Η θερμοκρασία της αθηρωματικής πλάκας των στεφανιαίων ως δείκτης επικινδυνότητας

Abstract

Introduction: Previous studies have shown the presence ex and in vivo of thermal heterogeneity in vivo in human atherosclerotic plaques. The prognostic significance of intracoronary temperature measurements in patients undergoing percutaneous coronary angioplasty in patients with coronary artery disease is unknown. Aim: The present study investigated the relation between thermography and late outcome of patients with acute coronary syndrome after successful percutaneous coronary intervention (PCI). Method: We included 215 patients undergoing percutaneous coronary intervention. Inclusion criteria was the presence of a lesion <20 mm in length in a main coronary artery or and a proximal reference diameter >2.5 mm. Patients under corticosteroids or other NSAID except aspirin were excluded from the study. Further exclusion criteria were the presence of acute myocardial infarction one month before the performance of PCI as well as the presence of two or three vessel coronary artery disease. PCI and thermography using a dedicated catheter. Temperature difference (ΔΤ) between the atherosclerotic plaque and the healthy vascular wall was calculated. All patients were followed up prospectively. Results: Patients with ACS (n=78) had increased ΔΤ compared to the pts with stable angina (n=137) (0.16 ± 0.10°C vs 0.08 ± 0.07°C, P<0.001). Pts treated with statins had lower ΔΤ compared to those not treated with statins (0.10 ± 0.07°C vs 0.15 ± 0.10°C, P<0.01) while ΔΤ of culprit lesion was lower in the statin group compared to the group not treated with statins (0.13 ± 0.08°C vs 0.20 ± 0.11°C, P<0.01 in ACS group, 0.08 ± 0.06°C vs 0.13 ± 0.08°C, P=0.03 in stable angina group). After mean follow up of 15,11 ± 8,81 months, 33 pts had a major cardiovascular event (MACE). ΔΤ was higher in pts with MACE compared to the asymptomatic pts (ΔΤ: 0,16 ± 0,10 vs 0,10 ± 0,08°C). ΔΤ was a significant prognostic factor during follow up period (OR 2,01, 95%CI 1,31 - 6,85, p=0,03). Conclusion: After successful PCI, ΔΤ is an independent prognostic factor of major adverse clinical events.

Εισαγωγή. Παλαιότερες μελέτες έχουν αποκαλύψει ex και in vivo θερμική ετερογένεια στην ανθρώπινη αθηρωματική πλάκα. Δεν έχει όμως διερευνηθεί η προγνωστική αξία της θερμομέτρησης των αθηρωματικών πλακών μετά από αγγειοπλαστική στις στεφανιαίες αρτηρίες ασθενών με στεφανιαία νόσο. Σκοπός της μελέτης είναι η εκτίμηση της μακροπρόθεσμης κλινικής σημασίας της ενδοστεφανιαίας θερμομέτρησης των ανθρώπινων αθηρωματικών πλακών μετά από επιτυχημένη διαδερμική αγγειοπλαστική. Μέθοδος. Ο πληθυσμός μελέτης αποτελείτο από 215 ασθενείς με στεφανιαία νόσο ενός αγγείου. Κριτήρια εισαγωγής στην μελέτη ήταν μεμονωμένη βλάβη <20 mm. σε μήκος σε κύριο στεφανιαίο κλάδο και εγγύς αγγείο αναφοράς διαμέτρου >2.5 mm. Ασθενείς υπό θεραπεία με κορτικοστεροειδή ή μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα εκτός της ασπιρίνης αποκλείσθηκαν από την μελέτη. Τα κριτήρια αποκλεισμού περιελάμβαναν ακόμη στεφανιαία νόσο 2- ή 3- αγγείων και έμφραγμα του μυοκαρδίου τον τελευταίο μήνα πριν την διαδερμική επέμβαση. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση και σε θερμομέτρηση της αθηρωματικής πλάκας με τη χρησιμοποίηση ειδικού καθετήρα θερμομέτρησης. Η διαφορά θερμοκρασίας (ΔΤ) μεταξύ της αθηροσκληρωτικής πλάκας και του υγιούς αγγειακού τοιχώματος υπολογίστηκε αφαιρώντας την θερμοκρασία αναφοράς από την μέγιστη θερμοκρασία της αθηρωματικής πλάκας. Όλοι οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν προοπτικά. Αποτελέσματα. Οι ασθενείς με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο (n=78) είχαν αυξημένη ΔΤ σε σχέση με τους ασθενείς με σταθερή στηθάγχη (n=137) (0.16 ± 0.10°C έναντι 0.08 ± 0.07°C, Ρ<0.001) Οι ασθενείς που έλαβαν στατίνες είχαν μικρότερη ΔΤ συγκρινόμενοι με αυτούς που δεν έλαβαν στατίνες (0.10 ± 0.07°C έναντι 0.15 ± 0.10°C, Ρ<0.01) ενώ η ΔΤ της ένοχης βλάβης ήταν μικρότερη στην ομάδα που έλαβε στατίνη σε σχέση με την ομάδα που δεν έλαβε (0.13 ± 0.08°C έναντι 0.20 ± 0.11°C, Ρ<0.01 στην ομάδα με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο, 0.08 ± 0.06°C έναντι 0.13 ± 0.08°C, Ρ=0.03 στην ομάδα με σταθερή στηθάγχη). Μετά από μια μέση περίοδο παρακολούθησης 15,11 ± 8,81 μηνών, 33 επιπλέον ασθενείς είχαν κάποιο καρδιαγγειακό επεισόδιο. Η ΔΤ ήταν μεγαλύτερη στους ασθενείς με καρδιακά συμβάματα σε σχέση με τους ασυμπτωματικούς ασθενείς (ΔΤ: 0,16 ± 0,10 έναντι 0,10 ± 0,08°C). Η ΔΤ ήταν σημαντικός προγνωστικός παράγοντας καρδιακών συμβαμάτων κατά την διάρκεια της περιόδου παρακολούθησης. (OR 2,01, 95%CI 1,31 - 6,85, p=0,03). Συμπέρασμα. Μετά από μια επιτυχή διαδερμική αγγειοπλαστική, η μέτρηση της θερμοκρασίας της αθηρωματικής πλάκας είναι ανεξάρτητος προγνωστικός παράγοντας καρδιακών συμβαμάτων.