Η συστηματική φλεγμονώδης απάντηση του οργανισμού μετά από καθετηριασμό των στεφανιαίων αγγείων

Abstract

Introduction. Several studies showed inflammation serum markers elevation as a result to coronary angiography. We investigated the effect of diagnostic coronary angiography (DCA) on the development of Systemic Inflammatory Response Syndrome (SIRS) and on whole blood cytokine production capacity after ex-vivo LPS stimulation. Methods. In this observational study clinical characteristics and serum cytokines of the patients were recorded at baseline and at 2, 6, 12, and 24 hours after DCA. Peripheral blood was collected at baseline and at 2, and 24 hours for complete blood count, coagulation profile and ex-vivo (100 μl) stimulation with LPS (500 pg) for subsequent cytokine measurement. Values are expressed as median ± IQR and were compared using the Wilcoxon’s signed rank test with Bonferroni adjustment. Results. We included 23 male patients (mean age 52.0 ± 18.0 years) undergoing DCA. None of the patients developed clinical or laboratory signs of SIRS. Serum IL-6 significantly increased at 12 hours. There was a significant decrease in TNF-α production after ex-vivo LPS stimulation of whole blood at 2 and 24 hours compared to baseline, (median ± 1QR 716.0 ± 319.0; 576.0 ± 715.0 vs. 1154 ± 844.0 pg/ml; respectively) suggesting that DCA may cause transient endotoxin tolerance. Conclusions. DCA is related to increased serum IL-6 levels but does not cause clinical SIRS. Development of SIRS after DCA is indicative of infectious or other in origin complication. DCA is associated with immune cells hyporesponsiveness, possibly through monocyte depression, expressed as decreased TNF-α production after whole blood stimulation with LPS ex-vivo.

This study was partially funded by the Athens University Special Account for Research Grant (ELKE/UOA; 70/4/9720; 2839/27-08-2008)

Εισαγωγή. Μελέτες έχουν δείξει άνοδο στον ορό δεικτών της φλεγμονής ως αποτέλεσμα διενέργειας διαγνωστικής στεφανιαίας αρτηριογραφίας (ΔΣΑ). Διερευνήσαμε την επίδραση της ΔΣΑ στην ανάπτυξη Συνδρόμου Συστηματικής Φλεγμονώδους Απάντησης (ΣΣΦΑ) και στην ικανότητα ολικού αίματος να παράγει κυτταροκίνες μετά από ex-vivo διέγερση του με λιποπολυσακχαρίδιο (LPS). Μέθοδοι. Σε αυτή τη μελέτη παρατήρησης τα κλινικά χαρακτηριστικά και τα επίπεδα κυτταροκινών στον ορό ασθενών καταγράφηκαν προ και στις 2, 6, 12 και 24 ώρες μετά από τη διενέργεια ΔΣΑ. Επίσης διενεργήθηκε αιματοληψία προ, στις 2 και 24 ώρες για πλήρη γενική αίματος, έλεγχο πηκτικότητος και ex-vivo (100 μl) διέγερση με LPS (500 pg) για μέτρηση του επιπέδου των κυτταροκινών. Οι τιμές εκφράζονται σαν διάμεση τιμή ± ΙQR και συγκρίθηκαν με τη χρήση του Wilcoxon’s signed rank test με προσαρμογή κατά Bonferroni. Αποτελέσματα. Στη μελέτη περιελήφθησαν 23 άρρενες ασθενείς μέσης ηλικίας 52+18, που λόγω συμπτωμάτων ή παθολογικών δοκιμασιών υπεβλήθησαν σε ΔΣΑ. Κανείς από αυτούς ανέπτυξε κλινικά ή εργαστηριακά ευρήματα ΣΣΦΑ. Τα επίπεδα IL-6 αυξήθηκαν σε στατιστικώς σημαντικά επίπεδα στις 12 ώρες. Διαπιστώθηκε στατιστικώς σημαντική μείωση των επιπέδων του TNF-α μετά από διέγερση ολικού αίματος με LPS ex-vivo στις 2 και 24 ώρες συγκριτικά με τα επίπεδα προ της διέγερσης (716.0 ± 319, 576 ± 715 vs 1154 ± 844,0 pg/ml, αντιστοίχως). Συμπέρασμα. Η ΔΣΑ συσχετίζεται με αύξηση των επιπέδων IL-6 όχι όμως με ανάπτυξη ΣΣΦΑ. Ανάπτυξη ΣΣΦΑ μετά από διενέργεια ΔΣΑ είναι ενδεικτική επιπλοκής άλλης φύσεως. Η ΔΣΑ συνοδεύεται από παροδική υποαντιδραστικότητα των ανοσοκυττάρων, πιθανώς λόγω καταστολής των μονοκυττάρων όπως εκφράζεται με μειωμένη παραγωγή TNF-α κατόπιν διέγερσης ολικού αίματος με LPS, ex-vivo.