηκαν κλινικά, αιματολογικά και βιοχημικά τις εβδομάδες 2, 4, 8,12, 24, 48 και 72 από την έναρξη της αγωγής. Η ιστολογική ταξινόμηση τωνβιοψιών έγινε για την χρόνια ηπατίτιδα κατά Ishak και για την ηπατική στεάτωσηκατά Brunt.Τα επίπεδα λεπτίνης πριν την αγωγή ήταν σημαντικά υψηλότερα και σχετίζοντανμε το βαθμό στεάτωσης σε ασθενείς με γονότυπο 1 ενώ σχετίζονταν αρνητικά μετην πιθανότητα επιτυχίας στην ανι-ιική αγωγή. Η γκρελίνη ήταν αυξημένη σεανταποκριθέντες ασθενείς και των δύο γονοτύπων. Στους ασθενείς με γονότυπο1743 τα επίπεδα λεπτίνης δεν σχετίζονταν με τη στεάτωση ενώ σε ανταποκριθέντεςη γκρελίνη παρουσίαζε σημαντική μείωση μετά την αγωγή. Στους ασθενείς μεγονότυπο 3 τα επίπεδα του ιικού φορτίου πριν την αγωγή σχετίζονταν αναλογικάμε το βαθμό στεάτωσης.Συμπερασματικά, η μόνιμη ιολογική ανταπόκριση σε ασθενείς με γονότυπο 1σχετίζονταν θετικά με χαμηλότερο βαθμό στεάτωσης και ίνωσης και υψηλότερεςτιμές γκρελίνης πριν την αγωγή, ενώ σχετίζονταν αρνητικά με υψηλά επίπεδαλεπτίνης εισαγωγής. Στους ασθενείς με γονότυπο 3 η ανταπόκριση σχετίζονταναρνητικά με την προχωρημένη ίνωση και την αυξημένη αντίσταση στην ινσουλίνηαλλά, δεν φαίνεται να έχει καμία συσχέτιση με τη στεάτωση ή τα επίπεδαλεπτίνης πριν την αγωγή. Στο μέλλον, προτείνεται να λαμβάνονται υπόψη ταεπίπεδα λεπτίνης για την πιθανότητα μόνιμης ιολογικής ανταπόκρισης σεασθενείς με γονότυπο 1 και ηπατική στεάτωση